Ο,τι κι αν κάνεις, φρόντισε να το αγαπήσεις - Βρες κάτι που σου δίνει νόημα

Πριν από λίγες ημέρες βρεθήκαμε με ένα φιλικό ζευγάρι που λόγω πανδημίας, λοκντάουν και καθημερινών υποχρεώσεων είχαμε καιρό να τα πούμε. Καθισμένοι χαλαρά στο σαλόνι του σπιτιού μας, απολαμβάναμε συντροφιά με καλό κρασί ο ένας την παρέα του άλλου. Λέγαμε νέα, εμπειρίες, από εμάς, τα παιδιά μας, τις δουλειές μας. Είχαμε τη λαχτάρα να τα πούμε όλα, να καλύψουμε το κενό των δύο χρόνων και έτσι μιλούσε ο ένας επάνω στον άλλον και πηδούσαμε από το ένα θέμα στο άλλο, χωρίς να ολοκληρώσουμε το προηγούμενο.

Μοιραία πιάσαμε τη συζήτηση για τα επαγγελματικά μας, τις ανησυχίες και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε όλοι καθημερινά. Ο φίλος μας πήρε το λόγο και μας περιέγραφε τον εσωτερικό καθημερινό του διάλογο για το εάν θέλει ή όχι να παραμείνει σε αυτή τη δουλειά. Τις συγκρούσεις και τα διλήμματα που έχει κάθε μέρα εδώ και δώδεκα χρόνια που είναι σε αυτή την εταιρεία. Από τη μία θέλει να τα παρατήσει όλα και να φύγει, από την άλλη κάτι τον κρατάει. Τη μία το χαίρεται, πανηγυρίζει «ένα καλό deal», την άλλη πληκτρολογεί το email με την παραίτησή του, αλλά δεν πατάει το κουμπί «αποστολή». Κάθε μέρα που παρκάρει το αυτοκίνητό του στο υπόγειο πάρκινγκ που στεγάζεται η εταιρεία και το γραφείο του, κάνει να βγει είκοσι λεπτά, καθώς δεν θέλει να μπει στο ασανσέρ και να ανέβει επάνω.

Δεν ήταν δύσκολο να συμπεράνουμε ότι ήταν σε δύσκολη φάση και παρ’ όλο που προσπαθούσε να κρατήσει την αυτοκυριαρχία του, μας εκμυστηρεύτηκε ότι η οικογένεια και οι καθημερινές υποχρεώσεις τον κρατούν δέσμιο μιας κατάστασης χρόνια τώρα. «Ό,τι και να κάνεις φρόντισε να το αγαπήσεις» γύρισε και του είπε η γυναίκα του, η οποία προφανώς δεν άκουγε τα νέα για πρώτη φορά... «Βρες κάτι που σου δίνει νόημα και λόγο για να συνεχίσεις να προσπαθείς και να μην τα παρατήσεις».

Οι φράσεις αυτές κλωθογύριζαν για μέρες στο μυαλό μου. Μπήκα στη θέση του φίλου μας και προσπαθούσα να εντοπίσω, πέρα από το οικονομικό, τί είναι αυτό που δίνει νόημα στη δική μου επαγγελματική καθημερινότητα, που σίγουρα δεν είναι σπαρμένη με ροδοπέταλα, όμως μου χαρίζει μια αίσθηση πληρότητας και δημιουργικότητας. Στον καθένα και στην καθεμία από εμάς η βαρύτητα είναι αλλού, όμως θεωρώ ότι θα συμφωνήσετε μαζί μου ότι τα παρακάτω αποτελούν βασικούς πυλώνες όπου μπορούμε να εντοπίσουμε το βαθύτερο νόημα που μας παρακινεί κάθε μέρα, για πολλές εβδομάδες, μήνες, χρόνια να ακολουθούμε μια συγκεκριμένη επαγγελματική πορεία και που μας δίνει δύναμη να αντέχουμε.

Προσωπικές Αξίες

Προφανώς ακολουθώντας ένα συγκεκριμένο επάγγελμα, αναγνωρίζουμε την ταύτιση λιγότερο ή περισσότερο με μία ή περισσότερες από τις προσωπικές μας αξίες. Είναι η προσφορά στον συνάνθρωπο, η συνέχεια της οικογενειακής παράδοσης, η αγάπη για το αντικείμενο; Κάτι υπάρχει από πίσω που μας κρατάει χρόνια. Δεν είναι μόνο το οικονομικό σκέλος. Μήπως η δουλειά αυτή μου επιτρέπει να έχω περισσότερο χρόνο με την οικογένειά μου, μήπως μου παρέχει εργασιακή ασφάλεια, μήπως έχει καθημερινές ανατροπές κι εγώ παρακινούμαι από προκλήσεις; Αν κάνουμε έναν ειλικρινή διάλογο με τον εαυτό μας θα καταγράψουμε τουλάχιστον 3 βασικούς λόγους που μας κρατούν στο επαγγελματικό μας παρόν και εξυπηρετούν τις δικές μας βαθύτερες αξίες.

Δεν είναι όλα το ίδιο σημαντικά

Το άγχος, η πίεση και η ρουτίνα της καθημερινότητας μας παρασέρνουν στους ξέφρενους ρυθμούς τους, θολώνουμε και δεν αντιλαμβανόμαστε ότι, δεν είναι όλα το ίδιο σημαντικά. Ένα λάθος, ένας στόχος, ένα στραβοπάτημα δεν έχουν πάντα τον ίδιο αντίκτυπο. Κάνοντας ένα βήμα πίσω και βλέποντας τη μεγάλη εικόνα ως παρατηρητές του εαυτού μας, θα εκπλαγούμε μόλις συνειδητοποιήσουμε την ασημαντότητα πολλών αστοχιών μπροστά στο όλον, σε αυτό που έχει πραγματική αξία στο τέλος. Μέσω αυτής της τεχνικής, δίνουμε τη σωστή διάσταση στα πράγματα και ελέγχουμε το δικό μας εσωτερικό άγχος και αναστάτωση που συχνά μας οδηγεί σε απογοήτευση.

Ας δώσουμε αξία σε αυτό που κάνουμε

Υπάρχει ένα παλιό κινέζικο παραμύθι για τα δύο κανάτια που μετέφεραν νερό. Το πρώτο, συμπαγές και γυαλιστερό, μετέφερε κάθε μέρα την ποσότητα του νερού που του αναλογούσε. Το άλλο, ραγισμένο και θαμπό, μέχρι να φτάσει στον προορισμό του καθημερινά είχε χάσει στην πορεία τη μισή ποσότητα του νερού αφού έτρεχε από τις ρωγμές του. Γιατί η γεροκινέζος αγρότης το κρατούσε και δεν το άλλαζε με ένα καινούργιο; Γιατί είχε ανακαλύψει ότι στο δρόμο για το σπίτι του είχε δημιουργηθεί ένα μονοπάτι με λουλούδια στο σημείο που έτρεχε το νερό από το ραγισμένο κανάτι. Η αξία του κανατιού δεν ήταν η μεταφορά της ποσότητας του νερό, αλλά η δημιουργία και συντήρηση ενός δρόμου σπαρμένου με λουλούδια. Μπορούμε κι εμείς να στρέψουμε αλλού το φακό της σκέψης μας: ποιον βοηθάει το καθημερινό μας έργο, τι αντίκτυπο έχει στους συνανθρώπους μας και στο σύνολο, πώς εγώ μπορώ να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος μέσα από αυτό;

Η συνταγή της επιτυχίας

Μακάρι να υπήρχαν μαγικά ραβδιά και συνταγές σίγουρης επιτυχίας. Δεν υπάρχουν. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να αποφασίσουμε εμείς ποια θέση θα κρατήσουμε απέναντι στα πράγματα και στις καταστάσεις ή όπως είπε αυθόρμητα η φίλη μου εκείνο το βράδυ, «αφού δεν μπορείς να το αλλάξεις, φρόντισε να βρεις λόγους να αγαπήσεις αυτό που κάνεις».

Αρχική δημοσίευση από την Βίκη Χαρίτου στο livelifewell.gr, αναδημοσίευση στο www.thriveglobal.gr