Tα Σαββατοκύριακα και ειδικά τα ηλιόλουστα, είναι συνδεδεμένα με τις βόλτες. Βόλτες με τα πόδια ή με το ποδήλατο. Με παρέα, συζήτηση και γέλια, με τον σκύλο και τις λιχουδιές του ακόμα και με βόλτες νωχελικές, μοναχικές.
Και με αυθόρμητες, όταν η αγορά μιας εφημερίδας ή ενός ζεστού κρουασάν για πρωινό, καταλήγει σε δίωρη περιπλάνηση. Με μουσική ή με καφέ στο χέρι ή και με τα δύο. Και σίγουρα με ένα βλέμμα έτοιμο να εντοπίσει την ομορφιά, τις μικρές αλλαγές που θυμίζουν πως μια πόλη, μια περιοχή, είναι ένας ρευστός, ζωντανός, διαρκώς μεταβαλλόμενος οργανισμός.
Ίσως φταίει το τραγούδι ή το “βρώμικο” που πολλοί έχουν συνδέσει τη Μαβίλη με τις “τέσσερις παρά”. Με το βράδυ. Και φυσικά, το γεγονός ότι εξακολουθεί να είναι εξαιρετικά ζωντανή, τις μεγάλες ώρες. Ωστόσο, ήρθε η ώρα να τη δούμε και με ένα βλέμμα πιο “φωτεινό”. Ως την αρχή μιας καλής διαδρομής για μια σύντομη Σαββατιάτικη ή Κυριακάτικη βόλτα.
Το «Νεύμα» της Σοφίας Στεβή
Το γεγονός ότι το Flower, στην πλατεία φτιάχνει έναν από τους καλύτερους κρύους καφέδες στην πόλη, είναι γνωστό. Ενώ είναι αποδεδειγμένο πολλάκις ότι παίρνοντας τον “καφέ στο χέρι”, το καλό περιεχόμενο παραμένει αναλλοίωτο για ώρα. Σχεδόν για όσο θα διαρκέσει και η βόλτα μας. Έχοντας πληρώσει, είμαστε έτοιμοι να ξεκινήσουμε, περπατάμε ανηφορίζοντας ήδη την οδό Δορυλαίου. Και η πρώτη υπενθύμιση της διαρκούς μεταβολής της πόλης είναι κιόλας μπροστά μας, με ένα “Νεύμα”.
Η Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση παρουσίασε πρόσφατα την τοιχογραφία της Σοφίας Στεβή «Νεύμα» στην πλατεία Μαβίλη.Ένα έργο για την Αθήνα, μια τοιχογραφία για έναν κόσμο ρευστό, αβέβαιο και ευμετάβλητο που αποχαιρετά το σήμερα, στέλνοντας ένα κωδικοποιημένο μήνυμα αισιοδοξίας για το αύριο.
Το «Νεύμα» καταλαμβάνει την πλαϊνή όψη μιας πενταόροφης πολυκατοικίας που βρίσκεται στο 18 της οδού Δορυλαίου. Στο πάνω μέρος ενός μακρόστενου, ακάθαρτου τοίχου, ο οποίος φέρει τα ίχνη μιας γκρεμισμένης κατοικίας, οι διερχόμενοι που ανεβαίνουν προς τον Λόφο του Λυκαβηττού αντικρίζουν πλέον, με φόντο τον αττικό ουρανό, μια ονειρική σύνθεση με κυματοειδείς μορφές ύψους 13 μέτρων.
Μια γυναικεία φιγούρα, μια γυμνή Αφροδίτη με κεφάλι φιδιού, βρίσκεται δίπλα σε έναν μαύρο όγκο που μοιάζει με απειλητικό νέφος ή αγριεμένο κύμα. Με έντονα αλληγορικό χαρακτήρα, η τοιχογραφία της Στεβή εκπέμπει τα ανάμεικτα συναισθήματα που νιώθουμε σε καιρούς κρίσης. Όπως τα περισσότερα έργα της καλλιτέχνιδας, έτσι και η παρούσα σύνθεση απηχεί την αμφιθυμία (αντιθετικές έννοιες και δίπολα: χαρμολύπη, ευτυχία-δυστυχία, ασφάλεια-επισφάλεια, αισιοδοξία-απαισιοδοξία) που χαρακτηρίζει τη ζωή στην πόλη στον 21ο αιώνα.
Ο πολιτισμός βγαίνει από τη Στέγη και διατρέχει την πόλη. Κατεβαίνει στο κέντρο της Αθήνας, βάζει χρώμα στους τοίχους της και, υπερασπίζεται το αστικό τοπίο, ως κάτι διαχρονικό. Η Αθήνα είναι η πόλη μας και την αντιμετωπίζουμε σαν αυτό που είναι: Έναν ζωντανό οργανισμό, γεμάτο ενδιαφέρουσες συναντήσεις, γεμάτο ανθρώπους που με τη δουλειά τους αλλάζουν δρόμους ή γειτονιές–μια περιοχή που εξελίσσεται διαρκώς, ανανεώνεται και αναζητά απαντήσεις σε διαχρονικά ερωτήματα. Και γι’ αυτό, την εξερευνούμε καθημερινά.*
Τα στενά, ο περιφερειακός του Λυκαβηττού, οι ταράτσες και η “θέα”
Συνεχίζουμε για λίγο στη Δορυλαίου και τσεκάρουμε το ωράριο στον μαυροπίνακα έξω από το “Fish Market” που το πρωί λειτουργεί ως ιχθυοπωλείο και το μεσημέρι ως oyster sushi fish bar για να διαπιστώσουμε αν θα το προλάβουμε ανοιχτό στον γυρισμό. Λίγο πιο πάνω, στρίβουμε αριστερά στην πλατεία, που από την άνοιξη και μετά, την μισή καταλαμβάνουν τα τραπεζάκια του ιστορικού εστιατορίου Σπύρος και Βασίλης και ύστερα, μπαινουμε στα στενά, παράλληλα του Λυκαβηττού.
Κάθε φορά, ανακαλύπτουμε κάτι διαφορετικό. Από το πόσες πολλές λεμονιές ανθίζουν μέσα σε μεγάλες πήλινες γλάστρες στα μπαλκόνια και τις βεράντες της περιοχής, μέχρι την ροζ μονοκατοικία πάνω στον περιφερειακό του Λυκαβηττού, που έζησε η Μελίνα Μερκούρη και το πάρκο όπου οι κάτοικοι έχουν φυτέψει ζαρζαβατικά. Ενώ δεν παραλείπουμε να ρωτάμε κάθε φορά τον φύλακα για την τρέχουσα έκθεση στην Gagosian Gallery που εδώ και δύο περίπου χρόνια, έχει μετακινηθεί σε ένα υπέροχο σπίτι από την εποχή του Μεσοπολέμου, στον αριθμό 22 της οδού Αναπήρων Πολέμου, στη συμβολή της με την Δεινοκράτους.
Λίγο μετά, είναι που παίρνουμε την απόφαση και ένα από τα μονοπάτια μέσα στον Λυκαβηττό. Ανεβαίνοντας η θέα αλλάζει. Οι ταράτσες βρίσκονται στο ύψος μας και ένα δεύτερο επίπεδο της πόλης ξεπροβάλει. Από φουτουριστικές πορτοκαλί καρέκλες και τις παλιομοδίτικες σιδερένιες διπλές κούνιες με τα φλοράλ μαξιλάρια, μέχρι παιδότοπους, τραμπολίνα, αρχοντικά για κατοικίδια, τζακούζι και πισίνες αλλά και τραπεζάκια, καρεκλίτσες και φροντισμένους κήπους. Το παν-όραμα των ταρατσών της Αθήνας είναι εξεχόντως σουρεαλιστικό.
Η βόλτα μας κλείνει με το να ξαποστάσουμε στην “Πράσινη Τέντα”. Το παλιό στέκι του Λυκαβηττού που λειτουργεί ξανά, προσφέροντας ένα από τα ωραιότερα αθηναϊκά ηλιοβασιλέματα. Καθώς το φως πέφτει, με ένα ποτήρι κρασί, παρακολουθούμε την Αθήνα να ανάβει σα μεγάλο καράβι και να πετυχαίνει αυτό που γνωρίζει καλά. Με ένα της “νεύμα” να μας κάνει να ταξιδεύουμε, ενώ ζούμε την καθημερινότητα μας μέσα σε αυτή.
*Απόσπασμα από δελτίου τύπου της Στέγης Γραμμάτων και τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση
Σχόλια