Living light: Φέρνοντας στο φως μια αίσθηση… ανάλαφρη

Η αρχή της άνοιξης συμπίπτει με την αρχή του τέλους, του “χειμερινού” τρόπου ζωής. Που σταδιακά, μέρα με τη μέρα, δίνει τη θέση του σε έναν πιο ανάλαφρο τρόπο… να υπάρχει κανείς.

To πρώτο Σαββατοκύριακο που φέτος νιώθουμε ότι η άνοιξη είναι εδώ, δε μπορούμε παρά να συνδεθούμε ασυνείδητα, αλλά άμεσα, με ό,τι επακολουθεί. Με μια πιο “φωτεινή”, μια πιο ανάλαφρη διάθεση.

Living light…

Καθαρότητα. Το λευκό φίλτρο που προσφέρει το φυσικό φως. Μια ζεστασιά, μια αίσθηση που όσο οι μέρες περνούν τόσο πιο γρήγορα σε κατακλύζει. Μια αίσθηση, συνυφασμένη με την ουσία του ελληνικού καλοκαιριού. Ένα φως που ουσιαστικά δεν το βλέπεις αλλά το ζεις. Αρκετή αφαίρεση. Το λευκό και το γαλάζιο ως ο καμβάς που φιλοξενεί τα υπόλοιπα χρώματα.

Κάπως έτσι θα μπορούσε κανείς να φωτογραφίσει την καρδιά του ελληνικού καλοκαιριού. Και αν εγώ δε χρησιμοποίησα ακριβώς τις σωστές λέξεις, ο Πάρις Καραμήτσιου, το έχει πετύχει πολύ καλύτερα, στο πρώτο του φωτογραφικό λεύκωμα με τίτλο «Living light».

Όπως ο ίδιος λέει, το λεύκωμα αποτελεί έναν φόρο τιμής στα βραχώδη νησιά, την χαρακτηριστική αρχιτεκτονική και το θαμνώδες τοπίο, τους μόνιμους κατοίκους και τους εφήμερους επισκέπτες των ελληνικών νησιων.

Με τα δικά του λόγια

“Αισθάνομαι τυχερός που έχω ζήσει πολλά μεγάλα Ελληνικά καλοκαίρια. Το τοπίο των Ελληνικών νησιών έχει διαμορφώσει την αισθητική μου με πολλούς τρόπους και έχει καθορίσει την αναζήτησή μου για την ευτυχία”.

“Το φως εκθέτει στο μέγιστο βαθμό τις ψυχές των ανθρώπων που αγγίζει και, με την πάροδο του χρόνου, μεταμορφώνει τα έργα του ανθρώπου και της φύσης που δεν μπορούν να του ξεφύγουν. Κάτω από αυτό το φως, τα πράγματα γίνονται πιο διαφανή και ξεκάθαρα, σαν ένα ταξίδι στις πρώτες μας μέρες. Το ίδιο φως όταν πέφτει πάνω στις αμμώδεις παραλίες, στα άσπρα σπίτια και στα ξωκλήσια, στα πρόσωπα και στα σώματα των ανθρώπων, αποκαλύπτει το νόημα και τη χάρη τους”.