Σάββατο σήμερα. Τα κρούσματα πολλαπλασιάζονται, τα σύννεφα του πολέμου έχουν σκεπάσει τη Γηραιά ήπειρο, τα επίπεδα της διάθεσης δεν σπάνε ρεκόρ. Οπότε, κάνουμε κάτι διαφορετικό. Μένουμε σπίτι (ασφαλείς) και κάνουμε μια βόλτα στο διαδίκτυο. Για την ακρίβεια, στην ατέλειωτη λίστα ιστοσελίδων που μας επιτρέπουν να σπαταλήσουμε τον χρόνο μας (διόλου εποικοδομητικά). Πάρτε τη μάσκα σας και ελάτε μαζί μας.
Ξεκινάμε τη βόλτα μας με λίγη μουσική. Όχι, δεν πάμε στις συνηθισμένες υπηρεσίες, στις streaming πλατφόρμες, στο YouTube ή στα mp3 που έχουμε ξεχάσει κάπου στον σκληρό μας δίσκο. Ούτε θα ψάξουμε για CD και δίσκους, με κάποια περίεργη νοσταλγική διάθεση. Αυτό που κάνουμε είναι να ενεργοποιήσουμε το ραδιόφωνο και να συντονιστούμε στα διεθνή ερτζιανά. Ανοίγουμε τον χάρτη και πιάνουμε έναν σταθμό από τις Φιλιππίνες [radio.garden]. Ανακαλύπτουμε πως ακούνε αμερικανική ραπ, απογοητευόμαστε, τον κλείνουμε και πάμε πίσω στον χρόνο [radiooooo.com], στα 50s. Πετυχαίνουμε Elvis και δηλώνουμε ικανοποιημένοι.
Γυρίζουμε το βλέμμα και κοιτάμε έξω από το παράθυρο. Βλέπουμε την καθόλου εξαιρετική θέα της απέναντι πολυκατοικίας και σκεφτόμαστε πως θα προτιμούσαμε να βλέπουμε τη θάλασσα αντί για μερικά απλωμένα ρούχα -που δείχνουν αταίριαστα μεταξύ τους. Δίνουμε τόπο στην οργή και σκεφτόμαστε πως για όλα υπάρχει λύση, οπότε ανοίγουμε τα παράθυρα των άλλων [window-swap.com]. Δεν βλέπουμε θάλασσα, αλλά πετυχαίνουμε μια απίστευτη θέα προς το βουνό, κάπου στη Γαλλία. Κλείνουμε τη μουσική που είχαμε από το ραδιόφωνο και ακούμε τα πουλιά στη Γαλλία που κελαηδάνε (μαζί με κάτι φορτηγά που μαρσάρουν. Τι Αθηνών-Λαμίας, τι Μασσαλίας, σκεφτόμαστε).
Ας είναι. Θα συνεχίσουμε το ταξίδι μας στον κόσμο. Φεύγουμε από το παράθυρο που μας χτυπά το δροσερό συμμαχικό αεράκι, βάζουμε ένα σακάκι και βγαίνουμε έξω (πάντα ψηφιακά). Αποφασίζουμε να φτάσουμε σε κάποιο τυχαίο σημείο του πλανήτη (αυτό, δηλαδή, που δεν μπορούμε να κάνουμε στην πραγματικότητα, αφού αποφεύγουμε αεροπλάνα και διακτινισμούς) και ταξιδεύουμε μέχρι την Ουαλία [mapcrunch.com]. Βρισκόμαστε και πάλι σε κάτι καταπράσινες πεδιάδες, εκεί όπου ο αέρας είναι τόσο καθαρός που τα πνευμόνια μας θα σταματούσαν να λειτουργούν από την έλλειψη καυσαερίου. Και αν θέλουμε να μαντέψουμε πού βρισκόμαστε, υπάρχει και για αυτό επιλογή [geoguessr.com].
Αναρωτιόμαστε πώς φαίνονται όλα αυτά από ψηλά και αν όντως μοιάζουν με ζωγραφιά -ή αν κάποιος μας κορόιδεψε για να κάνει ομοιοκαταληξία. Φτάνουμε μερικά χιλιόμετρα πάνω από τη Γη χωρίς να χρειαστεί να ζήσουμε κάποια εξωσωματική εμπειρία [earth.google.com] και κοιτάζουμε προς τα κάτω. Ζαλιζόμαστε, βεβαιωνόμαστε πως το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη αποτελείται από μπλε νερό και αποφασίζουμε να ταξιδέψουμε μερικά χρόνια πριν, μήπως και βρούμε κάτι διαφορετικό [dinosaurpictures.org/ancient-earth#540]. Για την ακρίβεια, πάμε 540 εκατομμύρια πίσω στο παρελθόν και ανακαλύπτουμε πως το Χαϊδάρι είχε θέα στον ωκεανό. Γεννηθήκαμε σε λάθος εποχή, λέμε.
Προχωράμε παραπέρα, καθώς ο κόσμος δεν είναι αρκετός (ούτε επίπεδος) και εμείς δεν είμαστε κατάσκοποι από την Αγγλία. Ξεκινάμε ένα ταξίδι στον γαλαξία [chromeexperiments.com] και φτάνουμε μέχρι τον ήλιο. Καταλαβαίνουμε πως εκεί είναι το κέντρο του σύμπαντος (και απογοητευόμαστε, σε προσωπικό επίπεδο), οπότε αρχίζουμε να φωνάζουμε στο κενό [screamintothevoid.com]. Κάνουμε, εκεί, κόσμιες αναφορές για τον λογαριασμό του κινητού, για τα σουβλάκια που έχουν ακριβύνει και για το ότι οι νέοι υπολογιστές της Apple κοστίζουν περισσότερο από ένα πολυήμερο ταξίδι σε κάποια βουνοπλαγιά της Γαλλίας. Ηρεμούμε και βλέπουμε γατάκια να τσακώνονται χωρίς λόγο και αιτία [explore.org/livecams/cats/kitten-rescue-cam].
Τα βαριόμαστε και αυτά (αφού ό,τι κάνουν δεν έχει κανένα νόημα) και χαζεύουμε σε μια εικόνα που αλλάζει συνεχώς και που μας υπνωτίζει [arkadia.xyz]. Και για να χαλαρώσουμε πλήρως, βάζουμε να ακούσουμε τη βροχή που πέφτει, τους κεραυνούς που βροντάνε, τον αέρα και την φωτιά [asoftmurmur.com]. Όλα ψεύτικα, αλλά εντυπωσιακά - και δεν βρέχεσαι κιόλας, ούτε καίγεσαι. Και καθώς το κάνουμε αυτό, αποφασίζουμε να βρούμε τη χαμένη αγελάδα πριν μας βρει αυτή [findtheinvisiblecow.com], να κυνηγήσουμε μερικές γάτες από πριν [cat-bounce.com] και να μοιράσουμε ρύζι σε όλο τον κόσμο [freerice.com].
Και όταν τελειώσουμε με αυτά, ανοίγουμε την κάμερα κάποιου άλλου και εμφανίζουμε το όνομα μας σε μια led οθόνη που δεν θα δούμε ποτέ από κοντά [drivemeinsane.com]. Αισθανόμαστε υπερήφανοι με τον εαυτό μας, νομίζουμε πως είμαστε hackers και προσπαθούμε να κάνουμε μερικές «χακιές» [hackertyper.com]. Αποτυγχάνουμε παταγωδώς, καθώς «access denied» - το ίδιο που βλέπουν συνεχώς και οι Βορειοκορεάτες hackers με τους Amstrad. Τα παρατάμε όλα, καθώς πεινάσαμε από τα μεγάλα ψηφιακά ταξίδια που κάναμε, και ανοίγουμε το ψυγείο. Έχουμε δύο αυγά, ένα αβγό, λίγο τυρί [myfridgefood.com] αλλά και λίγο ρύζι. Καλή μας όρεξη (που έχουμε).
Σχόλια