Το ξενοδοχείο κάτω από την Ακρόπολη που συνδυάζει τέχνη και ιστορία

Αρχικά, το ξενοδοχείο χρησιμοποιεί την «ιστορία» του ακόμη και στην ονομασία του. Βλέπετε, το «B.C.» δεν είναι κάτι τυχαίο, αλλά σημαίνει ακριβώς αυτό που φαντάζεται κάποιος: «προ Χριστού» (Before Christ). Η εξήγηση για αυτό δεν είναι ότι το ξενοδοχείο βρίσκεται εκεί... από τότε, αλλά οφείλεται στην ενσωμάτωση αρχαίων ευρημάτων (και όχι μόνο) στο κτίριο.

Σύμφωνα με τους υπεύθυνους του ξενοδοχείου, το 2017, όταν ξεκίνησαν οι εργασίες ανέγερσης του κτιρίου, είχαν ήδη ανακαλυφθεί στον χώρο και ανασκαφεί πλήρως, από την ελληνική αρχαιολογική υπηρεσία, μια σειρά αρχαίων ευρημάτων, που διατηρείται και φυλάσσεται εντός του ξενοδοχείου έως και σήμερα. Αυτή η ενσωμάτωση οδήγησε και στην ανάπτυξη μιας ξεχωριστής ταυτότητας.

Μπαίνοντας στον χώρο και περιηγούμενος σε αυτόν, εντοπίζεις σημεία που, αν μη τι άλλο, σου προκαλούν το ενδιαφέρον - και δη το δημοσιογραφικό. Ακόμη και από τα πρώτα βήματά σου εκεί, όπου νοιώθεις πως περπατάς... στον αέρα, καθώς από κάτω σου κολυμπάνε μερικές χελώνες. Και όπως θα περίμενε κάποιος, υπάρχει εξήγηση για αυτό και οι χελώνες δεν μπήκαν εκεί τυχαία.

Κατά τις ανασκαφές -στις οποίες βρέθηκαν και τα ευρήματα που θα δούμε παρακάτω- εντοπίστηκε και ένας αιγινήτικος στατήρας. Ένα, δηλαδή, αρχαίο νόμισμα, το οποίο ήταν ίσης αξίας με τα αττικά δίδραχμα. Από τη μία πλευρά απεικόνιζε μια χελώνα και από την άλλη ένα έγκοιλο τετράγωνο, στο οποίο ήταν έξεργα τα αρχικά των Αιγινητών.

Η χελώνα αντιπροσωπεύει το στοιχείο του νόστου, την επιθυμία, δηλαδή, για επαναπατρισμό, για επιστροφή στην πατρίδα. Το νόμισμα αυτό σε συνδυασμό με τις ιδιότητες και τα χαρακτηριστικά της χελώνας ήταν η πηγή έμπνευσης του καλλιτέχνη Stephan Muller για το γλυπτό της εισόδου, το οποίο απεικονίζει ένα «σμήνος» από χελώνες να οδεύει προς το συμβολικό τους σπίτι - πατρίδα, την Ακρόπολη.

Και προχωράμε στα ενδότερα. Εκεί, η σχεδιάστρια Μαρίκα Αράπογλου «πιάστηκε» από το προαναφερθέν συνεχές ταξίδι των αποδημητικών «ψυχών» για να αναπτύξει το κινητικό γλυπτό «Lettherebeflight». Το ιδιαίτερο, αυτό, δημιούργημα, εντοπίζεται σε ολόκληρο το εσωτερικό αίθριο του ξενοδοχείου και απεικονίζει ένα σμήνος αποδημητικών πτηνών που, σε μια «χορογραφία», ετοιμάζονται να προσγειωθούν πίσω στην «πατρίδα» τους

Πρόκειται για μια σπείρα από ανοξείδωτο ατσάλι, ύψους 32 μέτρων, με συνολικά 80 ξύλινα -σκαλισμένα στο χέρι- πουλιά, τα οποία ανοιγοκλείνουν τα φτερά τους χάρη σε ένα ειδικά διαμορφωμένο λογισμικό που «προστάζει» τις κινήσεις τους. «Θεωρούμε πως το συγκεκριμένο γλυπτό ταίριαξε απόλυτα με τον χώρο και συνδυάζει απόλυτα την τέχνη με την τεχνική και την τεχνολογία», όπως μου λένε οι υπεύθυνοι του ξενοδοχείου.

Και φτάνουμε και στο κομμάτι που «ανήκει» στην ιστορία. Στο ισόγειο, βλέπουμε ευρήματα από μέρος ρωμαϊκής έπαυλης που χρονολογείται στον 1ο αιώνα μ.Χ., ενώ το ψηφιδωτό δάπεδο της έπαυλης αποτελεί μέρος της αίθουσας των συμποσίων της. Τα κατώτερα στρώματα που είναι ορατά χρονολογούνται στον 5ο αιώνα π.Χ. και αποτελούν μέρος εργαστηρίου κεραμικής που τοποθετείται, γεωγραφικά, στις παρυφές των τειχών της κλασικής Αθήνας, κοντά στις όχθες του Ηριδανού.

Αποτέλεσμα όλων αυτών των συνδέσεων, του παλιού, του «αρχαίου», με το νέο, είναι και η επένδυση των ασανσέρ, όπου επιλέχθηκε ο χαλκός ως κύριο υλικό καθώς συμβολίζει τη γη η οποία, από τα αρχαία χρόνια που χρησιμοποιείται έως σήμερα, διατηρεί την ίδια μορφή, ανεξίτηλη στον χρόνο. Καθώς το ασανσέρ είναι μέσο ανόδου, ο Muller αποφάσισε να εμπλουτιστούν οι 5 ανελκυστήρες με αστερισμούς. Στο σύνολο τους, συνθέτουν έναν χάρτη του ουράνιου θόλου.

Για το τέλος, άφησα άλλο ένα ενδιαφέρον στοιχείο: στον χώρο όπου φιλοξενείται το spa του ξενοδοχείου, βρίσκουμε ξανά χελώνες. Αλλά αυτήν την φορά, είναι ζωντανές, και βρίσκονται σε μια λίμνη, κάνοντας παρέα με μερικά ψάρια. Όπως μου λέει ο κ. Βασίλης Σουσούνης, Deputy Hotel Manager, «θεωρήσαμε πως η λίμνη θα "ταίριαζε γάντι" σε ένα χώρο που προωθεί την ευεξία, το well being και τη μακροζωία. Τι καλύτερο από ένα "κομμάτι" της φύσης να εκπροσωπήσει επάξια όλα τα παραπάνω στοιχεία».