Φόβος της επιτυχίας

Ο Οδυσσέας είναι που φοβάται την Ιθάκη, όχι ο Αντίνοος! Ο Αντίνοος μια χαρά ζει εις βάρος των άλλων και ευχαρίστως θα πάρει βιός που δεν του ανήκει. Ο Οδυσσέας ο πολυμήχανος φοβάται τον θρόνο που του ανήκει! Τον θρόνο που κέρδισε με την αξία που απέδειξε και με τα βάσανα που υπέμεινε κάτω από φριχτές συνθήκες. Που άντεχε και στερούνταν όταν ο Αντίνοος άραζε και ζούσε ζωάρα με τα λεφτά των άλλων. Αυτός εδώ, ο ανθρωπότυπος Κατακτητής, φοβάται την επιτυχία! Τον ρωτάς «γιατί όχι;» και σου λέει «ε καλά είμαι κι έτσι»! «Γιατί δεν θες;», του λες. «Θέλω», λέει, «αλλά δεν αξίζω»!

Μα, να μπορούσα να σπάσω τα μούτρα σ’ αυτά τα «δεν αξίζω»! Να έβαζα φωτιά και να καιγα τα «ίσως, δεν ξέρω…». Νέρωνας να γινόμουν και να βλεπα να γίνονται παρανάλωμα οι ανασφάλειες των πιο δημιουργικών και ικανών ανθρώπων που φοβούνται μη τυχόν και κάτσουν σε κανα θρόνο και τους δει ο κόσμος! Να τσάκιζα κάθε ελεεινό «δεν πρέπει» που στέκεται μπάστακας πάνω από τα κεφάλια ανθρώπων και τους κρατάει σε μια συναινετική μετριότητα. Γιατί; Μην τους δει ο Άλλος! Ποιος είναι ο Άλλος; Ο Απροσπάθητος! Ο Αντίνοος! Ο «κόσμος»! Που ζει μέσα σε κάθε άνθρωπο και τον προστάζει να κάτσει στα αυγά του, ότι «φτάνει τόσο», ότι «ποιος είσαι εσύ που θα πας παραπέρα», ότι «έλα μωρέ τώρα, τι να πετύχει ο γιος του κυρ τάδε» και «σάμπως δεν ξέρουμε τι κουμάσι ήταν η κόρη του;»… Φωτιά και στάχτη να σας έκανα όλους. Σχολειά και σπίτια, διορισμένοι δασκάλοι και χορτάτοι καθοδηγητές και «ειδικοί» προφέσορες που ξέρουν τι μπορεί και τι όχι ο καθένας, ένας συρμός από βολεμένους που τραβάνε χαλινάρια σε ανθρώπους να μην ξεχωρίσουν, να μην λάμψουν, να μην τολμήσουν, να μην γιορτάσουν τον κόπο τους! Να τρέμουν να ανεβούν στον θρόνο που κερδίσανε!

Ποιος είσαι εσύ που με ορίζεις;

Ποιος σε έβαλε κεχαγιά στα γκάζια μου και κλειδοκράτορα στην ψυχή μου; Ποιος σε όρισε διαιτητή κι αφέτη; Πότε μιλήσαμε, πότε συμφωνήσαμε, πότε σου έδωσα το ελεύθερο να μπαινο-βγαίνεις στα σώψυχά μου; Τι φρένο είσαι εσύ μέσα στην τρέλα μου, τι φόρο σου πληρώνω σε αίμα και πόνο; Τι είναι αυτό το δηλητήριο στο ποτήρι μου; Να φοβάμαι το χάρισμά μου; Να τρέμω την επιτυχία μου; Να φρενάρω πριν κόψω το νήμα; Να αποφεύγω την κορυφή μην ενοχλήσω κανέναν, μη τυχόν κοντύνει κανένας από το ύψος μου;

Έλα δω ρε συ παράσιτο με την μεζούρα… Ήσουν εδώ να με δροσίσεις όταν καιγόμουνα; Εσύ που με ζυγίζεις στον θρόνο, ήρθες να με δεις όταν ήμουν στα πατώματα; Εσύ που με κράζεις κάτω από το φως, ήρθες να με στηρίξεις στα σκοτάδια μου; Εσύ που λες ότι είμαι τυχαίος, τι πέτυχες; Με τι πάλεψες, που είναι τα σημάδια σου; Η μεζούρα που κρατάς σε μέτρησε εσένα; Θα με φας στην μάπα και θα σ’ αρέσει μεγάλε! Follower θα σε κάνω! Τράβα στα μαξιλάρια σου και την σεζλόνγκ της φραπεδο-βόλεψής σου κι άσε με να χαρώ τον προβολέα. Δεν θα κρατήσει πολύ. Μια ανάσα μόνο παίρνω κι από αύριο εγώ πάλι θα σκαρφαλώνω. Κι εσύ πάλι θα σέρνεσαι.

Φίλε φοβιτσιάρη που αυτό-σαμποτάρεσαι…

Ο κόσμος που φοβάσαι ότι θα σε μετρήσει λειψό είναι ένας ψευτό-μαγκας χωρίς σημάδια, ένα τσούρμο επιδοτούμενοι κολεκτιβιστές της αρλουμπολογίας και συντεχνίτες χωρίς skin in the game, ένα συρμός από σαλιάρηδες που ποζάρουν για ασκητές. Αυτός είναι ο «κόσμος» που καλωσορίζεις μέσα στην συνείδησή σου! Ένα μαντρί που όποιος πρόλαβε μπήκε κι όποιος δεν πρόλαβε τον κλειδώνουν απέξω να τον φάνε οι λύκοι. Αυτός είναι ο Απροσπάθητος που κρίνει τον Οδυσσέα. Αυτόν εδώ φοβάσαι μην σε μετρήσει και σε βρει λειψό! Εσύ το αγρίμι φοβάσαι τον οικόσιτο; Τον νάνο φοβάσαι ότι θα σε πει κοντό; Και τι λογαριασμό μοιράστηκες μαζί του για να του δώσεις και τα ρέστα; Τι νομίζεις ότι θα κάνει αυτός αν κάτσεις στην θέση σου και δεν πας παραπέρα; Ότι θα σου πει μπράβο; Και τι θα το κάνεις το μπράβο του Απροσπάθητου που μαζεύει τα χαμηλά φρούτα; Άκου φίλε: καλύτερα υπηρέτης στην μάχη του Οδυσσέα παρά ο εορτάζων στο bachelor του Αντίνοου.

Η επιτυχία που φοβάσαι δεν είναι θρόνος στον οποίο ξυπνάς ένα πρωί, να σε βρει απροετοίμαστο και να σε τρομάξει. Δεν είναι ταινία η επιτυχία, Οδύσσεια είναι. Αργεί και πονάει! Τον θρόνο τον κερδίζεις κάθε μέρα λίγο-λίγο, απλώς οι άλλοι σε μαθαίνουνε όταν ανάψει ο προβολέας. Κι ο προβολέας δεν ανάβει τυχαία. Κάποιον δράκο πάλεψες για να σε φωτίσει! Τυχαία ο προβολέας ανάβει μόνο πάνω από τους βολεμένους, τους γόνους και τους καβαντζωμένους! Αυτοί θα πρεπε να τρέμουν τον θρόνο, να καίγεται ο πισινός τους να αποδείξουν ότι αξίζουν το φως που τους χαρίστηκε. Όλοι οι άλλοι πληρώνουμε με αίμα και χρόνο ό,τι λίγο καταφέρνουμε στην ζωή μας. Η επιτυχία είναι σημάδια και σκοτάδια πολύ πριν το φως. Άμα τα πλήρωσες, τράβα να τα εισπράξεις. Και μην νοιάζεσαι για το αν στην πορεία κάποιοι χαλαστούν, μνηστήρες είναι που ζητούν διόδια για εκείνα που δεν τους ανήκουν. Συνέχισε τον δρόμο σου. Ανέβα στον θρόνο που κέρδισες και άσε λίγο το φως να μαλακώσει το σκοτάδι που σου κόστισε.