«Πρέπει να ευθυγραμμίζονται με την κουλτούρα της εταιρίας, αλλιώς...»

Από τη μια, λοιπόν, έχω εσάς, όσες και όσους με γνωρίζετε, που διαμαρτύρεστε ότι σνομπάρω και βαριέμαι τα επαγγελματικά events και από την άλλη έχω και το αντίπαλο δέος: Εκείνες και εκείνους που μουτρώνουν κάθε φορά που τους «τη λέω» όταν δεν συμφωνώ μαζί τους. «Πρέπει να εκδηλώνεις τη διαφωνία σου όταν βρισκόμαστε μαζί με άλλους; Δεν μπορείς να αφήσεις κάτι να πέσει χάμω χωρίς να το πιάσεις στο στόμα σου;» Κάτι τέτοια μου λένε. Δηλαδή τι θέλετε να κάνω, αφού οι τοποθετήσεις σας γίνονται δημοσίως; Αν δεν θέλατε να ακούτε διαφωνίες και διαφορετικές απόψεις, να τις διατυπώνατε κατ' ιδίαν. Για να μη χαλάμε, λοιπόν, τις καρδιές μας, αποφεύγω να πηγαίνω ή να συμμετέχω σε συνέδρια, συναντήσεις, fora, επαγγελματικές συναθροίσεις και σουαρέ ντε γκαλά.

Βεβαίως υπάρχουν και κουβέντες, σαν αυτή που θα σας περιγράψω παρακάτω, που δεν μπορούν να μείνουν ασχολίαστες - ή μάλλον μια χαρά μπορούν, αλλά εγώ δεν θέλω να τις αφήσω έτσι. Αν μη τι άλλο, δεν θα εκθέσω το άτομο που τις είπε καθώς και αυτά που έσπευσαν να συμφωνήσουν μαζί του. Βλέπετε ο συγκεκριμένος άνθρωπος είχε βαρύγδουπο τίτλο και «όνομα στην πιάτσα» ενώ η υπόλοιπη παρέα ήταν «πολύ λίγη» για να εκφέρει διαφορετική άποψη. Είχα την τύχη να είμαι σε ένα διπλανό «πηγαδάκι» αλλά το αριστερό μου αυτί ήταν στραμμένο εκεί παραδίπλα. Ήταν φανερό ότι ο τύπος είχε βρει το κατάλληλο ακροατήριο και είχε αρχίσει το κήρυγμα του. Σας μεταφέρω τι άκουσα, με απόλυτη βεβαιότητα ότι δεν έχω διαστρεβλώσει κάτι που να αλλοιώνει το νόημα όσων ελέχθησαν.

Τι είπε το θηρίο!

«Η ευθυγράμμιση των εργαζομένων με την κουλτούρα της επιχείρησης είναι το πρώτο ζητούμενο. Αυτό που πρέπει να επιτυγχάνουμε είναι η συμβατότητα μεταξύ εργαζόμενου και επιχείρησης... μια συμβατότητα ως προς το όραμα, τις αξίες και τους στόχους».

Να σταματήσω εδώ για να σχολιάσω, πριν διαβάσετε τη συνέχεια. Το ύφος του μου θύμισε προπαγανδιστικούς λόγους του Γκαίμπελς, όπως τους ακούμε και τους βλέπουμε σε ασπρόμαυρα ντοκιμαντέρ. Και πώς σας φαίνεται αυτό το «πρέπει»; Γιατί και για ποιον πρέπει; Και πώς θα την επιτύχουμε αυτή τη «συμβατότητα»; Αυτήν ακριβώς τη λέξη χρησιμοποίησε και εγώ αισθάνθηκα –και ακόμα τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές αισθάνομαι το ίδιο- ότι μιλούσε καθηγητής Γενετικής σε φοιτητές του, εξηγώντας τους ότι η γενετική συμβατότητα δύο ανθρώπων σημαίνει ότι υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να ταιριάζουν και ως ζευγάρι. Όμως, είναι φανερό ότι ο συγκεκριμένος κύριος είχε ήδη υπερβεί τα στενά επιστημονικά όρια και, προχωρώντας τη σκέψη του σε άλλα επίπεδα, ζητούσε μετ’ επιτάσεως, συμβατότητα μεταξύ ανθρώπων και συστημάτων, αν θεωρήσουμε ότι μια επιχείρηση αποτελεί ένα μεταβαλλόμενο σύστημα. Δεν ξέρετε πόσο πολύ θα ήθελα να τον διακόψω για να του θέσω τις παρακάτω ερωτήσεις:

«Πώς θα καταφέρεις να βρεις άτομα που να είναι όντως συμβατά με το όραμα, τις αξίες και τους στόχους της εταιρίας»; «Και έστω ότι βρέθηκαν, πιστεύεις ότι τα παραπάνω στοιχεία συμβατότητας αποτελούν τις μόνες προϋποθέσεις για να ισχυριστούμε ότι θα σου εξασφαλίσουν υψηλή απόδοση»; «Είσαι απολύτως βέβαιος ότι οι άνθρωποι που θα κάνουν τις προσλήψεις γνωρίζουν το όραμα, τις αξίες της εταιρίας και ότι είναι σε θέση να περιγράψουν με σαφήνεια την κουλτούρα της»; «Άντε, να υποθέσουμε ότι γνωρίζουν. Μπορούν να φέρουν στην επιφάνεια το προσωπικό όραμα και τις αξίες του κάθε υποψηφίου»;

«Έχεις ρωτήσει ποτέ κάποιον άνθρωπο –φίλο, γνωστό ή συγγενή - για το ποιες είναι οι αξίες του και το προσωπικό όραμα του; Αν ναι, κατάφερες να πάρεις ικανοποιητικές απαντήσεις ή σε κοιτούσαν με το στόμα ανοιχτό και βλέμμα απορημένο; Η μήπως αυτές οι απαντήσεις τους ήταν «κατασκευασμένες» ή κοινότοπες αποκρίσεις»; Γιατί, κακά τα ψέματα, οι αξίες, τα values για να καταλαβαινόμαστε καλύτερα, των περισσοτέρων επιχειρήσεων ανά την υφήλιο, είναι σαν copy-paste: Αξιοπιστία, εμπιστοσύνη, τιμιότητα, συνέπεια, σεβασμός στον πελάτη, πελατοκεντρικότητα, αυθεντικότητα, υπευθυνότητα, επαγγελματισμός, προσαρμοστικότητα, εγκυρότητα, πάθος (προσθέστε τώρα και τα δικά σας και παίξτε με τις λέξεις, κάνοντας συνδυασμούς για να βγει κάτι φαινομενικά καινούργιο.)

«Τέλος, αν σου απαντούσε κάποιος ότι το όραμα του είναι να βγάλει χρήματα, να καταξιωθεί επαγγελματικά και να ξεχωρίσει, φτάνοντας σε υψηλή θέση στην εταιρία, θα περάσει την τάξη; Μήπως είναι ανάρμοστο και αποτελεί ακόμη taboo να λέγονται τέτοια πράγματα; Αλλά γιατί όχι; H κάθε εταιρία δεν θέλει να αυξήσει τις πωλήσεις της και να καταξιωθεί, αποκτώντας μια ηγετική θέση στην αγορά; Υπάρχει κάποια αντίφαση»; Άλλωστε, αυτή δεν είναι η επιτομή της ευθυγράμμισης μεταξύ ανθρώπου και επιχείρησης; Γιατί να πρέπει να κρυβόμαστε πίσω από το μικρό μας δάκτυλο;

Και ποιο ήταν το καλύτερο;

Μακάρι να σταματούσε εδώ αλλά αυτός συνέχιζε ακάθεκτος. Φτάνω στα δια ταύτα: «...για αυτό πιστεύω ακράδαντα ότι εκείνοι οι άνθρωποι που δεν ταιριάζουν με την κουλτούρα της εταιρίας και που δεν ευθυγραμμίζονται με το όραμα και τις αξίες της, θα πρέπει να απολύονται». Καταλάβατε τώρα γιατί τον παρομοίωσα με τον Γκαίμπελς, τον Υπουργό Προπαγάνδας του Χίτλερ; Τον φαντάζεστε σε μπαλκόνι, πίσω από μικρόφωνα, να λέει αυτές τις κουταμάρες ενώπιον συγκεντρωμένου πλήθους; Το κάνετε εικόνα; Λέγονται τέτοια πράγματα; Αν πρέπει, ντε και καλά, να απολυθεί κάποιος, πιστεύω «ακράδαντα» (για να χρησιμοποιήσω τη δική σου λέξη) ότι εσύ θα ήσουν o πρώτος τη τάξει και στη συνέχεια οι άνθρωποι σου που προσελάμβαναν ακατάλληλα (κατά την άποψη σου) στελέχη. Στελέχη που δεν εντάξατε «σωστά» στην εταιρία, που δεν τα εμφυσήσατε τις αξίες, την κουλτούρα, την αποστολή, τους στόχους σας. Και που είναι η δική σας ευθύνη σε όλες αυτές τις διαδικασίες;

Και μετά από όλα αυτά, ο ίδιος άνθρωπος (και πολλοί όμοιοι του) θα μπορούσαν να μας κάνουν και κήρυγμα για diversity & inclusion, για τη σημασία και την ανάγκη της δημιουργικότητας που εκπορεύεται από διαφορετικούς ανθρώπους, για το πόσο ανοικτή είναι η εταιρία σε νέες προκλήσεις, νέες ιδέες, φρέσκες προσεγγίσεις και πάει λέγοντας. Φαρισαϊσμοί και λόγια άνευ νοήματος και αξίας.

Καλή χρονιά να έχουμε! Και όποτε συναντάτε τέτοιους Γκαιμπελίσκους, κρατάτε όσο μπορείτε αποστάσεις. Είναι τοξικοί και δεν τους χρειαζόμαστε.