«Δεν με ακούνε. Λες και δεν υπάρχω»

Επιπλέον, δεν τα λέει μια στο τόσο αλλά σε μόνιμη και συνεχή βάση. Το παράξενο είναι ότι η εταιρία λειτουργεί περίφημα. Όχι ότι δεν θα μπορούσε να λειτουργούσε καλύτερα και να είχε αυξήσει τον κύκλο εργασιών της, τα κέρδη και την κερδοφορία της.

Όταν μου τηλεφωνεί, εν εξάλλω, ο Τάσος, το «αφεντικό» όπως τον αποκαλούν μειωτικά και υποτιμητικά οι «από κάτω του» (sic), πάντα έχω την πρόθεση να τον αποφορτίζω πριν μου πει με λεπτομέρειες τον πόνο του και τους καημούς του. Ρε Τάσο, πολύ θα ήθελα να βρισκόμουν στη θέση σου. Δεν ξέρεις πόσο σε ζηλεύω. Να διοικείς μια εταιρία, που δεν σε ακούνε, δεν σε υπολογίζουν και σε «γράφουν» (συμπαθάτε με αναγνώστες), ενώ κάνετε τζίρο επτά εκατομμύρια, δεν χρωστάτε πουθενά και έχετε μια διαρκή αναπτυξιακή πορεία. Τι άλλο να ζητήσει κάποιος; Να μου πεις και μένα το μυστικό.

Για να σοβαρευτώ. Τι κάνει λάθος ο φίλος μου ο Τάσος; Γκρινιάζει συνεχώς. Με όλους και για όλα. Βλέπει παντού προβλήματα, ακόμα και αν δεν υπάρχουν ή δεν είναι τόσο σημαντικά για να αναλώνεται και να σπαταλάει το χρόνο και την ενέργεια των ανθρώπων του. Είναι από τους ανθρώπους που χάνει το δάσος και βλέπει το δένδρο. Θα μου πείτε: Είναι ο μόνος; Σαφέστατα και όχι. Όμως, έχει ακόμα ένα χαρακτηριστικό που κάνει τόσο τη ζωή του όσο και αυτή των άλλων ακόμα πιο δύσκολη. Είναι εξαιρετικά αγχώδης. Ανεβάζει εύκολα πίεση και αυτό δεν είναι σχήμα λόγου αλλά μια πραγματικότητα. Μαντεύετε, υποθέτω, ποια είναι η συμπεριφορική του αντίδραση όταν βρίσκεται... στα κάγκελα. Γίνεται αγενής, εριστικός, δυσάρεστος και δίνει εντολές με τον χειρότερο δυνατό τρόπο. Για να μην τον αδικώ, έχει καλές προθέσεις και δεν του αρέσει να μειώνει τους άλλους. Απλά, δεν τα καταφέρνει. Θα σας έλεγα ότι σαν χαρακτήρας είναι πολύ δοτικός και έχει βοηθήσει πολλούς από τους ανθρώπους του όταν αυτοί βρέθηκαν να βιώνουν εξαιρετικά δύσκολες προσωπικές καταστάσεις.

Ο Τάσος έχει την ψευδαίσθηση ότι αναθέτει εργασίες και αρμοδιότητες ενώ στην πράξη αυτό που κάνει είναι να δίνει εντολές με τέτοιο τρόπο που δεν είναι ξεκάθαρες και κατανοητές. Εμπλέκει πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους με αποτέλεσμα να δημιουργείται σύγχυση για το ποιος τελικά έχει την ευθύνη ενώ, λόγω του υπέρμετρου ή και ανεξέλεγκτου άγχους του, μπορεί να βραχυκυκλώσει ένα ή περισσότερα τμήματα με αλληλοσυγκρουόμενες θέσεις και οδηγίες. Μετά, του φταίνε οι άλλοι που δεν καταλαβαίνουν, που είναι άχρηστοι, που δεν ξέρουν την δουλειά τους και που κάνουν ΤΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ και όχι αυτά που εκείνος τους ζήτησε. «Ευτυχώς Τάσο μου που σε έχουν μάθει και γνωρίζουν πολύ καλύτερα τι πρέπει να κάνουν και πώς να το κάνουν» του λέω, για να μου απαντήσει, με τη σειρά του, ότι παίρνω το μέρος τους και ότι τον αδικώ.

Είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα έχετε συναντήσει τέτοιους ανθρώπους στο εργασιακό σας περιβάλλον. Θέλω να είμαι ο τελευταίος που θα σας συμβουλέψει τι να κάνετε. Ωστόσο, επιτρέψτε μου να σας προτείνω δύο-τρία πράγματα. Ρωτάτε τους, χωρίς θυμό και αποφεύγοντας την όποια ένταση, πώς πιστεύουν ότι είναι ο καλύτερος τρόπος να δράσετε. Όχι τι χρειάζεται να κάνετε, αλλά πώς να το κάνετε. Βάλτε τους στην δική σας θέση και δώστε τους την ευκαιρία να σας μιλήσουν. Όταν βρίσκονται εκτός εαυτού, χαμηλώνετε τον δικό σας τόνο της φωνής. Δεν είναι υποταγή, είναι συμπεριφορική ευελιξία για να τους ηρεμήσετε. Προτείνετε τους εναλλακτικούς τρόπους δράσης και ζητήστε τη γνώμη τους. Βοηθείστε τους.

Ναι... σας καταλαβαίνω. Δεν με έχετε συνηθίσει σε τέτοιες ευγένειες και καλοσύνες. Έχω το όνομα (του provoker) αλλά όχι τη χάρη. Αφού αυτό είναι το τελευταίο κείμενο του 2021, σκέφτηκα να μη γκρινιάξω. Σας εύχομαι τα καλύτερα για το 2022. Να είστε όλες και όλοι καλά!