Σας έχω ικανούς να με ρωτήσετε γιατί χρησιμοποιώ τη λέξη «απορρίπτατε» αντί για το «επιλέγατε»; Να σας απαντήσω. Η συγκεκριμένη λέξη σε τίτλο είναι πιο πιασάρικη, προσελκύει περισσότερα βλέμματα. Επιπλέον, κουβαλάει ένα μυστήριο, ίσως να κρύβει ένα «ένοχο» παρελθόν, λάθη, αποτυχίες, μη συμβατικές συμπεριφορές και ξέρω πόσο σας ιντριγκάρουν κάτι τέτοια.
Η ιστορία έχει ως εξής: Εταιρία με την οποία συνεργάζομαι σε θέματα εμπορικής στρατηγικής, χρειάζεται να προσλάβει δύο στελέχη για το τμήμα εξυπηρέτησης πελατών. Θα έχουν τίτλο account manager και θα διοικούν ομάδες των τριών-πέντε ανθρώπων. Η Group Account Director, ας την ονομάσουμε Ιωάννα, που είναι καινούργια στη θέση και στην οποία θα αναφέρονται τα δύο αυτά άτομα, επιθυμεί διακαώς να παρευρίσκομαι στις συνεντεύξεις που η ίδια θα διεξάγει στους... φιναλίστ (sic) για να της δίνω, στη συνέχεια, το δικό μου feedback (sic).
Σας εκμυστηρεύομαι ότι δεν νιώθω καθόλου άνετα όταν μου παραχωρούν το ρόλο της «γλάστρας», ιδιαίτερα όταν γνωρίζω ότι το πρόσωπο που θα κάνει τις συνεντεύξεις δεν είναι κατάλληλα προετοιμασμένο.
Ξεκινάμε, βλέπουμε τις δύο πρώτες υποψήφιες και είμαστε σε αναμονή ενός τρίτου υποψήφιου, το βιογραφικό του οποίου ήταν ικανοποιητικό, αφού σε μεγάλο βαθμό οι γνώσεις, η εμπειρία και οι ικανότητες του φαίνονταν να «κουμπώνουν» με τις προδιαγραφές της θέσης. Τα πρώτα λεπτά της συνέντευξης μαζί του, αναλώθηκαν σε μια γενικότερη συζήτηση και σε τετριμμένες ερωτήσεις που μοιραία παράγουν στερεότυπες απαντήσεις.
Κάποια στιγμή, η Ιωάννα τον ρωτάει: «Πείτε μου για μια περίπτωση που έπρεπε να πείσετε ανθρώπους που δεν συνεργάζονταν απευθείας μαζί σας. Τι ακριβώς κάνατε; Και ποιο ήταν το αποτέλεσμα;» και ο υποψήφιος απαντάει (και απομονώνω συγκεκριμένες του φράσεις): «Όταν συνεργαζόμουν με την τελευταία εταιρία... είμαστε εκεί για να φέρουμε τα αποτελέσματα που είχε ορίσει η διοίκηση της εταιρίας... και εγώ είμαι εκεί για να φέρω τα νούμερα που μου έχουν ζητήσει... δεν δένομαι με άτομα και ούτε χρειάζεται να πείσω άλλους για να κάνουν τα αυτονόητα... έχω επιλέξει να συνεργάζομαι με επιχειρήσεις και ανθρώπους που βλέπουν μόνο το στόχο...»
Μετά από αυτή την απάντηση και δύο ακόμα ερωτήσεις που του έκανε η Ιωάννα, η συνέντευξη έκλεισε. Αν με ρωτάτε, αν έκλεισε πριν την ώρα της και κάπως απότομα, θα σας απαντήσω καταφατικά. Αν θέλετε τη γνώμη μου για το πώς αισθανόταν η Ιωάννα, θα σας έλεγα ότι περίσσευε η ξινίλα και η ενόχληση.
Τι συνέβη λοιπόν; Η Ιωάννα θεώρησε ότι το συγκεκριμένο άτομο δεν θέλει να ανήκει κάπου. «Αυτός είναι killer» μου είπε όταν τελείωσε η συνέντευξη. «Τον είδες πόσο αποστασιοποιημένος έδειχνε; Ήταν σαν να είχε εκείνος αποφασίσει να εργαστεί για την συγκεκριμένη εταιρία και όχι το αντίθετο. Το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν να πετύχει το στόχο που του είχαν θέσει, no matter what. Αυτή είναι συμπεριφορά εξωτερικού συνεργάτη και όχι στελέχους επιχείρησης.
Άκουσες τι είπε; Ότι συνεργάζεται με επιχειρήσεις και όχι ότι εργάζεται για την τάδε επιχείρηση. Ο τύπος φαίνεται να είναι μοναχικός λύκος, δεν είναι team player και δεν πρόκειται να τα βρει με τους άλλους. Σήμερα είναι εδώ και αύριο εκεί. Κανένα ίχνος δέσμευσης. Δεν νομίζω ότι μας κάνει.»
Εννοείται ότι εσύ αποφασίζεις Ιωάννα. Επειδή όμως μου ζήτησες feedback, σου το δίνω με τη μορφή ερωτήσεων: Τι εννοείς ότι είναι killer; Τι σε πειράζει αν έχει συμπεριφορά εξωτερικού συνεργάτη από τη στιγμή που επιτυγχάνει τους στόχους του; Αυτό δεν υποδηλώνει μια δέσμευση και ευθυγράμμιση με τη στρατηγική της εταιρίας; Γιατί θεωρείς ότι είναι πρόβλημα που φαινόταν να είναι αποστασιοποιημένος από τις προηγούμενες εταιρίες; Πώς είσαι βέβαιη ότι δεν είναι team player; Τέλος, είναι σαφές για σένα, με ποια κριτήρια αποφάσισες ότι δεν είναι ο κατάλληλος άνθρωπος;
Εσείς τι λέτε; Με αυτά τα λίγα που διαβάσατε, θα απορρίπτατε τον συγκεκριμένο υποψήφιο;
Σχόλια