Η καραμέλα του engagement άρχισε να λειώνει!

Φυσικά, αναφέρομαι σε εποχές προ covid, τότε που ήταν όλα normal γιατί τώρα έχουμε το new normal. Όσοι με διαβάζετε θα έχετε καταλάβει ότι τους «γλεντάω» πολύ αυτούς τους όρους που επινοούνται και καθιερώνονται... αλλά σιγά - σιγά γιατί βγήκα εκτός θέματος και δεν είναι η πρώτη φορά.

Τότε λοιπόν, κτυπούσαν τα τηλέφωνα, βροχή τα emails, όπου στεκόμασταν και όπου βρισκόμασταν, μας πολιορκούσαν και μας ζητούσαν ενέργειες για να αυξήσουμε το επίπεδο engagement των εργαζομένων. Αναφέρομαι σε μεγάλες εταιρείες που είχαν παράδες για τέτοιες πολυτέλειες (καλά, μη μου θυμώνετε τώρα που τόλμησα να ειρωνευτώ το engagement και να ισχυριστώ ότι είναι πολυτέλειες. Κάντε υπομονή να θυμώσετε μια και καλή στο τέλος του κειμένου).

Και επειδή όλοι μιλούσαν για «επίπεδο engagement» και μιλούσαν τόσο σοβαρά που δεν μου πήγαινε η καρδιά να τους αποπάρω ή να τους «πιάσω από τα μούτρα» όπως λέμε, τους ρωτούσα με κάθε επισημότητα: «Έχετε διεξάγει μετρήσεις για να καταγράψετε το επίπεδο του engagement; Πώς αυτό διαφοροποιείται από χρόνο σε χρόνο και από ποιους παράγοντας επηρεάζεται; Ποιο είναι το επιθυμητό επίπεδο για σας και γιατί;»

Συνήθως, δεν προλάβαινα να κάνω πιο πολλές ερωτήσεις γιατί οι περισσότεροι από τους συνομιλητές μου είχαν ήδη αρχίσει να παρουσιάζουν τα πρώτα συμπτώματα κρίσης πανικού. Τι μας ρωτάει τώρα αυτός; «Εμείς θέλουμε να κάνουμε κάποιες εκδηλώσεις, ακούσαμε ότι γίνονται κάποια βιωματικά σεμινάρια για να "δεθούν" μεταξύ τους οι άνθρωποι, να αισθανθούν ότι η εταιρεία είναι δίπλα τους, μαζί τους, ότι μοιραζόμαστε το ίδιο όραμα, ότι κυνηγάμε τους ίδιους στόχους, κλπ. κλπ.».

Πώς να τους εξηγήσεις τώρα ότι όλα αυτά τα προγράμματα, τα παιχνίδια και οι outdoor δραστηριότητες είναι ωραίες, ότι όλοι περνάνε καλά και έχουν κάτι να θυμούνται αλλά στο τέλος δεν μένει τίποτα; Όταν τους τα λες, οι πελάτες αποκρίνονται ότι «το είδαμε να το κάνει η αγορά και έχει αποτέλεσμα» ενώ οι συνάδελφοι και ανταγωνιστές από το χώρο της εκπαίδευσης ξινίζουν γιατί όταν λέγονται τέτοιες αλήθειες σε πελάτες, «χαλάμε την πιάτσα» και «βγάζουμε τα μάτια μας με τα ίδια μας τα χέρια».

Και φτάνουμε στο σήμερα, στη μετά covid εποχή. Στο λεγόμενο Work New Normal. Έρευνες επί ερευνών, μελέτες, ημερίδες, άρθρα και experts opinions, για να μάθουμε όσα ήδη γνωρίζαμε. Μεταξύ άλλων ότι το engagement θα είναι ο μεγάλος χαμένος. Γιατί; Λόγω της τηλεργασίας, υπάρχει ένα πολύ υψηλό ποσοστό εργαζομένων που δεν επιθυμεί πλέον την επιστροφή του στα γραφεία, έχοντας βρει μια πολύ καλή ισορροπία μεταξύ εργασιακής και προσωπικής ζωή, ακόμα και αν αυτό σημαίνει μια μικρή μείωση μισθού.

Ενδιαφέρον έχει και ένα εύρημα που είναι κοινό σε όλες τις έρευνες: Όσοι εργάζονται από το σπίτι είναι πιο χαρούμενοι και ικανοποιημένοι σε σύγκριση με εκείνους που πηγαίνουν στα γραφεία τους. Επιπροσθέτως, πολλές επιχειρήσεις προτιμούν να μειώσουν τα κόστη λειτουργίας τους, αφού θα έχουν το μεγαλύτερο αριθμό εργαζομένων της εκ περιτροπής. Χαρούμενοι οι μεν, χαρούμενοι και οι δε! Αν τώρα σε όλα αυτά, προσθέσετε και τους νεότερους από την γενιά Υ -να μην συμπεριλάβω και τη Ζ- που δεν κόπτονται για όλη αυτή τη φιλολογία περί εταιρικής κουλτούρας και άλλων συναφών, αντιλαμβάνεστε ότι η λέξη «δέσμευση» μοιάζει να είναι, στην καλύτερη περίπτωση, κενή περιεχομένου και στην χειρότερη ακούγεται ως «ύβρις».

Συμπαθάτε με αλλά έτσι όπως έχουν έλθει τα πράγματα, πιο πολύ το disengagement βλέπω να είναι το ζητούμενο. Και τώρα που τελείωσα, μπορείτε να θυμώσετε ελεύθερα.