Δεν σου φτάνει το όνειρο, θες να στο φέρουμε delivery στο σπίτι; Δεν απλώνεις το χέρι να ξηλώσεις τα αγριόχορτα στον κήπο σου επειδή θα ξαναβγούνε και χαλιέσαι με τον γείτονα που κάθε άνοιξη βάφει τον φράχτη του; Θες να δεις πράξη; Δες την στον καθρέφτη σου! Θες να δεις αλλαγή; Ξεκίνα την πρώτος εσύ. Θες δύναμη; Παίξε ξύλο! Αν θες λύσεις, στάσου πάνω από προβλήματα. Αν θες απαντήσεις, ξεκίνα μια περιπέτεια. Αν θες χρυσάφι στην ζωή σου, τράβα πάλεψε με τον Δράκο που το φυλάει!
Δυο λογιών επιχειρηματικοί αναγνώστες: οι «ναι ρε @@@!!!» και οι «ουφ καλά, χορτάσαμε λόγια». Οι ενθουσιώδεις και οι Κλαψολύγμηδες. Οι go getters και οι Απροσπάθητοι. Οι «ευχαριστώ πολύ» και οι «ρέστα δεν έχει;» Αυτοί που πάνε να ξυπνήσουν όσους περισσότερους μπορούν κι εκείνοι που τρέχουν να νανουρίσουν όσους τυχόν ξυπνήσανε!
Δυο λογιών επιχειρηματικοί άνθρωποι: οι «θα το κάνω!» και οι «μπα, δεν θα πιάσει». Οι «θα βρω τρόπο!» και οι «απαπα δεν γίνεται». Οι «θα ξαναπάω!» και οι «άσε τώρα, έξω βρέχει». Αυτοί που ακόμα και μέσα στα αίματα θα τους δεις να ξανασηκώνονται για άλλο ένα γύρο κι εκείνοι που από την πολλή την γκρίνια μαράθηκε η ψυχή τους. Οι ζωντανοί από την μια και οι νεκροί από την άλλη.
“It’s a game where you have a piece of time and you get to decorate it.”– Frank Zappa
Τον άνθρωπο τον νεκρό, ό,τι και να του δώσεις με ερημιά θα το στολίσει. Ο νεκρός φοράει τον μανδύα του λεπτολόγου, του σκεπτικού, του ερευνητή, του -τάχαμου- έμπειρου. Δεν το κάνει για να προκόψει αλλά για να νεκρώσει περισσότερο! Να απορρίψει ψάχνει, όχι να ξαναγεννηθεί. Ταφόπλακα σε όλα και σε όλους, ελπίδα, όνειρα, προσπάθεια, προσμονή. Όλα νεκρά! Επειδή έτσι είναι τα μέσα του αυτουνού έτσι θέλει να βλέπει κι έξω του. Θέλει να επιβεβαιώσει την ανικανότητά του. Δεν θέλει να σωθεί, θέλει να πνίγεται, να κλαίγεται, να μικραίνει. Λασπόβροχο να γίνεται να τους παρασέρνει όλους στα φρεάτια. Αν του δώσεις απαντήσεις θα ζητήσει αποδείξεις, αν του δώσεις λύσεις θα γεννήσει κι άλλα προβλήματα. Κι αν του πετάξεις σωσίβιο θα στο γυρίσει πίσω, “δεν είναι το νούμερό μου” θα σου πει. Αυτός που κάποτε πνίγηκε σε μια κουταλιά νερό νομίζει ότι ήταν ο κατακλυσμός του Νώε κι απορεί που κάποιοι ακόμα κολυμπάνε.
Τον άνθρωπο τον ζωντανό, σε όποιο ναυάγιο και να τον ρίξεις θα δραπετεύσει! Θα βρει τρόπο να φτιάξει μια σχεδία και να αποδράσει, να κολυμπήσει με τα χέρια, να δημιουργήσει, να ξανα-ξεκινήσει. Κάθε σινιάλο θα το πάρει για σωτηρία, κάθε αεράκι θα φουσκώσει τα πανιά του, κάθε κουβέντα παρότρυνσης γι αυτόν είναι σαν το σεντούκι με τις προμήθειες στο Νησί του Μυστηρίου. Μετράει την παλίρροια, ζυγίζει τον άνεμο και βουτάει στα βαθιά. Ο άνθρωπος ο ζωντανός έχει καψούρα με την ζωή! Η ζωή τον απορρίπτει συνεχώς κι αυτός εκεί, επιμένει! Όσες φάπες και να φάει, δεν μπορείς να τον σταματήσεις! Μπορείς μόνο λίγο να τον τρομάξεις. Αλλά όχι για πολύ.
“All we have to decide is what to do with the time that is given to us.” – Gandalf
Όποιο κι αν είναι το ερώτημα (δουλειά, business, οικογένεια, σχέσεις) θα πάρεις αυτά τα δυο στρατόπεδα. Νεκροί από την μια, ζωντανοί από την άλλη. Μοιρολόγια από την μια, ελπίδα από την άλλη. Όλα στην ζωή υποδεικνύουν τι είναι ο καθένας. Σε ποια μεριά ανήκει. Δεν είναι όλοι για όλα. Το επιχειρείν είναι μάχη. Ξύλο κανονικό! Έχεις παίξει ξύλο ποτέ; Έχεις φάει καμμιά σφαλιάρα σβουριχτή; Έχεις γεμίσει τα βρακιά σου τρέχοντας πανικόβλητος επειδή η παρέα του άλλου είναι μεγαλύτερη από την δικιά σου; Έτσι είναι η επιχειρηματικότητα των μικρών. Πίεση κάθε μέρα, αποφάσεις κάθε μέρα, μόνος σου κάθε μέρα, καμμιά σιγουριά, κανένα στατιστικό μοντέλο πρόβλεψης. Μόνο ένα όνειρο και μπόλικα guts. Χωρίς ελπίδα, πίστη κι επιμονή, δεν υπάρχει καμμία περίπτωση να το αντέξεις όλο αυτό.
Άμα δεν σε φτιάχνει λοιπόν, μην το ξεκινάς. Αν δεν γουστάρεις να παίζεις φάπες, μην μπαίνεις μέσα στο ρινγκ. Αν δοκίμασες μια φορά και δεν είναι για σένα, κάτσε την άκρη και μην ενοχλείς τους άλλους που προσπαθούν. Αν δεν σκοπεύεις να κάνεις πράξη όσα διαβάζεις από μένα, μην με διαβάζεις. Πάνε διάβασε κάνα παραμυθάκι για τον νόμο της έλξης να σε πάρει ο ύπνος ευχάριστα.
Εσύ όμως ο άλλος… Ναι εσύ με τα αίματα…. Και τι έγινε που απέτυχες; Και τι έγινε που δεν τα κατάφερες ακόμα; Ο διαιτητής δεν σφύριξε, ο χρόνος σου ακόμα μετράει, τι μου κάθισες; Τι ιστορίες θα λες όταν γεράσεις; Για τα επιδόματα που πήρες; Για τις ουρές που περίμενες; Ή για τα σημάδια στην πλάτη σου, για το χώμα κάτω από τα νύχια σου, για τις δαγκωνιές στα χέρια σου; Ο άνθρωπος έρχεται στην ζωή για να παίξει ξύλο με τον κόσμο, να παλέψει με τους ανέμους, να αποδράσει από τα ναυάγια και στο ενδιάμεσο να απολαύσει την διαδρομή.
Ποιος από τους δυο είσαι λοιπόν;
Σχόλια