Αν και το χρώμα δεν μας ταιριάζει, βάζουμε τα νοσταλγικά «ροζ» γυαλιά μας και γυρίζουμε πίσω στα 90s (ίσως και στις αρχές των 00s). Ξεδιψάμε σε ένα παλιομοδίτικο internet cafe, κάνουμε βόλτα στη Στουρνάρα των κομπιουτεράδικων, διαβάζουμε περιοδικά για υπολογιστές και «σερφάρουμε» ακούγοντας το μόντεμ μας να κάνει κάτι περίεργους θορύβους. Με λίγα λόγια, γράφουμε για όλα εκείνα που (νομίζουμε πως) μας έλειψαν.
1. Τα «δαιμονισμένα» μόντεμ
Αυτό που έζησαν οι περισσότεροι, στα πρώτα βήματα του internet στην Ελλάδα, ήταν τα modem ταχύτητας 56K. Οι (σχετικά ακριβές) συνδέσεις PSTN, στις οποίες μπορούσες να αποκτήσεις πρόσβαση, προσέφεραν ταχύτητες μερικών kilobyte και ήταν τόσο αργές που η φόρτωση μιας σελίδας αποτελούσε μια χρονοβόρα διεργασία που σου έπαιρνε την ψυχή - ούτε συζήτηση για άνοιγμα multimedia περιεχομένου όπως φωτογραφίες, όπου απλώς περίμενες και το έβλεπες να ανοίγει σταδιακά και χωρίς καμία απολύτως βιασύνη.
Οι dial-up συνδέσεις και τα 56άρια modem έκαναν πάντα και εκείνον τον χαρακτηριστικό (θρυλικό, ενοχλητικό και δαιμονισμένο) θόρυβο κλήσης, για τη σύνδεση τους με το δίκτυο του παρόχου (που ήταν ο ΟΤΕ -καθώς δεν υπήρχαν ιδιόκτητα δίκτυα- ή πακέτα σύνδεσης των Forthnet, Hellas Online, Compulink και μιας σειράς άλλων παρόχων που είχαν κάνει αργότερα την εμφάνιση τους). Φυσικά, αν κατά τη διάρκεια της σύνδεσης τύχαινε κάποιος να σηκώσει το ακουστικό του τηλεφώνου στο σπίτι, απόλυτη καταστροφή.
2. Βόλτα στα κομπιουτεράδικα
Αν και ο υποφαινόμενος συντάκτης δεν πρόλαβε τα χρόνια που η Στουρνάρα έκανε τα πρώτα της βήματα στην αγορά των κομπιουτεράδικων, πρόλαβε εκείνα, εκεί γύρω στο 2000, που η περιοχή παρουσίαζε εξαιρετική άνθιση - και που αποτελούσε βασική στάση για όποιον έψαχνε να αγοράσει ένα τεχνολογικό προϊόν, να δει τιμές ή απλώς για να κάνει τη βόλτα του ανάμεσα σε πράγματα που ήθελε 8 μισθούς για να αγοράσει. Έκαναν άλλωστε τότε την εμφάνιση τους και πολλές αλυσίδες πληροφορικής που σήμερα δεν υπάρχουν, όπως τα emotion, τα Oneway και τα Multirama.
Φυσικά, δεν ήταν μόνο τα μεγάλα brands -ή μόνο το κέντρο της Αθήνας- που γέμιζαν με κομπιουτεράδικα, αφού και οι περισσότερες συνοικίες, σε κάθε γωνιά της χώρας, είχαν αρχίσει να αποκτούν τα δικά τους καταστήματα με υπολογιστές, games, ακόμη και κινητά. Συνήθως χωρίς γυαλιστερές βιτρίνες ή πολλά άμεσα διαθέσιμα προϊόντα, αλλά πάντα με φιλική διάθεση, προτάσεις, τεχνολογική κουβεντούλα, ίσως και κάποιες δικές τους... πατέντες, δείγμα της εποχής. Ειδικά κάποια 100% κομπιουτεράδικα, με service και συναρμολόγηση, αρκετά μάλλον έμοιαζαν περισσότερο με αποθήκες παρά με καταστήματα λιανικής.
3. Πίνοντας internet cafe
Φυσικά, δεν αναφερόμαστε σε αυτό που θα χαρακτήριζε σήμερα κάποιος ως internet cafe, δηλαδή καταστήματα με εξαιρετικά πλούσιο τεχνολογικό εξοπλισμό και όλες τις ανέσεις, στα οποία συνήθως συχνάζουν στη σειρά νεαρά άτομα φορώντας ακουστικά, με αντανακλαστικά που θα ζήλευε ακόμη και πρωταθλητής της F1, για έναν ακόμη γύρο League of Legends. Μιλάμε για εκείνα τα καταστήματα που ήταν τα πρώτα intenet cafe, και συνήθως ήταν αυτό: internet και καφές.
Όταν το internet δεν αποτελούσε κάτι που μπορούσε να αποκτηθεί εύκολα, τα internet cafe ήταν ο τρόπος για να έχεις άμεσα πρόσβαση στο διαδίκτυο, όπως για να δεις τις ειδήσεις στα πρώτα ελληνικά portal, να ψάξεις πληροφορίες για κάτι που ήθελες, να βρεις υλικό για κάποια εργασία ή απλώς για να «σκοτώσεις» την ώρα σου σε κάποιο video game. Εννοείται, βέβαια, πως δεν ήταν πάντα οικονομικά, ενώ υπήρχαν και εκείνα τα καταστήματα (όπως βιβλιοπωλεία) που δεν ήταν internet cafe αλλά είχαν 1-2 υπολογιστές για πρόσβαση, με χρέωση.
Μάλιστα, για κάποια χρόνια, εκεί γύρω στο 2000, άρχισαν να κάνουν την εμφάνιση τους και τα καταστήματα που είχαν παιχνιδοκονσόλες, αντί για υπολογιστές. Εκεί, μπορούσες να παίξεις το παιχνίδι της επιλογής σου, σε χρέωση με την ώρα. Πέρα από κάποιά που στόχευαν αποκλειστικά σε αυτό, αυτή η δραστηριότητα υιοθετήθηκε κυρίως σε καταστήματα με video games ή σε video club, ώστε να έχουν ένα επιπρόσθετο έσοδο. Η κονσόλα που ξεχώρισε, από αυτή τη διαδικασία, ήταν μάλλον το Sony Playstation, αν και μπορούσε κάποιος να παίξει και Sega Saturn, Nintendo 64 κ.α.
4. Ξεφυλλίζοντας περιοδικά
Τα περιοδικά ήταν ένα μεγάλο κομμάτι του computing (και του video gaming) της εποχής. Τότε που η ενημέρωση από το διαδίκτυο ήταν δύσκολη, τα περιοδικά αποτελούσαν την βασική πηγή για να μάθεις όλες τις εξελίξεις, να διαβάσεις κριτικές για νέα προϊόντα και να ανακαλύψεις τι αξίζει να αγοράσεις. Πάντα με ένα συνοδευτικό CD, με προγράμματα freeware ή shareware, game demos και άλλο υλικό. Όταν πήγαινες στο περίπτερο και έβλεπες το νέο τεύχος του αγαπημένο σου περιοδικού, ήταν σίγουρα μια εξαιρετική στιγμή.
Η επέκταση του internet, η ενημέρωση που προσφέρεται άμεσα και δωρεάν μέσα από αυτό, η ταχύτητα της εποχής, ίσως και οι λάθος κινήσεις και αποφάσεις κάποιων περιοδικών ή και το ανεπαρκές περιεχόμενο, έβαλαν για πάντα τέλος σε όλα αυτά. Σήμερα, όχι μόνο τα περιοδικά (γενικότερα) είναι απειροελάχιστα, αλλά είναι και δύσκολο να τα εντοπίσεις σε σημεία πώλησης. Είναι σίγουρα μια εποχή που έχει παρέλθει και που πήρε μαζί της ονόματα όπως Pixel, PC Master, Computer για Όλους, User, RAM, ROM, PC Zone κ.α.
5. Ο πόλεμος των games
Στις δεκαετία του '90, το PC Gaming έφτασε σε περισσότερα σπίτια. Ήταν άλλωστε η εποχή που τα Windows 95 κάνουν τους υπολογιστές πιο «φιλικούς» και ολοένα και περισσότεροι αποκτούν πρόσβαση σε ένα ακριβό PC, στο σπίτι τους. Σειρές όπως τα Doom, Quake, FIFA, Need For Speed αρχίζουν να μεσουρανούν, ενώ το PC gaming προσφέρει πρόσβαση και σε κατηγορίες για πιο «ψαγμένους», όπως τα adventure και τα RPG - βλ. Myst, Riven, Monkey Island, Diablo, Grim Fandango, Broken Sword κ.α.
Φυσικά, υπάρχει και το console gaming και οι μεγάλες πολεμικές κόντρες μεταξύ των «οπαδών» της Nintendo και εκείνων της Sega, αλλά και η μετέπειτα εμφάνιση των Playstation και Xbox. Άλλωστε, εκείνη η εποχή έβγαλε τις κονσόλες που σήμερα τραβούν το «νοσταλγικό» ενδιαφέρον των gamers, όπως το Super Nintendo και το Sega Mega Drive. Χωρίς να λείπουν και οι μεγάλες αποτυχίες, όπως των Panasonic 3DO και Atari Jaguar, αλλά και μετέπειτα των Sega Saturn και Dreamcast, που δεν κατάφεραν τις προσδοκώμενες πωλήσεις.
6. Multimedia περιεχόμενο
Πριν η Wikipedia προσφέρει δωρεάν πρόσβαση σε όλη τη γνώση που υπάρχει στον κόσμο και πολύ πριν οι streaming υπηρεσίες όπως το Youtube φέρουν στις οθόνες μας άπειρες ώρες βίντεο και στρατιές από influencers, μια κατηγορία λογισμικού που παρουσίαζε ιδιαίτερη άνθιση, ήταν τα multimedia. Μέσω αυτών, σε ένα ή περισσότερα CD, οι developers έδιναν πρόσβαση σε έναν αξιόλογο όγκο πληροφοριών.
Ίσως το πιο γνωστό παράδειγμα να είναι η Encarta, η εγκυκλοπαίδεια της Microsoft που αποτέλεσε, για πολλούς, την πρώτη τους επαφή με μια ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια - ήταν άλλωστε και ένα από τα παραδείγματα που μπορούσε να χρησιμοποιήσει κάποιος ως απόδειξη της ψηφιακής επανάστασης, δείχνοντας τους άπειρους τόμους μιας εγκυκλοπαίδειας και δίπλα το CD «που μπορούσε να τους χωρέσει». Αλλά δεν ήταν μόνο οι εγκυκλοπαίδειες, καθώς πολλές εταιρείες ανέπτυξαν τις δικές τους θεματικές προτάσεις - υψηλότερης ή χαμηλότερης ποιότητας.
Σχόλια