Ανθρωπολιτικό Μανιφέστο: Να μπορούμε να ονειρευόμαστε στον τόπο που ο καθένας μας θέλει να ζήσει

Ναι ή όχι, όλοι μας ένα πράγμα έχουμε στο μυαλό μας, να έχουμε δικαίωμα στην ελπίδα, να μπορούμε να σχεδιάζουμε το μέλλον μας, δίχως να είμαστε αναγκασμένοι να μετακινηθούμε από τον τόπο στον οποίο θέλουμε να ζήσουμε.

Τόπος για τον καθένα μας σημαίνει κάτι διαφορετικό, για άλλους είναι η γη και η θάλασσα που μεγάλωσαν, για άλλους οι άνθρωποι που θέλουν δίπλα τους, για άλλους η γλώσσα που εκφράζονται. Αυτό που ζητάμε είναι να έχουμε εμείς την επιλογή, να μείνουμε ή να φύγουμε, δίχως να είμαστε αναγκασμένοι για το ένα ή το άλλο.

Αυτό που προϋποθέτει είναι ένα κράτος δημοκρατικό και δίκαιο μέσα στα πλαίσια του οποίου κάθε πολίτης θα μπορεί να έχει πρόσβαση στην υγεία, στη δικαιοσύνη, στην εκπαίδευση, στην εργασία και στην επιχειρηματικότητα, εξασφαλίζοντας το δικαίωμά του να ζει αξιοπρεπώς και να εκπληρώνει τις προσωπικές του φιλοδοξίες για πνευματική και οικονομική ευημερία, πάντοτε μέσα σε πλαίσια που δε βλάπτουν, αλλά προσφέρουν θετικά στο σύνολο της κοινωνίας.

Δυστυχώς, όταν καλούμαστε να αποφασίσουμε για αυτούς που θα αποφασίσουν για εμάς, σκεφτόμαστε το ατομικό καλό και όχι το καλύτερο για το σύνολο μιας χώρας/οικονομίας. Δεν έχει να κάνει με το εκάστοτε πολιτικό σύστημα. Κάθε ιδεολογική κίνηση έχει τα θετικά και τα αρνητικά της, κάθε μια οραματίζεται την ιδανική κοινωνία, με διαφορετική προσέγγιση. Στη θεωρία όλα λειτουργούν και είναι σεβαστά ως απόψεις, εφόσον βέβαια η προσέγγισή τους σέβεται την ελευθερία τόσο του συνόλου όσο και του ατόμου.

Κάθε ιδεολογική κίνηση επιθυμεί να δώσει το δικαίωμα στους πολίτες να έχουν πρόσβαση στα βασικά τους δικαιώματα και να τους εξασφαλίσει μια αξιοπρεπή διαβίωση. Στην πράξη όμως τα πράγματα δε συμβαίνουν έτσι όπως έχουν σχεδιαστεί. Αυτό συμβαίνει διότι το μόνο που αλλάζει είναι το ποια μερίδα του λαού θα εξουσιάζει την άλλη και ο καθένας τάσσεται υπέρ αυτής που «βολεύει». Το συμπέρασμα δηλαδή είναι ένα: δεν είναι τα συστήματα που αποτυγχάνουν, αλλά οι άνθρωποι που τα εφαρμόζουν.

Μια οικονομία για να ευημερεί απαιτεί έναν κρατικό μηχανισμό που δεν επιχειρεί, αλλά ελέγχει με σκοπό την ομαλή και δίκαιη λειτουργία της κοινωνίας. Η οικονομία θα πρέπει να είναι ελεύθερη στα πλαίσια του θεμιτού και ηθικού ανταγωνισμού, ενώ τα έσοδα που θα εισπράττει το κράτος από αυτήν την οικονομία θα περιορίζονται στο ελάχιστο, για να καλυφθούν τα έξοδα λειτουργίας του ίδιου του κρατικού μηχανισμού (μικρός εκ των πραγμάτων), τα έξοδα ασφάλειας του πολίτη και λειτουργίας της δικαιοσύνης, καθώς και της κοινωνικής μέριμνας που σκοπός της θα είναι να στηρίζει και να δίνει πρόσβαση στα βασικά αγαθά σε όσους συμπολίτες στερούνται αυτήν τη δυνατότητα.

Χρειάζεται πολίτευμα δημοκρατικό που θα δίνει τη δυνατότητα στη διαφορετικότητα του κάθε πολίτη να ξεχωρίσει και να αντιμετωπιστεί με απόλυτη δικαιοσύνη, ενώ θα απολαμβάνει τα βασικά αγαθά της ζωής και την ελευθερία της κοινωνικής διαβίωσης.

Αυτός πρέπει να είναι ο σκοπός ενός πολιτεύματος. Όπως μια επιχείρηση, έτσι και ένα κράτος πρέπει να έχει ένα όραμα πάνω στο οποίο θα οργανωθεί και θα σχεδιάσει τις στρατηγικές που θα το οδηγήσουν σε αυτό. Κι όταν όλοι οι πολίτες ενός κράτους νιώσουν ότι έχουν γίνει οι αποδέκτες αυτού του σκοπού, τότε θα μπορούμε να το δούμε ως επιτυχία, τότε θα μπορούμε να πούμε, «πρώτη φορά κυβέρνηση».