Η Ελλάδα βρίσκεται εδώ και 5 χρόνια στην αφετηρία ενός αγώνα δρόμου.
Μοιάζει με ένα δρομέα μεγάλων αποστάσεων που κάθε φορά που πάει να ξεκινήσει να τρέχει κάνει άκυρη εκκίνηση και πρέπει να σταθεί ξανά στο βατήρα. Ο βατήρας είναι κάθε εκλογική αναμέτρηση του 2009, του 2012 και του 2015. Κάθε φορά ένα άλλο κόμμα πρώτο, κάθε φορά ένα διαφορετικό κυβερνητικό σχήμα, κάθε φορά νέες υποσχέσεις... Όλες τις φορές όμως η ίδια κατάληξη: η άκυρη εκκίνηση, η διάψευση των ελπίδων, η ανώμαλη προσγείωση σε μια σκληρή πραγματικότητα. Ο λόγος; Καμία ελληνική κυβέρνηση από το 2009 μέχρι και σήμερα δεν είχε το θάρρος να πει την αλήθεια και να κάνει αυτό που έπρεπε: να αλλάξει την Ελλάδα! Να αλλάξει αυτά που πραγματικά πονάνε την Ελλάδα, αυτά που την κρατούν καθηλωμένη, αυτά που την έχουν καταδικάσει να φυτοζωεί και πια να είναι μισοπεθαμένη. Επιχειρήθηκαν διάφορες 'περιφερειακές' μεταρρυθμίσεις αυτά τα χρόνια στην Ελλάδα: ως προς την ανταγωνιστηκότητα, τα 'κλειστά επαγγέλματα', το κόστος της εργασίας και διάφορα ανάλογα. Κανείς ποτέ όμως δεν τόλμησε να μιλήσει για τις δύο μεγάλες πληγές της Ελλάδας και, φυσικά, κανείς δεν τόλμησε μέχρι σήμερα να τις αγγίξει: τον υπερτροφικό δημόσιο τομέα της και το αδύνατο να υποστηρικτεί άλλο ασφαλιστικό της.
Αν η Ελλάδα θέλει να έχει οποιαδήποτε τύχη επιβίωσης και μεσοπρόθεσμης ευημερίας στο σύγχρονο κόσμο, πρέπει να βάλει το μαχαίρι σε αυτές τις δύο πληγές! Πρέπει να εξορθολογίσει τους δύο αυτούς τομείς που απομυζούν τους πόρους της και καταδικάζουν σε ανεπάρκεια κάθε άλλη επιμέρους μεταρρυθμιστική προσπάθεια.
Σε αυτόν τον πενταετή λαβύρινθο ποτέ μέχρι σήμερα δεν είχε τεθεί σε αμφισβήτηση η μία και μόνη μεγάλη κατάκτηση της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, που ταυτόχρονα είναι και η μεγαλύτερη ασπίδα προστασίας της σε οικονομικό, πολιτικό, αμυντικό και κοινωνικό επίπεδο: η συμμετοχή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο σκληρό πυρήνα της, την Ευρωζώνη. Από το βράδυ της Παρασκευής και αυτή η ασπίδα προστασίας έχει τεθεί υπό αίρεση με απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης. Δεν έχει σημασία πια να εξεταστεί αν αυτό έγινε νόμιμα και με συνταγματικά θεμιτό τρόπο, αν και άποψή μου είναι πως, ξεκάθαρα, δεν έγινε έτσι. Ωστόσο, τα δεδομένα μέχρι στιγμής λένε ότι την ερχόμενη Κυριακή οι Έλληνες υπήκοοι εντός της ελληνικής επικράτειας θα κληθούν να συμμετέχουν σε ένα δημοψήφισμα που, πάρα το προσχηματικό του ερώτημα, θα απαντά ουσιαστικά σε μία και μόνη ερώτηση: κατά πόσο η Ελλάδα επιθυμεί να μείνει στην Ευρώπη.
Είναι πλέον σαφές ότι καμία εντός συνταγματικού τόξου πολιτική δύναμη της χώρας (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ) δε μπορεί ως δια μαγείας να λύσει το γόρδιο δεσμό της Ελλάδας. Επομένως, την ερχόμενη Κυριακή η Ελλάδα θα πρέπει ανάλογα με την απάντηση που θα δώσει στο ερώτημα περί παραμονής ή όχι στην Ευρώπη να αποφασίσει και ποιοι και για πόσο θα πονέσουν προκειμένου η χώρα να έχει και πάλι προοπτική στο μέλλον.
Αν είσαι ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΣ, θα πρέπει να αποφασίσεις αν θες να πληρώνεσαι σε ευρώ, που σήμερα είναι βέβαια λίγα αλλά εξακολουθούν να είναι ευρώ, ή σε νέες πληθωριστικές δραχμές, που όσες κι αν είναι, θα έχουν, στην καλύτερη περίπτωση, το ένα τρίτο της αγοραστικής δύναμης του νομίσματος στο οποίο πληρώνεσαι τώρα.
Αν είσαι ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΑΣ, θα πρέπει να αποφασίσεις αν θα έχεις άμεση πρόσβαση σε μια αγορά 11 ή 500 εκατομμυρίων καταναλωτών και, αντίστοιχα, πόσο εύκολη ή δύσκολη πρόσβαση θα έχεις στην παγκόσμια αγορά.
Αν είσαι ΦΟΙΤΗΤΗΣ, θα πρέπει να αποφασίσεις αν θες το πτυχίο σου να έχει αντίκρισμα χωρίς προϋποθέσεις μόνο στα ΑΕΙ της ελληνικής επικράτειας ή στα ιδρύματα 28 και πλέον εκ των πιο αναπτυγμένων χωρών του κόσμου, κάποιες εκ των οποίων είναι πρωτοπόρες στην έρευνα.
Αν είσαι ΓΟΝΙΟΣ, πρέπει να αποφασίσεις αν θα υποφέρεις εσύ για να αναστηλωθεί η χώρα, οι δομές και η αγορά εργασίας της ή θα καταδικάσεις εκτός από εσένα να υποφέρουν και τα παιδιά, τα εγγόνια σου και ποιος ξέρει πόσες μελλοντικές γενιές Ελλήνων.
Αν είσαι ΑΝΕΡΓΟΣ, θα πρέπει να αποφασίσεις αν θα συνεχίσεις να ζεις με το χαρτζιλίκι των γονιών και των παππούδων σου ή θα έχεις την ευκαιρία να αναζητήσεις δουλειά σε κάποιο άλλο σημείο της ευρωπαϊκής ηπείρου μέχρι τουλάχιστον να υπάρχουν και πάλι ευκαιρίες στον τόπο σου.
Αν είσαι ΠΑΠΠΟΥΣ ή ΓΙΑΓΙΑ κάποιας ελληνικής οικογένειας, πρέπει να αποφασίσεις αν θα καταδικάσεις τα παιδιά και τα εγγόνια σου να εξαρτώνται κάθε μήνα από τη σύνταξή σου ή αν θα τους δώσεις την ευκαιρία να βρουν τη δική τους δουλειά και να χτίσουν τη δική τους ζωή.
Αν είσαι ένας ΑΝΘΡΩΠΟΣ που έχει συνηθίσει να ζει στο σύγχρονο κόσμο που δε γνωρίζει σύνορα, πρέπει να αποφασίσεις αν το διαβατήριό σου θα συνεχίσει να σε πηγαίνει οπουδήποτε στον πλανήτη ή αν θα βρεθείς περιχαρακωμένος από τα σύνορα της Ελλάδας.
Αν είσαι ΓΥΝΑΙΚΑ, ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΣ ή ανήκεις σε οποιαδήποτε άλλη κοινωνική ομάδα που ακόμα αγωνίζεται για την απόλυτη κατάκτηση των δικαιωμάτων της, πρέπει να αποφασίσεις αν θα συνεχίσεις τον αγώνα σου μέσα στο πλέγμα του ευρωπαϊκού κράτους δικαίου ή θα χρειαστεί να τα βάλεις με τη βαθιά συντηρητική ελληνική πραγματικότητα.
Σε όλα τα παραπάνω διλήμματα είναι σαφές ότι το καλό σενάριο δε θα συμβεί από τη μια στιγμή στην άλλη ούτε και με κάποιο μαγικό τρόπο. Για την ακρίβεια, αμέσως μετά την έκβαση της επόμενης εβδομάδας και του δημοψηφίσματος, αν γίνει και υπερισχύσει το ΝΑΙ, θα πρέπει να αρχίσεις να ψηφίζεις πιο υπεύθυνα, να απαιτήσεις να σου πουν την αλήθεια, να διαμορφώσεις συσχετισμούς δυνάμεων που θα πάρουν τις επώδυνες αποφάσεις και θα κάνουν πραγματικές μεταρρυθμίσεις και, φυσικά, να υπομείνεις το κόστος των παλιών αμαρτιών μας. Αν τώρα, προτιμήσεις το κακό σενάριο, το μόνο βέβαιο είναι ότι η επιδείνωση που αυτό συνεπάγεται θα συμβεί ραγδαία. Και θα διαρκέσει ανυπολόγιστα πολύ...
Για την ώρα όμως, πρέπει να αποφασίσεις τι διαλέγεις: μέσα στην Ευρώπη και το διεθνές σύστημα ή έξω από αυτά, μόνος στον μικρό και καθημαγμένο εθνικό σου χώρο;
Και κάτι τελευταίο: αν δεν το έχεις πάρει ήδη απόφαση, δεν υπάρχει καμία άλλη εναλλακτική στο τραπέζι. Καμία Κίνα, καμία Ρωσία, κανένα Ιράν δεν πρόκειται να δανείσει μια καταχρεωμένη χώρα. Οι μόνοι που μπορούν να τη στηρίξουν είναι οι παρόντες δανειστές και εταίροι της. Για τον πολύ απλό λόγο ότι ενδιαφέρονται να πάρουν τα χρήματά τους πίσω. Και, φυσικά, δεν υπάρχουν ούτε άλλες πολιτικές διέξοδοι στο προσκήνιο. Πέρα από τα τρία κόμματα που βρέθηκαν ήδη στο τιμόνι της χώρας τα προηγούμενα πέτρινα χρόνια και Το Ποτάμι, σου απομένουν το ΚΚΕ (που δεν ενδιαφέρεται να κυβερνήσει και ακριβώς γι' αυτό δε σου έχει πει πώς θα το έκανε) και τα άκρα (ΑΝΕΛ και ΧΑ). Έχεις ήδη πάρει το τεράστιο ρίσκο να παραδώσεις τις τύχες σου στον εθνολαϊκισμό και βλέπεις σε τι αδιέξοδο βρίσκεσαι σήμερα. Μη δοκιμάσεις να βάλεις και το ναζισμό στο τιμόνι...
ΥΓ: Έλληνα εντός της ελληνικής επικράτειας που θα μπορέσεις να ψηφίσεις την ερχόμενη Κυριακή, ψήφισε ΝΑΙ και για μένα, που ζω εκτός της ελληνικής επικράτειας αλλά η πολιτεία μας δεν έχει φροντίσει να μου εξασφαλίσει το δικαίωμα να έχω λόγο στο μέλλον της χώρας που γεννήθηκα αν και με έχει στα δημοτολόγιά της και με φορολογεί. Ψήφισε ΝΑΙ χωρίς να με θεωρείς μετανάστη ή εξόριστο. Ψήφισε ΝΑΙ για να μπορώ να συνεχίσω να κινούμαι ελεύθερα και απεριόριστα στην ήπειρό μας και πιο μακριά από αυτήν αναζητώντας και αξιοποιώντας ευκαιρίες. Αν ψηφίσεις ΟΧΙ, είναι ανυπολόγιστο πόσο πιο δύσκολη θα κάνεις και τη δική μου ζωή ακόμα και τόσο μακριά από την πατρίδα. Και, όπως ξέρεις, εγώ, ο Έλληνας της διασποράς δεν είμαι καθόλου ξένος προς εσένα: είμαι το παιδί σου, το εγγόνι σου, ο αδερφός σου, ο φίλος σου. Αν ψηφίσεις ΝΑΙ, μου δίνεις την ευκαιρία να συνεχίσω να ζω και να διεκδικώ ευκαιρίες επί ίσοις όροις με τους κατοίκους της χώρας στην οποία βρίσκομαι. Αν ψηφίσεις ΟΧΙ, μπορεί άθελά σου μέχρι και να με τραβήξεις πίσω στην ερειπωμένη χώρα μας. Και να πρέπει τότε να επωμιστείς και το δικό μου βάρος, πέραν αυτών που έχεις ήδη να φροντίσεις γι' αυτούς που έχεις εκεί κοντά σου.
Σχόλια