3 πραγματικές ιστορίες: Φταίει μόνο η ανεργία; Ή μήπως ο φόβος, η τεμπελιά και η ατολμία;

Ξέρω. Ακούγεται σκληρό και άδικο να χαρακτηρίζω κάποιον ως τεμπέλη ή άτολμο χωρίς να τον γνωρίζω. Μην το παίρνεις προσωπικά. Έχω όλες τις αποδείξεις πως τέτοιοι υπάρχουν πολλοί! Πάρα πολλοί!

Παρακάτω σου παραθέτω τρεις πολύ πρόσφατες ιστορίες, ανάμεσα στις δεκάδες που συναντώ τον τελευταίο χρόνο (ίσως γιατί έγινα πιο παρατηρητική;). Τα πρόσωπα που εμπλέκονται σ΄αυτές τις ιστορίες μπορεί να μας διαβάζουν τώρα, αλλά δεν θα ακούσουν κάτι καινούργιο. Ήδη ξέρουν την άποψη μου. Εξηγούμε:

Πελάτης μου με καλεί και με ενημερώνει πως αναζητά προσωπικό για μία πολυτελή ξενοδοχειακή μονάδα στην Κέρκυρα. 1 μάγειρα, 1 receptionist και 1 για restaurant service. O μισθός δελεαστικός. 1500€ καθαρά + ένσημα + δωρεάν διαμονή/διατροφή και δουλειά για τουλάχιστον 6 μήνες + την προοπτική να δουλέψεις εκεί και το επόμενο καλοκαίρι (αν αποδειχθείς καλός στη δουλειά σου). Καλώ λοιπόν αντίστοιχα, 3 γνωστούς που ξέρω ότι είτε υπό-αμείβονται είτε είναι άνεργοι.

1η περίπτωση
Φίλη φίλου, άνεργη.
Αφού με άκουσε προσεκτικά, το σκέφτηκε 1 λεπτό και μου απάντησε. «Ευχαριστώ πολύ, αλλά περιμένω μια πρόταση για δουλειά στη Θεσσαλονίκη και με ενδιαφέρει πολύ.»

Η κατάληξη: Εννοείται πως η πρόταση δεν ήρθε ποτέ και η φίλη του φίλου συνεχίζει να είναι άνεργη και να συχνάζει στα κεντρικά καφέ της πόλης με το χαρτζιλίκι της συνταξιούχου μαμάς, ρίχνοντας όλα τα βάρη της κακής της μοίρας και της αφραγκίας της στην Ελληνική κρίση.

2η περίπτωση
Παλιός μου συμφοιτητής. Πρώην μάνατζερ ξένης φαρμακοβιομηχανίας που με την έναρξη της κρίσης, δέχτηκε το δέλεαρ ενός γερού εφάπαξ και αποχώρησε. Μ΄αυτό το εφάπαξ ζει τα τελευταία 4 χρόνια, αλλά κι αυτό κάποτε τελειώνει. Ο φίλος μου το ήξερε και έψαχνε ήδη για δουλειά.

Τι απάντησε στην πρόταση μου; "Βρήκα κάτι φτηνά εισιτήρια για Κρήτη τον Ιούνιο και τα έκλεισα. Θα ήταν κρίμα να μην πάω. Μήπως μπορώ να ξεκινήσω τέλη Ιουνίου τη δουλειά;"

Η κατάληξη; H θέση του receptionist έκλεισε 2 μέρες μετά και ο φίλος μου ακόμη ψάχνει για δουλειά. Τουλάχιστον γέμισε εικόνες από την Κρήτη, αλλά φοβάμαι πραγματικά πως αυτές δεν θα είναι ικανές να τον χορτάσουν όταν το εφάπαξ τελειώσει.

3η περίπτωση
Εργάζεται ήδη ως μαγείρισσα σε δημοτική υπηρεσία με 2ετή σύμβαση. Ετοιμάζει γεύματα για απόρους. Μισθός, 500€/μήνα. Ξέρω πως αντιμετωπίζει πολλά προσωπικά προβλήματα και ο μισθός της δεν φτάνει ούτε για τα βασικά. Η ίδια μου λέει πως συχνά κάνει άλλες 2 έξτρα δουλειές τα Σαββατοκύριακα για να τα βγάλει πέρα.

Την καλώ λοιπόν και της προτείνω να πάει να εργαστεί για 6 μήνες στο πολυτελές ξενοδοχείο και να βγάλει σε ένα εξάμηνο, 50% παραπάνω από όσα θα έβγαζε σε ένα χρόνο!
Η απάντηση μετά από μιας ημέρας σκέψη; «Δε θέλω να ρισκάρω την σύμβαση μου με την Δημοτική Υπηρεσία. Ίσως το χρόνου με μονιμοποιήσουν».

Η κατάληξη. Συνεχίζει να ονειρεύεται να μονιμοποιηθεί στο δημόσιο. Να συνεχίσει να ζει με ένα μισθό 500 (άντε 700€ αν ποτέ μονιμοποιηθεί) ενώ ξέρει πως αυτά δεν καλύπτουν ούτε καν τις βασικές ανάγκες της πολύπαθης οικογένειας της. Παρέλειψα εδώ να σας πω πως μιλάμε για ένα άνθρωπο υπέροχο, μεγαλόκαρδο, δοτικό, αλύγιστο σε απίστευτες δοκιμασίες της ζωής, ψαγμένο από κάθε άποψη. Κι όμως αυτός ο άνθρωπος δίστασε γιατί... φοβήθηκε Ναι. Φοβήθηκε να κάνει το μεγάλο βήμα και να ψάξει μια καλύτερη μοίρα. Να σου πω την αλήθεια το βρίσκω πολύ φυσιολογικό. Όλοι φοβόμαστε, αλλά εκεί είναι το λεπτό σημείο που η εμπειρία μου λέει πως ξεχωρίζεις τον τολμηρό από τον άτολμο. Το νικητή από τον ηττημένο. Τον «τυχερό» από τον «άτυχο» Ο πρώτος, αποφασίζει να πιαστεί στα χέρια με τους φόβους του για να ψάξει μια καλύτερη μοίρα. Ο δεύτερος, μένει πάντα στο ίδιο σημείο, με δεμένα χέρια, να παραπονιέται για την άδικη μοίρα, την κακία του κόσμου, την Ελληνική κρίση κά.

Οι 3 παραπάνω περιπτώσεις μου έφεραν στο μυαλό το άγαλμα της Θεάς Ευκαιρίας του Λύσιππου, που στέκονταν στην κεντρική αγορά της Αθήνας και το διάλογο που ήταν σκαλισμένος κάτω από αυτό (σε ελεύθερη μετάφραση).
- Ποια είσαι εσύ;
- Η Ευκαιρία
- Ποιος σε έφτιαξε;
- Ο Λύσιππος
- Και γιατί έχεις κόμη από μπροστά και είσαι φαλακρή από πίσω;
- Γιατί είμαι η «ευκαιρία». Μπορείς να με πιάσεις από τα μαλλιά σαν με δεις, αλλά αν σε προσπεράσω μ΄έχασες...

Γι αυτό σου λέω. Ας το παραδεχθούμε. Η τεμπελίτιδα και η ατολμία ήδη ζει και βασιλεύει σ΄αυτή τη χώρα και το χειρότερο είναι πως το ίδιο το περιβάλλον που τις φιλοξενεί, δημιουργεί τις ευνοϊκότερες συνθήκες για την εξάπλωση τους. Φόβος, ανασφάλεια, δυσοίωνες καθημερινές ειδήσεις, κανένα «φως στην άκρη του τούνελ», καμία φωτεινή αναλαμπή που θα μας κάνει να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο μέλλον. Συρρικνωθήκαμε από τον φόβο. Πάψαμε να βλέπουμε καθαρά.

Τα τελευταία χρόνια, η συχνή επαφή μου με την τεχνολογική και επιχειρηματική κοινότητα του εξωτερικού με έχει πείσει πως έξω από τα στενά όρια της μικρής πατρίδας μας, βρίσκεται ένας κόσμος γεμάτος ευκαιρίες, αρκεί να θέλει κανείς να τις δει. Ευκαιρίες που δεν απαιτούν επενδυτικό κεφάλαιο και που από-δί-δουν από την μέρα που θα ξεκινήσει κανείς! Είναι καιρός να αρχίσουμε να τις αναδεικνύουμε μία μία. Έτσι τεμπέληδες και άτολμοι ΔΕΝ θα έχουν πια καμία δικαιολογία, να κρύβονται πίσω από την Ελληνική κρίση και τα δεινά της.