Τις τελευταίες δεκαετίες ακούμε διάφορα προγράμματα για την ανάπτυξη της χώρας. Τόσο ο σχεδιασμός τους όμως, όσο και η σκοπιμότητά τους δεν τα επιτρέπουν να υλοποιηθούν, και με την αλλαγή της εκάστοτε κυβέρνησης, αναιρούνται ή αναβάλλονται. Ο λαός έχοντας αντιληφθεί την προχειρότητά όλων αυτών των «μεγαλεπήβολων σχεδίων», αποφάσισε να κρίνει με βάση το προσωπικό και όχι το κοινωνικό συμφέρον. Γι'αυτό στήριξε αυτό το σαθρό σύστημα το οποίο, όπως ήταν αναμενόμενο, στράφηκε εναντίον του. Το ερώτημα που προκύπτει είναι το εξής: Εάν υπήρχε ένα πραγματικά καλά σχεδιασμένο στρατηγικό πρόγραμμα της χώρας, υπεράνω κυβερνήσεων φυσικά, ο ελληνικός λαός θα ήταν διατεθειμένος να το εφαρμόσει;.
Ο κάθε λογικός νους κατανοεί ότι μια τέτοια στρατηγική δεν θα μπορούσε να ήταν απαλλαγμένη από θυσίες, «άβολες» καταστάσεις για όλους, μακροχρόνια πειθαρχεία και αφοσίωση στους στόχους.
Σήμερα, η Κίνα είναι η δεύτερη ισχυρότερη οικονομία παγκοσμίως. Για να φθάσει σε αυτό το σημείο ξεκίνησε το Ιούνιο του 2006, ένα πολύ αυστηρό πρόγραμμα ανάπτυξης. Το πρόγραμμα αφορούσε μεταξύ άλλων, την εξωστρέφεια στοχευμένων κλάδων της οικονομίας της, προτεραιότητα στην αναδιάρθρωση του δημοσίου, εξίσωση των γραφειοκρατικών κινήτρων σε όλα τα επίπεδα, με στόχους ανάπτυξης. Επιδίωξε ενισχυμένες επιχειρήσεις και τοπική αυτονομία, διατηρώντας την ικανότητα ελέγχου στην κεντρική εξουσία. Σήμερα είναι η δεύτερη χώρα παγκοσμίως σε επενδύσεις για έρευνα και ανάπτυξη, ξεπερνώντας ακόμη και την Ιαπωνία.
Όλα αυτά επιτεύχθηκαν με αυστηρή πειθαρχεία και πίστη στους στόχους που τέθηκαν, σε βαθμό και με όρους taboo για τις δυτικές κοινωνίες. Σημειώστε, ότι η Κίνα είναι η χώρα με τους περισσότερους άθεους, ενώ, για τον έλεγχο του πληθυσμού κατοχυρώθηκε παράνομη η απόκτηση δεύτερου τέκνου.
Σε καμιά περίπτωση δεν είναι στόχος μας να προβάλλουμε το κινέζικο μοντέλο ανάπτυξης ώς πρότυπο προς αντιγραφή. Αντίθετα, αυτό που προτείνεται είναι να αναπτύξουμε ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης που να εξυπηρετεί τις ανάγκες και τους στόχους της δικής μας κοινωνίας. Όποιο μοντέλο και να επιλέξουμε όμως, θα πρέπει να αναλογιστούμε τις παρακάτω προϋποθέσεις οι οποίες προκύπτουν από το παράδειγμα της Κίνας.
1. Σχεδιασμός μιας ενιαίας μακροχρόνιας στρατηγικής ανάπτυξης.
2. Ύπαρξη ικανών και αποφασιστικών ηγετών που θα μπορέσουν να εμπνευστούν, να σχεδιάσουν και να οδηγήσουν την υλοποίηση της.
3. Η ενεργή εμπλοκή του λαού, σε όλα τα στάδια του σχεδιασμού και της υλοποίησής της. Η συλογική δράση θα πρέπει να είναι συνειδητή με έμφαση στο κοινωνικό συμφέρον. Η αφοσίωση σε κοινά αποδεχτούς στόχους, η συνεργασία και η επιμονή είναι οι λέξεις κλειδιά.
Συνεπώς το ζητούμενο δεν είναι μόνο απλά να μην «κάνουμε τον Κινέζο» αλλά και εάν μπορούμε να κάνουμε τον Κινέζο.
Σχόλια