Πόσες πιθανότητες υπάρχουν να διαλέξει κανείς την Αθήνα ως έδρα για την επιχείρησή του αντί για το Σίδνεϊ και πόσες να καταφέρει να παντρέψει στην φιλοσοφία της ελληνικά και αυστραλιανά στοιχεία; Η Samantha Sotos μας μιλά στο showroom της στο Θησείο, για το άρτιο σύστημα και την άνεση της Αυστραλίας αλλά και το αναντικατάστατο «φως» που λούζει τα δείγματα των συλλογών της όταν πηγαινοέρχεται στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου.
Αν και οι δύο γονείς της είναι Έλληνες, εκείνη μεγάλωσε στην Αυστραλία πηγαίνοντας τα Σαββατοκύριακα σε ελληνικό σχολείο για να μάθει ελληνικά αλλά και ελληνικούς χορούς, κάτι που της φάνταζε αστείο. Σήμερα, δεν νιώθει ούτε Αυστραλίδα ούτε Ελληνίδα αλλά Ελληνοαυστραλή αφού, όπως λέει, όταν είναι εδώ της λείπει κάτι από την Αυστραλία αλλά και το αντίστροφο. Εδώ και δέκα χρόνια, έχει δημιουργήσει το δικό της ομώνυμο brand στην Αθήνα την οποία νιώθει πια ως σπίτι της ενώ, όπως επισημαίνει, κάθε φορά που κάποιος αναρωτιέται γιατί βρίσκεται στην Ελλάδα, εκείνη επαναλαμβάνει ότι παρά τις δυσκολίες δεν έχει μετανιώσει για την επιλογή της.
Όταν τελείωσε το σχολείο, ήρθαν οικογενειακώς στην Αθήνα. Εκείνη τότε σπούδαζε σχέδιο μόδας, δυσκολευόταν με τη γλώσσα και καθημερινά αναρωτιόταν αν βρίσκεται στο σωστό μέρος. Αυτές οι δυσκολίες, σε συνδυασμό με τον αργό ρυθμό της πόλης συγκριτικά με το Σίδνεϊ, την οδήγησαν σύντομα στο Λονδίνο όπου ολοκλήρωσε τις σπουδές της και από εκεί ξανά πίσω στην Αυστραλία όπου εργάστηκε σε δύο γνωστές στην χώρα εταιρείες, για δυόμισι χρόνια. Κάπως έτσι συνειδητοποίησε ότι θέλει να επιστρέψει στην Ελλάδα: «Είδα τον Έλληνα αλλιώς. Ο Έλληνας στο εξωτερικό έχει αυτοπεποίθηση. Δώσε στον Έλληνα ένα σύστημα που λειτουργεί και θα πετάξει. Αφού τα καταφέρνει μέσα στο χάος, είναι λογικό να μπορεί να τα καταφέρει άριστα μέσα σε ένα σωστό πλαίσιο. Η Αυστραλία έχει καταπληκτικό σύστημα, ξεκάθαρα και ευδιάκριτα τμήματα στη μόδα, ο καθένας ασχολείται με την ειδικότητά του. Δεν υπάρχει εκεί περίπτωση να δεις κάποιον εργοδότη να ασχολείται με το πως θα τοποθετηθεί ένα κουμπί γα παράδειγμα, κάτι το οποίο είναι μια παθογένεια που δυστυχώς είναι ακόμα ορατή στην Ελλάδα».
Σύντομα επέστρεψε στην Ελλάδα και εργάστηκε για τέσσερα χρόνια ως σχεδιάστρια σε ελληνικές εταιρείες: «Η επιστροφή μου στην Ελλάδα ισοδυναμούσε με ένα ξύπνημα, επέβαλε μια συνεχή εγρήγορση αφού εδώ είσαι συνεχώς αναγκασμένος να κυνηγάς κάτι καλύτερο. Το σύστημα στην Αυστραλία είναι καταπληκτικό ακριβώς επειδή είναι δίκαιο. Σου δίνει το δικαίωμα, να ανταμείβεσαι αναλόγως με το τι έχεις σπουδάσει, πόσο καιρό βρίσκεσαι σε μια εταιρεία κτλ. Δεν χρειάζεται να παλέψεις και να το κυνηγήσεις αυτό, κάτι που θα σήμαινε αυτομάτως ότι θα έπρεπε αναγκαστικά να έχεις και τον ανάλογο χαρακτήρα ώστε να μπεις σε μια τέτοια διαδικασία».
Σε επίπεδο σχεδιασμού όταν μέσα από την εργασία της ήρθε σε επαφή με το τι αναζητά η Ελληνίδα στο ρούχο, διέκρινε τις διαφορές με ό,τι είχε συνηθίσει στην Αυστραλία. Τότε αντιλήφθηκε ότι την ενθουσίαζε περισσότερο η Ελλάδα, κάτι το οποίο έχει να κάνει κυρίως με τον διαφορετικό τρόπο ζωής: «Στην Αυστραλία επικρατεί ένα είδος απλού, συντηρητικού ντυσίματος αφού, παρά το καλοκαιρινό κλίμα, θα πας στη δουλειά σου, ύστερα για φαγητό κατά τις έξι ή εφτά το απόγευμα και στις δέκα το βράδυ θα είσαι σπίτι για να κοιμηθείς. Το αίσθημα της ρουτίνας είναι αφόρητο. Αντιθέτως, στην Ελλάδα γιορτάζεις την καθημερινότητά σου, τον καφέ μετά τη δουλειά, το φαγητό και το ποτό σου ως αργά ενώ παράλληλα απολαμβάνεις και το ντύσιμό σου».
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ανοίγοντας το δικό της brand διατήρησε στον σχεδιασμό επιρροές, όπως την απλότητα που χαρακτηρίζει το ντύσιμο της Αυστραλίας και την κομψότητα της Ελλάδας σε συνδυασμό με πρακτικές αναφορές ώστε ακριβώς να συνάδει με την ελληνική καθημερινότητα και να ανταπεξέρχεται στις απαιτήσεις της. Έτσι προέκυψε η φιλοσοφία του που εκείνη ονομάζει “Euralian” η οποία πρόκειται στην ουσία για το αμάλγαμα αυτών των διαφορετικών επιρροών. Νιώθει τυχερή που καθημερινά εργάζεται στο Θησείο κάτι που την φέρνει σε επαφή με τα ζωντανά κομμάτια της ελληνικής ιστορίας. Η σκέψη αυτή περνά από το μυαλό της κάθε φορά που το αθηναϊκό φως λούζει τα δείγματα των συλλογών της όταν πηγαινοέρχεται στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Συνήθως, χρησιμοποιεί ονομασίες με ελληνικές αναφορές για τις συλλογές της, όπως “Sunkissed”, “Ιt’s all greek to me”, “Pandoras Closet”, “If statues could walk” τις οποίες ενίοτε συνοδεύει με ποιήματα γραμμένα με λέξεις με ελληνική ρίζα, τις οποίες κάποιος αγγλόφωνος μπορεί να διαβάσει σωστά αλλά και να τις κατανοήσει πλήρως, όπως oxygono ή enthousiasmos, φωτογραφίσεις με μινώταυρους από papier mache ή εμπνευσμένες από την ελληνική γειτονιά.
Το brand της εδραιώθηκε βήμα-βήμα στην ελληνική αγορά. Δεν κυνήγησε ποτέ το να μπει στα ελληνικά περιοδικά και παρότι δυσκολίες υπήρξαν και συνεχίζουν βεβαίως να υπάρχουν, δεν νιώθει θύμα. Το κλειδί, όπως λέει, είναι στην Ελλάδα να παίρνεις την κατάσταση στα χέρια σου και να περιμένεις το αναπάντεχο, το οποίο παραδόξως πολλές φορές συμβαίνει. Στην Αυστραλία θα βασιζόταν περισσότερο σε ένα συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα αφού η βοήθεια από το κράτος στις επιχειρήσεις είναι δεδομένη και οργανωμένη. Η συμμετοχή της στην εβδομάδα μόδας της Αυστραλίας της απέδειξε ότι εκεί είναι πολύ πιο απλό να έρθεις σε επαφή με ομάδες που θα σε βοηθήσουν να πλησιάσεις αγορές όπως της Αγγλίας ή της Ασίας. Εδώ έχει σταματήσει τα σχέδια και προσηλώνεται κάθε φορά σε ένα συγκεκριμένο και σταθερό βήμα. Πρώτα το γυναικείο ρούχο, ύστερα τα παιδικά και πιο πρόσφατα, τα εξατομικευμένα νυφικά και το άνοιγμα της e-boutique. Σκέφτεται βεβαίως μακροπρόθεσμα το άνοιγμα και στο αντρικό ρούχο ή της δικής της boutique ωστόσο δεν αγχώνεται και δεν πιέζεται για οποιοδήποτε βήμα πριν αισθανθεί έτοιμη. Ακολουθεί και επιχειρηματικά τη δική της φιλοσοφία, τη “euralian”.
Σχόλια