Πώς μια οικογενειακή εκδρομή άλλαξε την εικόνα των αυτοκινητοδρόμων

Ο σηµαντικότερος άνθρωπος στη ζωή του Κέµµονς Ουίλσον, του ιδρυτή των Holiday Inn, ήταν η µητέρα του. Έχοντας χάσει εξ απαλών ονύχων τον πατέρα του, ήταν η µητέρα του αυτή που, παρά τη φτώχια της, προόριζε το στερνοπαίδι της για µεγάλα πράγµατα. «Καθώς μεγάλωνα, υπήρχαν στιγμές που είχαμε τόσο λίγα χρήματα που χρειαζόταν να περάσουμε μια εβδομάδα με μερικά κιλά ξερά φασόλια. Αν και η τροφή έλειπε, η αγάπη και η αφοσίωση της μητέρας μου περίσσευε. Κάθε βράδυ με κάθιζε στα γόνατά της και μου έλεγε τα λόγια που θα άλλαζαν τη ζωή μου: ‘’Κέμονς, προορίζεσαι για σπουδαία πράγματα και μπορείς να πετύχεις οτιδήποτε στη ζωή, αν είσαι πρόθυμος να εργαστείς σκληρά γι αυτό’’», έγραψε στην αυτοβιογραφία του. Ακόµα και όταν στα 14 του χτυπήθηκε από αυτοκίνητο και οι γιατροί του είπαν ότι δεν θα περπατήσει ξανά, η µητέρα του στάθηκε δίπλα του, διαβεβαιώνοντάς τον ότι κάποια στιγµή θα περπατούσε ξανά, αρκεί να το ήθελε.

Στην εποχή του µεγάλου Κραχ, όταν η αγαπημένη του µητέρα απολύθηκε, ο 17χρονος, τότε, Ουίλσον παράτησε το σχολείο για να τη συντηρήσει. Τότε έβαλε ως στόχο της ζωής του να πετύχει για χάρη της µητέρας του και ορκίστηκε να µην βιώσουν τη φτώχια ποτέ ξανά. Ο νεαρός θα τηρούσε τον όρκο του, αφού τα επόµενα χρόνια θα έπαιρνε τις σωστές επιχειρηµατικές αποφάσεις, ασχολούμενος με τα κτηματομεσιτικά και εμπορευόμενος μηχανήματα του ποπ κορν, µε αποτέλεσµα να κάνει μια ολόκληρη περιουσία πριν ακόµη αποφασίσει να ασχοληθεί µε τον τομέα της φιλοξενίας.

Το καλοκαίρι του 1951, ο 38χρονος Ουίλσον πήρε τη σύζυγο και τα πέντε παιδιά τους και κατευθύνθηκε προς την Ουάσινγκτον, για ολιγοήµερες διακοπές. Η οικογενειακή αυτή εκδροµή έµελλε να αλλάξει για πάντα την εικόνα των αµερικάνικων αυτοκινητοδρόµων. Κινούµενοι προς τον τελικό προορισµό, σταµάτησαν αρκετές φορές σε διάφορα µοτέλ, τα οποία όµως προκάλεσαν την έντονη δυσφορία του Ουίλσον, που δεν βρήκε αυτό που αναζητούσε.

Ο Ουίλσον έψαχνε ένα µοτέλ µε πισίνα, αλλά δεν κατάφερε να βρει κάτι ανάλογο. Τελικά, εκεί που διέµειναν έπρεπε να διανύσουν µερικά χιλιόµετρα ακόµη για να δειπνήσουν. Όµως, αυτό που πραγµατικά τον εξόργισε ήταν ότι έπρεπε να πληρώσει για ένα ξενοδοχείο β’ κατηγορίας δύο επιπλέον δολάρια για κάθε παιδί – ποσό υπερβολικά ακριβό για τη μέση αμερικάνικη οικογένεια. Έτσι, από τα 10 δολάρια, που ήταν η αρχική τιµή δωµατίου, η οικογένειά του θα έπρεπε να πληρώσει ακριβώς τα διπλάσια.

Εµφανώς αγανακτισµένος, υποσχέθηκε στη γυναίκα του ότι θα έφτιαχνε ένα µοτέλ για οικογένειες με ένα όνομα που οι άνθρωποι θα μπορούσαν να εμπιστεύονται ότι δεν θα τους χρέωνε ποτέ επιπλέον για τα παιδιά τους. Οραµατίστηκε µάλιστα τη δηµιουργία 400 µοτέλ ανά τη χώρα, ώστε το καθένα να είναι σε απόσταση οδήγησης µιας µέρας, δηλαδή περίπου 150 µίλια. Χωρίς να χάσει χρόνο, άρχισε, επιστρέφοντας κιόλας από τις διακοπές και µένοντας σε διάφορα µοτέλ, να παρατηρεί και να υπολογίζει το µέγεθος των δωµατίων. Φθάνοντας πίσω στο Μέµφις, ήξερε ακριβώς τι ήθελε να δηµιουργήσει.

Η ιδέα του αμφισβητήθηκε από τις «Κασσάνδρες», που διατείνονταν ότι δεν έχει καμία τύχη. Ωστόσο, η συγκεκριµένη χρονική περίοδος ήταν ιδανική, αφού ο πληθυσµός και τα εισοδήµατα αυξάνονταν σηµαντικά κατά τη µεταπολεµική περίοδο, ενώ η ανάπτυξη των αυτοκινητόδροµων και η ευρεία χρήση του αυτοκινήτου έδιναν τη δυνατότητα για πολλά ταξίδια. Βέβαια, ο Ουίλσον δεν είχε όλες αυτές τις κοινωνικές αλλαγές στο µυαλό του, απλώς είχε πάρει λιγάκι προσωπικά το θέµα.

Στρώθηκε λοιπόν αµέσως στη δουλειά και αφού ετοίµασε ορισµένες προδιαγραφές, ζήτησε από έναν σχεδιαστή να του ετοιµάσει µερικά σχέδια. Ο σχεδιαστής τα παρέδωσε µετά από λίγες µέρες, αναγράφοντας σε ένα από αυτά τη λέξη «Holiday Inn», που ήταν ο τίτλος µιας ταινίας που είχε δει το προηγούµενο βράδυ. Ο Ουίλσον έµεινε ικανοποιηµένος από τα σχέδια αλλά και από το όνοµα, και αφού επέλεξε µία τοποθεσία σε ένα κεντρικό δρόµο του Μέμφις που οδηγούσε στην πόλη, άρχισε να κατασκευάζει το πρώτο ξενοδοχείο, το οποίο ήταν έτοιµο το καλοκαίρι του 1952.

Ο διορατικός επιχειρηµατίας είχε παρατηρήσει ότι τα περισσότερα ξενοδοχεία υπάγονταν σε δύο κατηγορίες: τα µεγάλα και ακριβά ξενοδοχεία των πόλεων και τα µικρά οικογενειακά µοτέλ που ήταν φθηνά αλλά µέτριας ως κακής ποιότητας και τα οποία ήταν διάσπαρτα στους αυτοκινητόδροµους. Ως εκ τούτου, αποφάσισε να µην τα ανταγωνιστεί και να διεισδύσει κάπου στη µέση, προσφέροντας καθαρά δωµάτια µε άνετα κρεβάτια (ήταν μάλιστα ο πρώτος που τοποθέτησε δύο κρεβάτια σε ένα δωμάτιο), τηλεόραση, κλιµατισµό και τηλέφωνο – τη διακόσμηση των πρώτων 100 ξενοδοχείων την ανέλαβε η μητέρα του. Επίσης, είχε προβλέψει εστιατόριο, σαλονάκι, πισίνα, στεγνοκαθαριστήριο, µηχάνηµα για δωρεάν παγάκια και άνετο πάρκινγκ. Φυσικά, τα παιδιά που θα έµεναν στο ίδιο δωµάτιο δεν θα πλήρωναν τίποτα παραπάνω.

Το 1953 κατασκευάστηκαν τρία ακόµη Holiday Inn, έντεκα το 1954 και έκτοτε άρχισε η ανάπτυξη µέσω franchise, µε προσεκτική επιλογή των υποψηφίων. Τα πρώτα χρόνια ήταν ιδιαίτερα δύσκολα. Ελλείψει ρευστότητας, ο Ουίλσον πλήρωνε τα χριστουγεννιάτικα δώρα των υπαλλήλων του με υποσχετικές επιστόλες. Όμως, δεκαπέντε χρόνια αργότερα είχε το μεγαλύτερο σύστημα ξενοδοχείων στον κόσμο, με 300.000 δωμάτια σε 2.000 πανομοιότυπα ξενοδοχεία, με μία από τις πιο αναγνωρίσιμες επωνυμίες στον κλάδο της φιλοξενίας.

Ο Κέµµονς Ουίλσον ασχολήθηκε µε την επιχείρησή του µέχρι το 1979 (τη χρονιά εκείνη υπήρχαν 1.734 Holiday Inn σε όλο τον κόσµο), οπότε αποσύρθηκε. Λίγο πριν πεθάνει, το 2003, σε ηλικία 90 ετών, ο πατέρας της σύγχρονης ξενοδοχειακής αλυσίδας δήλωσε ότι «το µόνο που ήθελα ήταν να τυποποιήσω τις ξενοδοχειακές υπηρεσίες, ώστε να ξέρει ο επισκέπτης τι να περιµένει». Προφανώς το πέτυχε…

Πηγή: Γνωστά Ονόματα Αγνωστες Ιστορίες 1 (εκδ. Σταμούλης)