Μας πρήξατε με τη «ζώνη άνεσης»

Και όλοι εσείς που έχετε τέτοιο καημό να βγείτε, γιατί δεν βγαίνετε και να μας αφήσετε και μας στην ησυχία μας; Μπορείτε να μας πείτε, τι σας χρωστάμε εμείς που θέλουμε να κουρνιάσουμε σε αυτή τη ρημάδα τη ζώνη... γιατί έτσι μας αρέσει; Τέλος πάντων, τι το κακό έχει αυτή η ζώνη και δεν θέλετε να μείνετε σε αυτή; Τι τρώγεστε με τα ρούχα σας και καμώνεστε πως δεν σας φτάνει αυτός ο χώρος και σας έπιασαν οι ιμπεριαλιστικές σας διαθέσεις;

Και σαν να μη φτάνουν όλα τα παραπάνω, έχετε γεμίσει τα social media με φράσεις λογοτεχνών, φιλοσόφων -και όχι μόνο- που αν ζούσαν θα σας ζητούσαν πνευματικά δικαιώματα που αναμασάτε και μηρυκάζετε τα λόγια τα δικά τους. Θέλετε να βγείτε από τη ζώνη της άνεσής σας, άλλα δεν βλέπω να έχετε διάθεση, θάρρος και έμπνευση να γράψετε κάτι δικό σας, να αφήσετε το δικό σας αποτύπωμα και να δώσετε κάτι καινούργιο, ας είναι και αιρετικό, ανατρεπτικό ακόμα και αβάσιμο. Γέμισε ο τόπος από Καζαντζάκη «Φτάσε όπου δεν μπορείς, κάνε αυτό που δεν μπορείς», «Δεν δέχουμαι τα σύνορα, δεν με χωρούν τα φαινόμενα, πνίγομαι», από κοντά και ο Ελύτης με το «Κάνε άλμα πιο γρήγορα από τη φθορά», λίγο πιο πίσω ο Luis Sepulveda «Πετάει μόνο αυτός που τολμάει να πετάξει» και πάει λέγοντας. Κάτι τέτοια γράφετε, παίρνουν τα μυαλά σας αέρα και βαυκαλίζεστε με την ιδέα ότι θα πετάξετε έξω από τη ζώνη άνεσής σας.

Το χειρότερο είναι ότι έχετε καταλήξει να πιστεύετε ότι ήδη βρίσκεστε μέσα σε μια ζώνη άνεσης, ότι την έχετε εξερευνήσει και ότι, αφού τελειώσατε μαζί της, ήλθε πλέον η ώρα να κατακτήσετε νέους ορίζοντες. Και για να μη ξεχνάμε τα βασικά: Η ζώνη άνεσης δεν είναι κάτι περισσότερο από μια ψυχολογική, συναισθηματική και συμπεριφορική κατασκευή. Πρόκειται για ένα περιβάλλον που αισθανόμαστε ασφαλείς, απολαμβάνοντας τις καθημερινές ρουτίνες και συνήθειες. Όταν βρισκόμαστε μέσα σε αυτή, αισθανόμαστε χαμηλότερα επίπεδα ανησυχίας και stress. Με αυτά τα δεδομένα, σηκώστε το χέρι σας για να μετρήσουμε πόσοι πραγματικά έχετε την πεποίθηση ότι βρίσκεστε σε μια τέτοια ζώνη. Εσείς που όντως το πιστεύετε και το εννοείτε, ίσως έφτασε ο καιρός να στηρίξετε το ένα σας πόδι έξω από τη γη για να μπορέσετε να σταθείτε πάνω της, για να παραφράσω, με τη σειρά μου, στίχους του Ελύτη από τη Μαρία Νεφέλη.

Οι υπόλοιποι, ας παραμείνουν στις θέσεις τους και κυρίως να μην προτρέπουν, εκ του ασφαλούς, τους άλλους να βγουν από τη δική τους ζώνη άνεσης. Σε αυτούς τους «υπόλοιπους» ανήκουν πολλοί που δεν τους πιάνει το μάτι μας. Για παράδειγμα, μια κυρία που είναι στην ίδια εταιρία, στην ίδια θέση τα τελευταία εικοσιπέντε χρόνια (ουδέν μεμπτό) και που μάζεψε την ομάδα της για να της κάνει κήρυγμα περί αλλαγής, τόλμης, ανανέωσης. Σοβαρά τώρα; Για έναν άλλο κύριο, πρώην δημόσιο υπάλληλο, που έχει καταλάβει, χαριστικά, θέση σε δύο διοικητικά συμβούλια, με παχυλές αμοιβές, με τέσσερεις μέρες παρουσίας το μήνα (...και μπράβο του), ο οποίος σε ομιλίες του δεν κάνει άλλη δουλειά από το να παροτρύνει τους νεότερους να δοκιμάζουν νέες εργασιακές εμπειρίες. Ήμαρτον.

Και επειδή τυγχάνει να έχω και τον τελευταίο λόγο: «Όλα τα προβλήματα της ανθρωπότητας ξεκινούν από την αδυναμία του ανθρώπου να καθίσει ήσυχος μόνος του σε ένα δωμάτιο» Blaise Pascal, φιλόσοφος και θεωρητικός της πλήξης. Εξαιρετικά αφιερωμένο, ως αντίλογος, σε επίδοξους κατακτητές του άγνωστου!