Θα σας πω μία πολύ γνωστή ιστορία, αυτή του Δαβίδ και του Γολιάθ-αλλά ιδωμένη από μία άλλη οπτική γωνία. Μπορεί κάποιοι από εσάς να το γνωρίζεται αλλά εγώ δεν το ήξερα και το έμαθα πριν λίγες μέρες διαβάζοντας το τελευταίο βιβλίο του Malcolm Gladwell με τίτλο «David and Goliath-Underdogs, Misfits, and the Art of Battling Giants", τι πραγματικά συνέβη και τελικά ο Δαβίδ κέρδισε το Γολιάθ.
Αυτό που διδασκόμαστε στο σχολείο είναι ότι ο Δαβίδ, μικροκαμωμένος, μικρός σε ηλικία και χωρίς πολεμική εμπειρία σκότωσε έναν άντρα 3 μέτρα, έναν γίγαντα, πλήρως οπλισμένο, με ένα λιθαράκι και τη σφεντόνα του. Ο λόγος που τα κατάφερε; Τον βοήθησε ο Θεός (έτσι μάθαμε στα Θρησκευτικά).
Ας δούμε όμως τι τελικά έγινε βασισμένοι και σε επιστημονικά δεδομένα.
Εκείνα τα χρόνια ο στρατός αποτελούνταν από 3 είδη πολεμιστών: το ιππικό, το πεζικό και τους στρατιώτες που εκτόξευαν βλήματα (κάτι σαν το σημερινό πυροβολικό). Μεταξύ των τελευταίων υπήρχαν οι στρατιώτες που χρησιμοποιούσαν σφεντόνες. Το τμήμα αυτό του στρατού ήταν πολύ σημαντικό! Καθόριζε τις νίκες και τις ήττες.
Ο Γολιάθ λοιπόν ανήκε στο «βαρύ» πεζικό. Βγήκε και προκάλεσε τους Ισραηλίτες πιστεύοντας ότι θα μονομαχούσε με ένα στρατιώτη που ανήκε στην ίδια κατηγορία μ' αυτόν. Πίστευε δηλαδή ότι θα μονομαχούσαν από κοντά, όπως έκανε πάντα το πεζικό.
Ο Δαβίδ δεν είχε όμως καμία πρόθεση να ακολουθήσει το τελετουργικό μιας τέτοιας μονομαχίας. Δεν είναι απλά ένας τολμηρός βοσκός που ήξερε να σκοτώνει αρκούδες και λιοντάρια με μία σφεντόνα και δεν είχε ανάγκη από πανοπλία και βαρύ οπλισμό. Θα πολεμούσε το Γολιάθ όπως ακριβώς είχε μάθει να πολεμάει τα άγρια ζώα-σαν ένας στρατιώτης που εκτοξεύει βλήματα. Μη φορώντας στολή μπορεί να είναι ευκίνητος και να πλησιάσει πολύ γρήγορα το Γολιάθ καθώς και να κάνει ελιγμούς. Τοποθετεί μία πέτρα στη σφεντόνα του, τη γυρίζει γύρω γύρω πολλές φορές με ταχύτητα περίπου 6-7 στροφές το λεπτό και την εκσφενδονίζει τελικά προς το μέτωπο του Γολιάθ-το μόνο τμήμα από το σώμα του γίγαντα που ήταν ευαίσθητο-κάτι σαν την αχίλλειο πτέρνα του. Ο Δαβίδ ήταν ένας εκτοξευτής και οι εκτοξευτές νικούσαν εκείνα τα χρόνια το πεζικό.
Ο ιστορικός Rober Dohrenwend έγραψε ότι ο Γολιάθ είχε τόσες πιθανότητες να νικήσει το Δαβίδ όσες θα είχε ένας στρατιώτης της Χάλκινης περιόδου που κρατάει ένα σπαθί σε μία μονομαχία με έναν στρατιώτη με 45αρι αυτόματο πιστόλι.
Υπήρχε όμως και ένα δεύτερο θέμα που αφορούσε το Γολιάθ. Αναφέρεται στα ιστορικά στοιχεία ότι ο Γολιάθ για να πάει στην κοιλάδα όπου έγινε η μάχη είχε μαζί του και έναν βοηθό που του κρατούσε την ασπίδα και ο οποίος προπορευόταν. Γιατί όμως ένας τόσο δυνατός πολεμιστής είχε ανάγκη από έναν βοηθό; Γιατί στη συνέχεια λέει στο Δαβίδ «Έλα κοντά μου»; Επίσης στη βίβλο αναφέρεται το πόσο αργά περπατούσε ο Γολιάθ, πράγμα αρκετά παράξενο για κάποιον που θεωρείται ήρωας των μαχών και που είναι πολύ δυνατός. Γιατί ο Γολιάθ δεν αντέδρασε πιο γρήγορα βλέποντας το Δαβίδ να κατεβαίνει την πλαγιά χωρίς σπαθί ή στρατιωτική περιβολή; Και στο τέλος του λέει κιόλας: «Για κανένα σκύλο με πέρασες και ήρθες μπροστά μου με ραβδιά;». Είπε ραβδιά. Χρησιμοποίησε πληθυντικό ενώ ο Δαβίδ εκτός από τη σφεντόνα του κρατούσε ένα ραβδί στο χέρι.
Οι απαντήσεις σε όλα αυτά τα ερωτήματα δίνονται από το γεγονός ότι ο Γολιάθ μάλλον έπασχε από μία σοβαρή ασθένεια. Φαινόταν και ακουγόταν σαν κάποιον που υπέφερε από Ακρομεγαλία, μια ασθένεια που προκαλείται από ύπαρξη όγκου στους αδένες της υπόφυσης. Ο όγκος αυτός προκαλεί υπερπαραγωγή της αυξητικής ορμόνης, πράγμα που εξηγεί το μεγάλο μέγεθος του Γολιάθ. Μία παρενέργεια της Ακρομεγαλίας είναι η ύπαρξη προβλημάτων όρασης. Άνθρωποι που πάσχουν από αυτή την ασθένεια συχνά έχουν πολύ περιορισμένη όραση ή μπορεί να παρουσιάζουν και διπλωπία. Ο βοηθός του Γολιάθ ουσιαστικά ήταν οδηγός του γιατί ο Γολιάθ δεν έβλεπε καλά. Περπατούσε αργά γιατί ο κόσμος γύρω του ήταν θολός. Επίσης χρειάστηκε ώρα για να αντιληφθεί ότι ο Δαβίδ δεν θα πολεμούσε με τους όρους που αυτός περίμενε. Και αυτό γιατί είδε το Δαβίδ μόνον όταν εκείνος πλησίασε κοντά του. Επίσης είδε ότι κρατούσε ραβδιά ενώ ο Δαβίδ κρατούσε ένα ραβδί.
Μήπως τελικά η νίκη του Δαβίδ ήταν και αναμενόμενη μιας και τα δεδομένα ήταν υπέρ του αν λάβουμε υπόψη μας τα προαναφερόμενα επιστημονικά στοιχεία; Μήπως τελικά η δύναμη μπορεί να πηγάζει και από άλλου και όχι μόνο από αυτό που θεωρούμε δεδομένο. Μπορεί πχ. να πηγάζει από την παραβίαση των κανόνων. Οι δυνατοί και οι ισχυροί δεν είναι πάντα αυτό που φαίνονται ότι είναι. Αυτό που μπορεί να δίνει το επιβλητικό μέγεθος σε έναν γίγαντα, τη δύναμη, μπορεί να είναι η πηγή της μεγαλύτερης αδυναμίας του.
Αυτή η ιστορία λοιπόν του Δαβίδ και του Γολιάθ, ιδωμένη από αυτή την πιο επιστημονική οπτική, μας δίνει μία άλλη διάσταση ως προς το πώς θα πρέπει να αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα. Ως προς το πως ίσως θα πρέπει να αντιμετωπίζουμε με διαφορετικό τρόπο τις υποτιθέμενες αδυναμίες μας ή τις πιεστικές καταστάσεις που μπορεί να βιώνουμε και να καταφέρνουμε τελικά να παράγουμε ένα όμορφο και μεγαλειώδες αποτέλεσμα. Το γεγονός ότι μπορεί να βρισκόμαστε σε ασθενέστερη θέση μπορεί να μας αναγκάσει να αλλάξουμε με τέτοιον τρόπο που συχνά δεν εκτιμούμε.
Είμαι από τους ανθρώπους που έχασε τον έναν γονιό του σε πολύ μικρή ηλικία. Ανήκω δηλαδή σε μία από τις «κατηγορίες» των ανθρώπων που ο Malcolm Gladwell στο βιβλίο του «David & Goliath» αφιερώνει ένα ολόκληρο chapter. Η ίδια η ζωή με δίδαξε ότι αυτό που μπορεί να είναι κάτι πολύ αρνητικό και οδυνηρό μπορεί τελικά να είναι και η πηγή της δύναμής μας, της εξέλιξής μας! Αλλά μόνον όταν είμαστε «ανοιχτοί» σε διαφορετικές και ίσως κάποιες φορές ανατρεπτικές προσεγγίσεις μπορούμε να το νιώσουμε στο πετσί μας και κάθε πρόβλημα να το μετατρέψουμε σε ευκαιρία.
Αν θα σας ενδιέφερε να μάθετε περισσότερα σχετικά με τους «άνισους» πολέμους όπου τελικά κερδίζει ο φαινομενικά ανίσχυρος μπορείτε να πάρετε μία γεύση από αυτό το βιβλίο του Malcolm Gladwell στο link: David and Goliath: Underdogs, Misfits, and the Art of Battling Giants. Αποτελεί πραγματικά μία πηγή έμπνευσης και μία ευκαιρία για αλλαγή οπτικής που μπορεί να μας βοηθήσει να ζήσουμε πιο δυναμικά και να αντιδράσουμε με έναν διαφορετικό τρόπο στις όποιες αντιξοότητες και προκλήσεις αντιμετωπίζουμε τα τελευταία χρόνια.
Σχόλια