Και σαν να μη μας έφταναν όλα τα άλλα που σχετίζονται με την πανδημία, έχουμε και τη σχεδόν μόνιμη γκρίνια κάποιων σιτεμένων διευθυντών οι οποίοι διαμαρτύρονται για τα λάθη που κάνουν «με το καλημέρα» κάποια στελέχη τους που προήχθησαν σε διευθυντικές θέσεις.
Πρόσφατα, μου έλεγε κάποια C-Level Director ότι ένα από τα προβλήματα που έχουν οι περισσότεροι που προάγονται σε θέση management και αποκτούν τη δική τους ομάδα υφισταμένων, είναι ότι συνεχίζουν να συμπεριφέρονται όπως ακριβώς συμπεριφέρονταν στην προηγούμενη θέση τους. Δεν έχουν καταλάβει ότι η θέση τους είναι διευθυντική, ο τίτλος τους δεν είναι διακοσμητικός και ότι πλέον διοικούν ανθρώπους. «Καλά βρε Λίνα, ξέχασες τα δικά μας; Καλύτεροι ήμασταν εμείς τότε; Πόσο καιρό μας πήρε να αντιληφθούμε την αλλαγή του ρόλου;» της αντέτεινα.
Η επισήμανση της ήταν σωστή και δύσκολα αμφισβητείται. Η παλιά νοοτροπία και οι συνήθειες του παρελθόντος δεν αλλάζουν αυτομάτως με μια προαγωγή. Παρατηρείται ένας ετεροχρονισμός που μπορεί να είναι και δικαιολογημένος. Ας δούμε, όμως, τι συμβαίνει. Ενώ πλέον ένας νέος manager αποκτάει ομάδα, δεν συνειδητοποιεί ότι αν εξακολουθεί να τα κάνει όλα μόνος του, όπως έκανε πριν, δεν θα πάει πολύ μακριά, ούτε ο ίδιος ούτε οι υφιστάμενοι του. Πρακτικά, φαίνεται αδύνατον να ανταπεξέλθει στις νέες επαυξημένες υποχρεώσεις και καθήκοντα που έχει, καθώς είναι επιφορτισμένος και για την ανάπτυξη των ανθρώπων του.
Τι χρειάζεται να κάνει; Να ξεκινήσει να αναθέτει. Αλλά ακριβώς σε αυτό το σημείο, έχει δημιουργηθεί και παγιωθεί η πρώτη παρανόηση ότι ανάθεση σημαίνει εκχώρηση αρμοδιοτήτων ή ακόμα και εξουσίας, ενώ ακολουθεί η δεύτερη παρανόηση ως κακή ερμηνεία της πρώτης: Αναθέτω = Χάνω τον έλεγχο.
Και ποιοι ευθύνονται για το ότι οι νέοι διευθυντές δεν συνειδητοποιούν το νέο τους ρόλο και αργούν να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες; Ποιοι θα έπρεπε να έχουν προετοιμάσει το έδαφος για αυτή τη μετάβαση; Ποιοι μπορεί να μην καλλιέργησαν μια «κουλτούρα» ανάθεσης στους δικούς τους ανθρώπους και δημιούργησαν την (ψευδ)αίσθηση ότι η ανάθεση πάει χέρι-χέρι με την απώλεια του ελέγχου; Τελικά, αυτοί οι κάποιοι/κάποιες τι κάνουν ΤΩΡΑ που διαπιστώνουν το πρόβλημα; Μένουν με την απορία και απλώς μένουν στην εύκολη γκρίνια; Ή πιστεύουν ότι είναι πια αργά για να αλλάξουν την κατάσταση και να λειτουργήσουν υποστηρικτικά προς τους νέους διευθυντές που είναι, άλλωστε, οι δικοί τους υφιστάμενοι;
Ε, αυτά έλεγα, μεταξύ άλλων, στη Λίνα και δεν θα μου τηλεφωνήσει μέχρι το Πάσχα!
Σχόλια