«Αν έχεις κτίσει κάστρα στον αέρα, η δουλειά σου δεν πήγε χαμένη. Εκεί θα έπρεπε να είναι. Τώρα βάλε τα θεμέλια από κάτω τους» είχε πει κάποτε ο Henry David Thoreau. Υλοποίηση οράματος χωρίς σχέδιο δράσης δεν είναι εφικτή. Το σχέδιο είναι κρίσιμης σημασίας γιατί μπορεί να σε κάνει να διανύσεις αποστάσεις, που ούτε καν φαντάζεσαι. Επίσης, σημαντικό είναι το πώς διαλέγεις αυτούς που θα σου κάνουν παρέα, στον δρόμο της υλοποίησης.
Μια μικρή ιστορία. Πριν από κάποιο καιρό, εμπνεύστηκα ένα σημαντικό πρόγραμμα που συνδύαζε εκπαίδευση με προσφορά σε ευάλωτες ομάδες. Είχα την παρόρμηση να το μοιραστώ με μια εκπαιδευομένη μου που δραστηριοποιείται στον επιχειρηματικό χώρο. Συναντηθήκαμε κάπου στο κέντρο. Πριν ακόμα ολοκληρώσω την παρουσίαση της ιδέας, άρχισε να μου εκθέτει όλα τα «γιατί δεν γίνεται». Η κριτική της σταδιακά επεκτάθηκε μέχρι και στις αναρτήσεις μου στο facebook. Γιατί δημοσιοποιούσα και λογοτεχνικά κείμενα και παραινέσεις αυτοβελτίωσης και άρθρα μου; Και κείμενα προσωπικής αλλά και επαγγελματικής ανάπτυξης;
Παρά τα πρώτα «μηνύματα» επέμεινα να κάθομαι στη συνάντηση καμιά ώρα ακόμα και έφυγα κάπως εξαντλημένη. Πίστευα όμως πολύ στην ιδέα μου. Περπατώντας στο Σύνταγμα παρακάλεσα μ' όλη μου τη δύναμη ψυχής για ένα σημάδι ότι ήμουν στο σωστό δρόμο. Μετά από πέντε κυριολεκτικά λεπτά, έλαβα ένα τηλεφώνημα από ένα φίλο μου Πανεπιστημιακό στην Αγγλία. Είχε έρθει στην Ελλάδα και μου τηλεφωνούσε γιατί αισθανόταν ότι κάτι ήθελε να του πω. Συναντηθήκαμε την άλλη μέρα. Ενθουσιάστηκε με την ιδέα κι άρχισε ένα πιλοτικό στο Πανεπιστήμιο του.
Μικρή σημείωση. Η γυναίκα αυτή μετά από λίγο ω του θαύματος ξεκίνησε τις πρώτες λογοτεχνικές της απόπειρες και κείμενα προσωπικής, επαγγελματικής βελτίωσης μέσω του facebook. Της είμαι ευγνώμων. Μου έμαθε να με εμπιστεύομαι περισσότερο και να μην επιμένω να μένω εκεί που για οποιοδήποτε λόγο δεν με κατανοούν.
Ο καλύτερος τρόπος να προβλέψεις το μέλλον είναι να το σχεδιάσεις ή όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια ο θεός γελάει; Ό,τι και να ισχύει, δεν σημαίνει ότι δεν αξίζει να κάνεις μια προσπάθεια για να μεταπείσεις το θεό!
Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει όνειρα. Δεν υπάρχει άνθρωπος χωρίς νησί. Υπάρχουν άνθρωποι που «βλέπουν» το νησί κι άνθρωποι που μπορεί να είναι τόσο απασχολημένοι ώστε δεν βρίσκουν χρόνο να ασχοληθούν με το προσωπικό τους ταξίδι. Ακόμα, υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν στην ικανότητα τους να φτάσουν στο δικό τους νησί και άνθρωποι που αμφισβητούν ή έχουν αρνηθεί για καιρό αυτή την ικανότητα.
Πολύ περισσότερο, υπάρχουν άνθρωποι που σχεδιάζουν τη ρότα τους για να φτάσουν στον προορισμό τους. Αυτοί οι τελευταίοι εφοδιάζονται με χάρτες, πυξίδες, μολύβια και σχεδιάζουν το πώς θα φτάσουν στο νησί τους με ακρίβεια και σαφήνεια, ποιότητες που έχει ένας καλός χάρτης πλεύσης. Κι όσο σχεδιάζουν, τόσο το νησί έρχεται πιο κοντά, τόσο το όνειρο γίνεται όραμα, το όραμα σκοπός κι ο σκοπός σχέδιο δράσης. Έτσι, το μακρινό ταξίδι «ποσοτικοποιείται», γίνεται χιλιόμετρα και χρόνος, αναλύεται σε μέρες, βδομάδες και απόσταση που πρέπει να διανυθεί σε αυτά τα μικρά χρονικά διαστήματα. «Σπάει», δηλαδή, σε μικρούς, υλοποιήσιμους στόχους, με σύντομες δράσεις που χτίζουν σιγά – σιγά αυτό που έμοιαζε άπιαστο στην αρχή.
Σε κάποιο από τα σεμινάρια μου ένας από τους συμμετέχοντες, ακούγοντας τα παραπάνω, μου χάρισε ένα παλιό, υπέροχο βιβλίο. Λεγόταν «Μόνος στον Ατλαντικό» και το είχε γράψει ένας συμπατριώτης μου, ο Νίκος Βαρτζίκος. Στην ουσία, αποτελεί ένα ημερολόγιο του διάπλου του Ατλαντικού με ιστιοπλοϊκό!
Ο Νίκος Βαρτζίκος, γεννήθηκε στους Μυτιληνιούς της Σάμου. Το 1947 μετανάστευσε στην Αμερική. Σπούδασε οικονομικά και σταδιοδρόμησε στην Αμερικανική Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση. Όταν ήρθε η ώρα του νόστου, της μόνιμης, πια, επιστροφής του, πήρε μια γενναία απόφαση. Θα γύριζε με τον τρόπο που του ταίριαζε και που ήταν αντάξιος της μεγάλης διαδρομής στη ζωή του. Θα διέσχιζε τα 5500 ναυτικά μίλια που τον χώριζαν από την αγαπημένη του Σάμο με τον τρόπο που ένοιωθε ότι περισσότερο χωρούσε στην καρδιά του. Με το δικό του κατάλληλα προετοιμασμένο ιστιοπλοϊκό.
Αυτό ήταν το όνειρο, το όραμα, η επιδίωξη, ο σκοπός του. Αγόρασε το ιστιοπλοϊκό, το ονόμασε «Samos» και δυόμιση χρόνια ασχολήθηκε κατ' αποκλειστικότητα, με την ανακαίνιση του και την προσαρμογή του στις συνθήκες του απαιτητικού ταξιδιού. Όταν τελείωσε η ανακατασκευή έκανε ένα δοκιμαστικό ταξίδι 700 μιλίων στην Νέα Σκωτία. Ακολούθησαν κι άλλα δοκιμαστικά ταξίδια που τον βοήθησαν να τελειοποιήσει το «Samos».
Το επόμενο φθινόπωρο άρχισαν οι προετοιμασίες για το μεγάλο ταξίδι. Προμηθεύτηκε όργανα ναυτιλίας, ανεμοτίμονο, ανταλλακτικά. Πανιά, τρόφιμα και νερό, για περίπου 3 μήνες
Στην διάρκεια του ταξιδιού, αντιμετώπισε ένα μεγάλο φάσμα καιρικών συνθηκών, από άπνοια μέχρι εντάσεις πολλών μποφόρ, ικανών να ακινητοποιήσουν πλοία - μεγαθήρια. Παρ' όλη την μακροχρόνια και σχολαστική οργάνωση του ταξιδιού, δεν έλειψαν τα απρόοπτα και οι ανάγκες επισκευών και βελτιώσεων των λειτουργικών συστημάτων του σκάφους. Οργάνωνε σχολαστικά το κάθε 24ωρο και ο ύπνος του γινόταν με έγερση και έλεγχο κάθε μισή ώρα.
Κατέπλευσε στο Βαθύ της Σάμου, ολοκληρώνοντας το ταξίδι του, μετά από 68 ημέρες.
Κατάλαβες; Βήμα – βήμα. Γι` αυτό που ονειρεύομαι. Παραδείγματος χάριν. Σήμερα, βρίσκω το χώρο που χρειάζομαι για γραφείο, τον άλλο μήνα υποδέχομαι τον πρώτο μου πελάτη, σε έξι μήνες φτιάχνω το πρώτο ντοσιέ από τους ευχαριστημένους μου πελάτες κι «ανοίγομαι» σε περισσότερους και σε ένα χρόνο έχω στήσει την ιστοσελίδα μου και προωθώ ευρύτερα την δουλειά μου.
Όμως, δεν γεννηθήκαμε για να «ταξιδεύουμε» μόνοι. Χρειαζόμαστε συνοδοιπόρους, συνεπιβάτες, ανθρώπους με τους οποίους να μοιραζόμαστε τα σχέδια και την δράση μας. Κι αυτό είναι μια άλλη επιλογή που απαιτεί μεγάλη προσοχή. «Εμπιστοσύνη» και «ανοιχτοσύνη» δεν σημαίνει μοιράζομαι με όλους τα όνειρά μου, αναζητώντας ίσως επιβεβαίωση ότι η επιλογή μου είναι «σωστή». Το αδιάκριτο και φλύαρο μοίρασμα δεν δείχνει εμπιστοσύνη... πολλές φορές μπορεί να δείχνει κι ανοησία...
Αν ήταν να κάνετε ένα μεγάλο και σημαντικό για σας ταξίδι, θα βγαίνατε στο δρόμο και θα διαλέγατε τον πρώτο τυχόντα για συνταξιδιώτη, πληρώνοντας μάλιστα τα ναύλα του; Αν όχι γιατί φέρεστε έτσι στα όνειρα και στους στόχους σας; Γιατί τα περιφέρετε ανούσια στα στόματα και στο χρόνο ανθρώπων που διόλου δεν τους αφορούν και καθόλου δεν σας νοιάζονται...
Ο παρακάτω διάλογος από τον Laurent Gounelle και τον καταπληκτικό του «Άνθρωπο που ήθελε να γίνει ευτυχισμένος» εξηγεί λίγο καλύτερα.
- Λοιπόν, με το να πραγματοποιήσετε το σχέδιό σας, αφού σας έλκει τόσο, δε θα ανήκετε σε μια κατηγορία ανθρώπων, θα είστε ο εαυτός σας, θα εκφράζετε το ταλέντο σας, σύμφωνα με τις δικές σας αξίες.
- Ξέρετε, μίλησα ήδη γι αυτό το σχέδιο με δύο ανθρώπους από τον περίγυρό μου και πρέπει να πω ότι κατά κάποιο τρόπο μου έβαλαν πάγο. Ο ένας μου είπε ότι το επάγγελμα (του φωτογράφου) είναι κλειστό και δεν θα καταφέρω τίποτα αν ξεκινήσω χωρίς γνωριμίες. Ο άλλος αντέτεινε ότι τέτοιου είδους δουλειά, δε στήνεται από τη μια μέρα στην άλλη, χωρίς πελατεία, και ότι δεν έχω καμία πιθανότητα επιτυχίας.
- Όλοι όσοι έχουν στο μυαλό τους κάποιο σχέδιο αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα. Όταν μιλάτε για κάποιο σχέδιο στους γύρω σας, οι αντιδράσεις που εισπράττετε είναι τριών ειδών: οι ουδέτερες, οι ενθαρρυντικές και οι αρνητικές, αυτές που θέλουν να σας κάνουν να τα παρατήσετε. Είναι ανάγκη να απομακρυνθείτε από όσους νιώθετε ότι θα μπορούσαν να σας αποθαρρύνουν. Σε καμιά περίπτωση, μην τους εμπιστεύεστε τα σχέδιά σας.
- Ναι, αλλά από την άλλη μπορεί να σου ανοίξουν τα μάτια, αν έχεις πάρει λάθος δρόμο.
- Ως προς αυτό, να απευθύνεστε μόνο σε όσους γνωρίζουν καλά τον τομέα που σας ενδιαφέρει.
Κι όσους έχουν κάνει ήδη το ταξίδι μεταμόρφωσης που εσύ ξεκινάς τώρα, θα συμπλήρωνα: Μάθε από όσους τα κατάφεραν, από όσους ολοκλήρωσαν την διαδρομή, μοιράσου με όσους αξίζουν τα ωραία και σημαντικά που για καιρό, επωάζεις σε μυαλό και ψυχή. Ένα σύμβουλο, ένα θεραπευτή, έναν φίλο αυτό που έχει σημασία είναι η συμβατότητα, η ικανότητα να τον εμπιστευτείς και να μάθεις απ` αυτόν. Και τότε το ταξίδι σου εκτός από προκλητικό μπορεί να γίνει και ευχάριστο.
Σχόλια