«Ο αγώνας είναι σήμερα πιο σκληρός από ποτέ. Προϊόντα και επιχειρήσεις παλεύουν για επιβίωση, επιτυχία και προοπτική μέσα στο δυσμενέστερο περιβάλλον που είχαν να αντιμετωπίσουν ποτέ». Με τα λόγια αυτά η Boussias Conferences άρχιζε την παρουσίαση του 6ου Συνεδρίου Εταιρικής Επικοινωνίας, που -κατά κοινή ομολογία- για μια ακόμα φορά στέφθηκε από μεγάλη επιτυχία.
Βρέθηκα εκεί κυρίως για να ακούσω τους ξένους ομιλητές, που κομίζουν την εμπειρία και τις συνήθειες άλλων αγορών, και αποζημιώθηκα πλήρως. Τους δικούς μας τους γνωρίζουμε ή -τουλάχιστον- γνωρίζουμε αρκετά τις εμπειρίες τους... Για εμάς τους ανθρώπους του χώρου ένα τέτοιο συνέδριο έχει προφανώς πολλές διαστάσεις, τις οποίες θα προσπαθήσω να περιγράψω.
Αρχικά εκεί συναντάς πολλές ιδέες. Αυτό πράγματι είναι πολύ καλό, γιατί ανάμεσα σε τόσες θα υπάρχουν σίγουρα και κάποιες πολύ καλές. Έγινε άμεσα αντιληπτό πως οι διαφορετικές αγορές και κουλτούρες δημιουργούν και διαφορετικούς προβληματισμούς και επαγγελματικές συμπεριφορές. Το ζήτημα σε ένα συνέδριο δεν ήταν ποτέ η προέλευση των ομιλητών καθεαυτή, ούτε αρκούσε η εθνική καταγωγή για να προσδώσει από μόνη της επαγγελματικό και επιστημονικό κύρος. Άλλωστε το συνέδριο δεν είναι μάθημα Αγγλικών. Η φράση «ξένοι ομιλητές» σημαίνει προερχόμενοι από ώριμα επαγγελματικά περιβάλλοντα, όπου το νόημα των Δημοσίων Σχέσεων και της Επικοινωνίας έχει κατανοηθεί στην πράξη σε βάθος χρόνου και μέσα από τη φυσιολογική διαδικασία οικοδόμησης της δημόσιας εικόνας, τέτοιας που να συνάδει με την πορεία εξέλιξης και την ποιότητα του προϊόντος, να την υποστηρίζει και να τη συμπληρώνει. Οι δικές μας εκδοχές είναι είτε η εγχώρια, που χωρίς ουσιαστική επιχειρηματική εμπειρία «κυλούσε τα λεφτά» επιτυχώς λόγω συνθηκών από τη δεκαετία ′80, πλούτιζε ξαφνικά, έκανε και Επικοινωνία γιατί ήταν must και τελικά πτώχευε το 2012, είτε η πολυεθνική, που τα έκανε μια χαρά διεθνώς, αλλά δε φρόντιζε να «εκπαιδεύσει» και τις οικονομίες δεύτερης ταχύτητας, με αποτέλεσμα να συνεχίζουν τα στελέχη να «μιλάνε» τα κάθε είδους «αγγλικά» τους με ελληνική προφορά και συχνά να συγχέουν τα social media με τα...μύδια!
Εξίσου σημαντικό στο συνέδριο είναι ότι συναντάς και πολλούς συναδέλφους. Οι «παλιοί» συνήθως είναι busy ή...τα ξέρουν και δεν παρίστανται. Οι «νέοι» όμως είναι εκεί γιατί θέλουν να μάθουν! Μετά τα πρωινά tweets, η πιο «διαφωτιστική» ώρα είναι η συνάντηση στο γεύμα. Εκεί ακούει κανείς απόψεις για τη δουλειά, όπως «δε μπορώ χωρίς το άϊ-παντ...περιμένω το νέο άϊ-φον και η απουσία του με τρελαίνει...αχ, τι ωραία περνούσαμε εκείνο το χρόνο στο Λονδίνο μετά το D College in Greece...σας έκαναν κι εσάς μείωση;», αλλά και πολλές ξένες λέξεις που «μυρίζουν» ευθύνη, όπως CEO, CSR, internal, external, κλπ. Η «καυτή πατάτα» είναι παντελώς άγνωστη φράση, απλά γιατί κανείς -στο Λονδίνο ή εδώ- δεν τους είπε γι′ αυτή. Έτσι, μια ωραία μέρα γίνονται στελέχη και κάνουν Communication επί χάρτου...και όταν έρθει «η ώρα του πελάτη», που έρχεται πολύ συχνά πλέον, ακούγονται και γίνονται εκείνα τα ωραία που όλοι γνωρίζουμε και η έρευνα έχει καταγράψει πολλάκις.
Δε θα σας κρύψω όμως το δικό μου πραγματικό λόγο, για τον οποίο βρέθηκα στο συνέδριο. Ήταν μια ευκαιρία να ακούσω τον αγαπημένο μου ομιλητή, τον κύριο Γιώργο Τσαπρούνη, Διευθυντή Εταιρικών Σχέσεων της WIND Ελλάς, ο οποίος προφανώς κομίζει στην ελληνική αγορά πολύτιμη αυστραλιανή εμπειρία, που θέλησε να μοιραστεί μαζί μας. Ακούστηκαν πράγματι δημιουργικές απόψεις...Ο ομιλητής ρωτήθηκε και για τα social media και τη λειτουργία τους στην Επικοινωνία... Απάντησε πως τα θεωρεί πολύ χρήσιμο εργαλείο, αλλά επισήμανε και την ανάγκη σωστού χειρισμού τους. Μάλιστα τόνισε πως ίσως θα έπρεπε το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης (ή κάποιο ανάλογο) να παρεμβαίνει και να ελέγχει τα γραφόμενα στα social media, γιατί πολλές φορές δι′ αυτών γίνονται και κακοήθεις επιθέσεις, ακόμα και προσωπικές.
Συμφωνώ φυσικά πως η κακοήθεια είναι απαράδεκτη, όπως και όλες οι παρόμοιες συμπεριφορές. Ίσως κάποτε «στενοχωρηθήκαμε» αμοιβαία με τον κύριο Τσαπρούνη...Δεν πειράζει... Τα έχουμε πια ξεχάσει όλα αυτά. Σας χαιρετώ με μια φράση του Δημήτρη Μαύρου από την πρόσκληση στο CEO Summit 2011: "Η επιτάχυνση που προκαλεί η εμπιστοσύνη είναι αναμφισβήτητη. Είμαστε καταδικασμένοι λοιπόν ή να απολαύσουμε το «μέρισμα της εμπιστοσύνης» ή να καταβάλουμε το «φόρο της εμπιστοσύνης".
Σχόλια