Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Ο άνθρωπος είναι προορισμένος να εργάζεται, δηλαδή να παράγει δημιουργικό έργο, όχι να δουλεύει, δηλαδή να υπακούει εντολές για να αυγατίζει την εξουσία των ισχυρών. Ξέρω, «ακούγεται» περίεργο. Αλλά σκεφτείτε το λίγο. Ο καθένας μας είναι προικισμένος με ταλέντα και ικανότητες και επίσης... δεν μπορεί να τα κάνει όλα. Άρα, αν επιλέξει να δουλεύει κι όχι να εργάζεται, το πιο πιθανό είναι να αρνηθεί αυτές τις ικανότητες. Που σημαίνει να αρνηθεί ότι του δίνει πραγματική χαρά και ικανοποίηση.
Καταλήγει, λοιπόν, να υποφέρει για ένα μεγάλο μέρος της μέρας, για ένα μεγάλο μέρος της ζωής του. Και συχνά να κλαίει. Πίσω από την κλειστή πόρτα της τουαλέτας, με το κεφάλι σκυμμένο πάνω από τον υπολογιστή, φορώντας μαύρα γυαλιά και προφασιζόμενος μια σοβαρή οφθαλμολογική ασθένεια.
Αν ρωτήσεις αυτούς τους ανθρώπους «το γιατί», θα επικεντρωθούν κυρίως στα εξωτερικά γεγονότα. Η κρίση (πάντα μιλούσαμε για κρίση, ακόμα κι όταν το επιδοτούμενο, πλασματικό χρήμα έρεε άφθονο), περικοπές, δυσκολίες με τους πελάτες κλπ. Είναι, όμως, κοινό μυστικό σε όλα τα τμήματα HR κι όχι μόνο, ότι οι λόγοι είναι συνήθως εσωτερικοί.
Το εργασιακό περιβάλλον και κυρίως οι εργασιακές σχέσεις είναι ο κύριος λόγος που κάνει τους ανθρώπους να μην θέλουν να πάνε στη δουλειά και να μην θέλουν να δώσουν τον καλύτερο τους εαυτό. Αντίθετα, όσο δύσκολες και κρίσιμες να είναι οι εργασιακές συνθήκες, αν υπάρχει περιβάλλον και κλίμα που να ευνοεί την ειλικρίνεια, την εντιμότητα, την εμπιστοσύνη, την απρόσκοπτη ροή πληροφοριών και ιδεών είναι πολύ πιο πιθανό και να βρεθούν λύσεις και οι άνθρωποι να νιώσουν ότι εκτιμούνται οι ικανότητες τους και λογίζονται ως μέρος της λύσης και όχι του προβλήματος.
Οι άνθρωποι πολύ συχνά κλαίνε στα γραφεία τους η υποφέρουν βουβά, γιατί νοιώθουν ότι δεν τους «βλέπουν», δεν τους λογαριάζουν και ίσως γιατί είναι αρκετά αξιοπρεπείς και ακέραιοι για να αναλωθούν σε κουτσομπολιά και αδιέξοδες συζητήσεις. Αισθάνονται μόνοι και εγκλωβισμένοι.
Πριν, όμως, προχωρήσουν σε δραστικές αποφάσεις εγκατάλειψης, μπορούν να κάνουν δύο - τρία πράγματα.
- Ησυχάστε. Όλοι περνάμε (και) δύσκολα. Όλοι φοβόμαστε και ανησυχούμε. Δεν είμαστε οι μόνοι και δεν είστε μόνοι. Ο πόνος είναι συνήθως ένα ξυπνητήρι για την αλλαγή. Οι άλλοι δεν θα αλλάξουν. Τι μπορείτε να κάνετε εσείς για να μην πονάτε; Απλά σκεφτείτε ότι υπάρχουν άνθρωποι με παρόμοια διαδρομή με τη δική σας, που κατάφεραν να βρουν λύση. Δεν μπορεί, κοντά σας θα υπάρχει κάποιος. Αναζητήστε τον, βρείτε τον, μιλήστε μαζί του, ακόμα κι αν σας φαίνεται άβολο. Σας διαβεβαιώ ότι οι πραγματικά άξιοι άνθρωποι είναι, συνήθως, προσβάσιμοι και ταπεινοί.
- Ζητήστε βοήθεια. Το σύνδρομο του ήρωα, το «όλα τα μπορώ μόνος μου», είναι πολλές φορές καταστροφικό. Υπέφερα απ' αυτό χρόνια και ξέρω γιατί σας μιλάω. Υπάρχουν επαγγελματίες, σύμβουλοι, coaches που μπορούν να σας βοηθήσουν. Μην εμπιστεύεστε ούτε τις υψηλές ταρίφες, ούτε την δημοφιλία. Επιλέξτε κάποιον που σας ταιριάζει, που ίσως έχει περάσει από παρόμοια διαδρομή. Και εμπιστευτείτε τον. Το πιθανότερο είναι ότι θα σας ανοιχτούν όχι απλώς νέοι δρόμοι αλλά λεωφόροι. Το ιδανικό, βέβαια, θα ήταν να ολοκληρώσετε ένα βραχείας διάρκειας πρόγραμμα επαγγελματικής υποστήριξης, όπως πχ το Butterfly Challenge. Με την βοήθεια του, θα εστιαστείτε στις ορθές προτεραιότητες για να βελτιώσετε όχι μόνο την επαγγελματική, αλλά στο σύνολο, τη ζωή σας.
- Ενεργοποιείστε τους εσωτερικούς πόρους χαράς. Τι σας κάνει χαρούμενο; Περπάτημα, διάβασμα, ο σκύλος σας, η οικογένεια σας; Για αρχή, αυξήστε τη δόση. Τα περισσότερα είναι τσάμπα και μπορεί να «κλαίνε» κι αυτά που τους λείπει η προσοχή σας. Είναι διαθέσιμες πολλές τεχνικές που σε μερικά λεπτά σε βοηθούν να επανεστιαστείς, πχ αναπνοές, κάρτες βοήθειας. Και το πιο σημαντικό. Ποτέ μην αποποιείσαι την τελική επιλογή. Μην αφήσεις κανένα «γκουρού» να σου πει ΠΩΣ, τι ώρα και με τι ένταση θα τα εφαρμόσεις. Πίστεψέ με, ξέρεις, ξέρεις καλά, ξέρεις πολύ περισσότερα από όσα νομίζεις.
Σχόλια