Σταθερή χριστουγεννιάτικη ευχή αλλά και ευσεβής πόθος της κοινωνίας, είναι η εθελοντική και ανιδιοτελής προσφορά των επιχειρήσεων στο πλαίσιο της Εταιρικής Υπευθυνότητάς τους.
Μία πρόσφατη έρευνα του Ευρωβαρόμετρου, κατέδειξε ότι το 70% των ευρωπαίων καταναλωτών, λαμβάνουν σοβαρά υπόψη τους τις δεσμεύσεις μίας εταιρείας σε σχέση με τις κοινωνικές της ευθύνες όταν αγοράζουν προϊόντα ή υπηρεσίες. Στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης, παρεμφερείς μελέτες φανερώνουν ότι το 34,5% των καταναλωτών έχει ανταμείψει μία υπεύθυνη εταιρεία, το 63,8% έχει αγοράσει ένα προϊόν από μία υπεύθυνη εταιρεία και τέλος, το 50,9% έχει τιμωρήσει μία μη-υπεύθυνη επιχείρηση.
Τα αποτελέσματα της ΕΚΕ καθίστανται ολοένα και περισσότερο ορατά από την κοινωνία, καθώς οι πολίτες είναι περισσότερο απαιτητικοί, ευαισθητοποιημένοι, ενημερωμένοι και υποψιασμένοι για τις επιχειρηματικές δραστηριότητες.
Παράλληλα οι εν λόγω μελέτες, καταδεικνύουν τον ευεργετικό αντίκτυπο της ΕΚΕ στην οικονομική ανάπτυξη, καθώς αποτελεί μία από τις δραστηριότητες που δημιουργούν υψηλό βαθμό «θετικών εξωτερικοτήτων», ευνοώντας πλήθος άλλων.
Ενώ όμως στο εξωτερικό, η ΕΚΕ εξελίσσεται και αναπτύσσεται, παγιώνοντας τον ρόλο της ως βασική παράμετρο ενός νέου μοντέλου οικονομικής ανάπτυξης και ευημερίας («Creating Shared Value» κατά τους Porter και Kramer), στην Ελλάδα αντιμετωπίζεται με ελαφρότητα και με όρους χορηγικών εκδηλώσεων, επικοινωνίας και marketing, χωρίς ποτέ να εισχωρεί στο DNA των επιχειρήσεων.
Είναι αναμφισβήτητο ότι για να έρθουν οι επιχειρήσεις κοντά στην κοινωνία, θα πρέπει να αφουγκραστούν τα πραγματικά προβλήματα, τις ανησυχίες και να αναζητήσουν λύσεις. Η ΕΚΕ δεν εξυπηρετεί απλώς την εκπλήρωση προδιαγραφών και νομικών υποχρεώσεων. Προσβλέπει στην επένδυση στο ανθρώπινο δυναμικό, στο περιβάλλον, στις τοπικές κοινωνίες, στην πρόοδο της εταιρείας και του κοινωνικού συνόλου.
Με άλλα λόγια οι ελληνικές επιχειρήσεις χρειάζονται μία στρατηγική ΕΚΕ και την χρειάζονται τώρα. Τι πρέπει όμως να κάνουν για να αποκτήσουν όμως μία «ΕΚΕ» προσωπικότητα;
Πρώτον, οι χαράσσοντες την επιχειρηματική στρατηγική να αποκτήσουν ενιαία «ΕΚΕ» βούληση. Δεύτερον, να ζυγίσουν ποιες είναι οι προτεραιότητες και τα βασικά ζωτικά τους συμφέροντα. Και τρίτον, να συνδυάσουν την εξωτερική τους επιχειρηματική στρατηγική με τις εσωτερικές τους ισορροπίες, καθώς προαπαιτούμενο για την επιτυχία της ΕΚΕ είναι η ύπαρξη της αντίστοιχης κουλτούρας στο εσωτερικό της επιχείρησης.
Η εμπειρία δείχνει ότι στην Ελλάδα η Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη, στερείται τα στοιχειώδη επιχειρηματικά αντανακλαστικά. Κινείται σαν δευτερεύουσα επιχειρηματική στρατηγική, με αποτέλεσμα να εγκλωβίζεται η αξία και οι αρχές που πρεσβεύει, καθώς επίσης η αποτελεσματικότητά της ως στρατηγικό εργαλείο, σε ένα πρότυπο πολυτέλειας με περιτύλιγμα τη φιλανθρωπία και την ηθικοπλαστική ενέργεια υπό τον μανδύα πρακτικών δημοσίων. Στην κατανόηση των αρχών της είναι παντελώς απροετοίμαστη και ανοχύρωτη, ενώ οι περισσότερες επιχειρήσεις - ιδιαίτερα οι μικρομεσαίες - είναι «υπεύθυνα» αγύμναστες.
H ΕΚΕ όμως, στο σύγχρονο επιχειρηματικό στερέωμα όπως διαμορφώνεται μέσα σε αυτές τις δύσκολες καταστάσεις που βιώνουμε, απαιτεί στρατηγική προσέγγιση, στοχαστικό προγραμματισμό, ήθος και προσεκτική εξέταση των ενδιαφερομένων μερών. Μόνο τότε μπορεί να συμβάλει σε αξιοπιστία, σε ενίσχυση της νομιμοποιητικής της βάσης και σε οικονομική ανάπτυξη.
Με αυτές τις σκέψεις, ευχαριστώ τους αναγνώστες για την εμπιστοσύνη που έδειξαν αυτή τη χρονιά στη στήλη «Υπεύθυνη Επιχειρηματικότητα» και τους εύχομαι «υπεύθυνα» Χρόνια Πολλά και χαρούμενα Χριστούγεννα.
Σχόλια