Ώρα για καινοτόμες αποφάσεις - Προτεραιότητα η θωράκιση του ελληνικού τουρισμού
Βρισκόμαστε εν μέσω της Πανδημίας του COVID – 19. Διαχειριστήκαμε το πρώτο στάδιο της κρίσης με μεγάλη, σχεδόν απόλυτη επιτυχία, λαμβάνοντας άμεσα και δραστήρια μέτρα τα οποία φυσικά έχουν κόστος. Τώρα στο δεύτερο στάδιο του γεγονότος, στην αρχή της θερινής περιόδου, αντιμετωπίζουμε ένα μεγάλο δίλημμα το οποίο έχει πολιτικές, κοινωνικές, οικονομικές προεκτάσεις.
Να ανοίξουμε τον τουρισμό που έστω και με πρωτόκολλα - εφαρμόσιμα ή μη - μεταφράζεται σε 24% του ΑΕΠ με κίνδυνο επέκτασης της πανδημίας ή κλειστά σύνορα χάριν της δημόσιας υγείας που συνεπάγεται οικονομική ύφεση και ανεργία.
Το Ηνωμένο Βασίλειο, που διακρίνεται για την ασφαλιστική του τεχνογνωσία και το βαθύτατο σεβασμό που τρέφουν εξ ιδιοσυγκρασίας τους στον ασφαλιστικό θεσμό, έχει, κατόπιν εντολής της κυβέρνησης, ήδη οργανώσει ένα task force εμπειρότατων Βρετανών ασφαλιστών που επεξεργάζεται σχέδιο ασφάλισης της πανδημίας, το λεγόμενο Pandemic Re, το οποίο αναμένεται όταν ολοκληρωθεί ο σχεδιασμός του να είναι μια σύμπραξη Ιδιωτικού - Δημοσίου Τομέα κατά τα πρότυπα της ασφάλισης Φυσικών Καταστροφών (Πλημμύρας, ή Σεισμού, Τυφώνων στις ΗΠΑ, την Τουρκία, το Ηνωμένο Βασίλειο και αλλού) και να προστατεύει τις Βρετανικές επιχειρήσεις μεταξύ άλλων από διακοπές της εφοδιαστικής αλυσίδας εξαιτίας μιας πανδημίας.
Τώρα που αναμετριόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο με τον κίνδυνο ο οποίος είναι πραγματικός και απειλητικός και αναζητούμε λύσεις μεταφοράς ή μόχλευσης αυτού, είναι εξαιρετικά χρήσιμο - ευκαιρία θα έλεγα - να ανοίξει μια μεγάλη συζήτηση για το πώς αντιδρούμε και αντιμετωπίζουμε καταστρεπτικούς κινδύνους που μας απειλούν και τι επιλογές έχουμε για να τους διαχειριστούμε χωρίς ταμπού και χωρίς ιδεοληψίες.
Η Ελλάδα έστω και αν δεν έχουμε την Αγγλοσαξονική νοοτροπία, θα είχε να επωφεληθεί τα μέγιστα από την δημιουργία ανάλογων σχεδιασμών ανοικοδόμησης ή διαχείρισης του κόστους μαζικών γεγονότων που δεν είναι αντιμετωπίσιμα από την Ιδιωτική ασφάλιση μεμονωμένα.
Είτε πρόκειται για ένα μεγάλης κλίμακας φυσικό φαινόμενο όπως ο Σεισμός, ή μια Πανδημία όπως αυτή που βιώνουμε, θα πρέπει να αναζητήσουμε έξυπνες μεθόδους αντιμετώπισης των συνεπειών και προσαρμοσμένες στα μέτρα μας, αξιολογημένες στη βάση οφέλους - κόστους.
Ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι θα ήταν ευχής έργο αυτή τη στιγμή να είχαμε ένα δημόσιο ταμείο Pandemic όπως αυτό που σχεδιάζεται στο Ηνωμένο Βασίλειο με τη συμμετοχή της ασφαλιστικής, αντασφαλιστικής αλλά και χρηματοπιστωτικής αγοράς, που να αποζημιώνει τις επιχειρήσεις του Τουρισμού για τη χαμένη τους θερινή περίοδο.
Η εξάρτηση μας από τον Τουρισμό είναι τόσο μεγάλη, 20% - 25% του ΑΕΠ (1/4), που θα άξιζε τον κόπο να μελετήσουμε τη δημιουργία ενός εξειδικευμένου μηχανισμού, με τη σύμπραξη του κράτους, υποχρεωτικής συμμετοχής για μεγαλύτερη διασπορά αντιμετώπισης μαζικών κινδύνων, όπως είναι η πανδημία. Θα μπορούσε δηλαδή ένα πολύ μικρό μέρος του εισαγόμενου συναλλάγματος της τουριστικής βιομηχανίας, ως ένα τέλος διαχείρισης έκτακτων φαινομένων υγειονομικής κρίσης, να επενδύεται σε ένα ταμείο που θα διαχειρίζεται η ασφαλιστική αγορά κατά τα πρότυπα άλλων τέτοιων ταμείων που συναντά κανείς σε πολλές περιπτώσεις και σε διάφορες χώρες.
Τώρα, εκτός από παράδειγμα προς μίμηση στην υγειονομική διαχείριση της κρίσης, θα ήμασταν το λαμπρό παράδειγμα και στην οικονομική διαχείριση αυτής. Αυτό το Ταμείο θα επένδυε παράλληλα τα διαθέσιμά του κατά τα πρότυπα των ασφαλιστικών εταιριών σε παραγωγικές δράσεις, βιώσιμης ανάπτυξης ή σε κρατικά ομόλογα, προκαλώντας παράπλευρα σημαντικότατα οφέλη στην ελληνική οικονομία.
Η ασφαλιστική αγορά διαθέτει την τεχνογνωσία και τις υποδομές προκειμένου να αναπτύξει σε άμεσο χρονικό διάστημα τέτοιες λύσεις, μακροπρόθεσμες και βιώσιμες, μπορεί να τις επικοινωνήσει στην κοινωνία, αλλά και να διαχειριστεί τις επελθούσες ζημιές, και μπορεί να παίξει πρωτεύοντα ρόλο στον σε βάθος σχεδιασμό της κουλτούρας πρόληψης για τη χώρα.
Γιατί δεν φτάνει για μια χώρα να έχει τους καλύτερους γιατρούς, την καλύτερη και αυστηρότερη πολιτική προστασία, πυροσβεστική ή αστυνομία που από τη δημιουργία τους αντιμετωπίζουν μαζικούς κινδύνους. Οφείλει μια χώρα που σέβεται τον εαυτό της και τους θεσμούς να διαθέτει σχεδιασμό, να αναπτύσσει μεθόδους και τρόπους αποκατάστασης και μόχλευσης των κινδύνων, που αν και σπάνιοι έχουν τεράστια δριμύτητα στις ζωές των ανθρώπων.
Αν η πανδημία είναι πράγματι πόλεμος, όπως από την πρώτη στιγμή ανακοινώθηκε, απέναντι σε έναν αόρατο εχθρό, τους πολέμους έχει δείξει η ιστορία τους κερδίζει ο καλύτερα προετοιμασμένος. Είναι θέμα ευθύνης, προστασίας και σεβασμού στους ανθρώπους.
Η κυβέρνηση, από ό,τι φαίνεται με το μέχρι σήμερα έργο της, μπορεί να κατανοήσει τα πολύπλευρα οφέλη από ένα τέτοιο σχεδιασμό και κυρίως έχει τους κατάλληλους ανθρώπους να συντονίσουν και να αναπτύξουν ένα εξειδικευμένο και πρωτοποριακό, αλλά άκρως αποτελεσματικό εγχείρημα πρότυπο βιώσιμης ανάπτυξης, προστατεύοντας τη «βαριά», όπως αποκαλείται, βιομηχανία της χώρας, που είναι ο Τουρισμός.
Άλλωστε, παραφράζοντας το spot του Ελληνικού Τουρισμού, θα πρέπει να επισημάνουμε ότι η Ασφάλιση είναι πρωταρχικά και εκ της φύσεως του αντικειμένου της “State of Mind”.
Σχόλια