Σ’ ένα γκαράζ στο Πάλο Άλτο της Καλιφόρνιας βρίσκεται µια πινακίδα που αναγραφεί ότι εκεί ιδρύθηκε το 1938 η Hewlett-Packard.
Οι ενοικιαστές του γκαράζ, το οποίο πριν από λίγα χρόνια εξαγοράσθηκε έναντι αστρονοµικού ποσού από τη Hewlett-Packard, ήταν οι Γουίλιαµ Χιούλετ και Ντέιβιντ Πάκαρντ, δύο νέοι που σύντοµα θα έγραφαν ιστορία. Όσον αφορά την επωνυμία της εταιρείας τους, εν προκειμένω ποιο όνοµα θα είναι πρώτο, αυτό διευθετήθηκε µε τη ρίψη ενός νοµίσµατος.
Ο Χιούλετ γεννήθηκε το 1913 στο Μίσιγκαν και από µικρός ανέπτυξε µια περιέργεια σχετικά µε τον τρόπο που λειτουργούσαν τα διάφορα αντικείµενα, κάτι που παραλίγο να αποβεί µοιραίο, αφού εκτελούσε διάφορα πειράµατα σπίτι του που προκαλούσαν εκρήξεις. Αν και δυσλεκτικός, κατάφερε ακούγοντας προσεχτικά και αποµνηµονεύοντας τις σχολικές του εργασίες να ξεπεράσει το πρόβληµα και να σπουδάσει.
Ο Πάκαρντ, που γεννήθηκε το 1912 στο Κολοράντο, είχε έφεση στις θετικές επιστήµες και στα αθλήµατα, ενώ ασχολήθηκε µε κάθε µορφής εκρηκτικά, τα οποία όµως παράτησε για να κατασκευάσει στα 12 χρόνια του έναν πολύπλοκο και πρωτοποριακό δέκτη ασυρµάτου. Ήταν ηγετική φυσιογνωµία, κάτι που φάνηκε από νωρίς, όταν εκλέχτηκε πρόεδρος της τάξης του για όλη την περίοδο του γυµνασίου. Σπούδασε ηλεκτρολογία, ενώ λόγω ύψους έπαιξε ηµιεπαγγελµατικό µπάσκετ στην οµάδα της Νέας Υόρκης.
Οι δύο άντρες γνωρίστηκαν το 1930 στο πανεπιστήµιο όπου σπούδαζαν και έκτοτε ανέπτυξαν στενή φιλία µέχρι το τέλος της ζωής τους. Όταν αποφοίτησαν το 1934, ο Πάκαρντ εργάστηκε στην General Electric, ενώ ο Χιούλετ συνέχισε τις σπουδές του στο ΜΙΤ. Το 1938 επέστρεψαν στο Πάλο Αλτο και ίδρυσαν µια εταιρεία, δανειζόµενοι 538 δολάρια από τον µέντορά τους Φρεντ Τέρµαν, γνωστό καθηγητή εφαρµοσµένης ραδιοµηχανικής του πανεπιστηµίου του Στάνφορντ.
Το πρώτο προϊόν τους ήταν ένας πρωτοποριακός ενισχυτής που κόστιζε µόλις 71,5 δολάρια (τα ανταγωνιστικά ξεκινούσαν από 200 δολάρια), που ονόµασαν «Model 200Α» για να δώσουν την εντύπωση ότι είχαν προηγηθεί άλλα µοντέλα και δεν ήταν νέοι στο χώρο, και ο οποίος έτυχε θερμής υποδοχής στο συνέδριο των µηχανικών όπου παρουσιάστηκε. Οι δύο συνεργάτες φωτογράφησαν το δηµιούργηµά τους και ετοίµασαν 25 δισέλιδα διαφηµιστικά φυλλάδια τα οποία διένειµαν σε επιλεγµένους πελάτες. Ο ενισχυτής, που έµεινε στην αγορά 33 ολόκληρα χρόνια, γνώρισε µεγάλη επιτυχία, αποφέροντας τον πρώτο µόλις χρόνο 5.000 δολάρια, ενώ ένας από τους πρώτους πελάτες ήταν ο Ουώλτ Ντίσνεϊ, που αγόρασε οχτώ για το µουσικό κοµµάτι της ταινίας «Φαντασία».
Στον Β' Παγκόσµιο Πόλεµο ο Χιούλετ στρατεύτηκε, ενώ ο Πάκαρντ διεύθυνε την εταιρεία, η οποία παρήγαγε προϊόντα για τον στρατό. Όταν ο Χιούλετ επέστρεψε, διαπίστωσε ότι πολλά είχαν αλλάξει. Η επιχείρηση, που κάποτε απασχολούσε µόλις τρία άτοµα, είχε πια φύγει από το µικρό γκαράζ και είχε μετακομίσει στο Πάλο Αλτο (περιοχή που θα εξελισσόταν στην Μέκκα των επιχειρήσεων υψηλής τεχνολογίας), απασχολούσε τουλάχιστον 200 εργαζοµένους, ενώ είχε αποσπάσει και ένα βραβείο από τον στρατό για την προσφορά της στον πόλεµο.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1950, οι δύο συνεταίροι έφθασαν να παράγουν 380 διαφορετικά προϊόντα (αργότερα προστέθηκαν τα κοµπιουτεράκια παλάµης, οι εκτυπωτές και οι Η/Υ) µε ετήσιες πωλήσεις 30 εκατοµµύρια δολάρια. Η µικρή επιχείρηση που ξεκίνησε από ένα γκαράζ είχε πια µεταλλαχθεί σε µια από τις πιο ισχυρές ηγετικές δυνάµεις στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές παγκοσµίως.
Σήµερα η HP αποτελεί τον µεγαλύτερο εργοδότη της Silicon Valley (εξάλλου ήταν η πρώτη εταιρεία ηλεκτρονικών που εγκαταστάθηκε εκεί) µε 100.000 εργαζοµένους, 650 εργοστάσια σε 120 χώρες και µε έσοδα που προσεγγίζουν τα 40 δισ. δολάρια. Η φιλοσοφία των ιδρυτών, γνωστή ως «The HP Way», παρέµεινε ανατρεπτική, αφού στην επιχείρησή τους απορρίφθηκε η αυστηρή ιεραρχία και τυπικότητα, καθιερώθηκε η συμμετοχή των εργαζομένων στα κέρδη (πριμ παραγωγικότητας και μπόνους πέντε δολαρίων σε κάθε εργαζόμενο τα Χριστούγεννα) και η διάθεση μετοχών, ενώ ενθαρρύνθηκε η ατοµική δηµιουργικότητα, ο σεβασµός και η εµπιστοσύνη των εργαζοµένων. Τα προσωπικά αντικείµενα των εργαζοµένων εξακολουθούν να φυλάσσονται σε ξεκλείδωτα ντουλάπια, οι διευθυντές δεν έχουν δικά τους γραφεία (εξάλλου, η HP ήταν από τις πρώτες που υιοθέτησαν την αρχή της διοίκησης δια της περιήγησης στους χώρους παραγωγής), όλοι αποκαλούνται µε το µικρό τους όνοµα, ενώ υπάρχουν ειδικοί χώροι αναψυχής ανά τον κόσµο, αποκλειστικά για τους εργαζοµένους και τις οικογένειές τους.
Ισχυρό ράπισµα, ωστόσο, στην κερδοφορία της εταιρείας αποτέλεσε η λήξη του πολέµου, όταν περιορίστηκαν στο ελάχιστο οι κρατικές παραγγελίες, οι οποίες έως τότε αποτελούσαν την κύρια πηγή εσόδων των εταιρειών υψηλής τεχνολογίας. Οι δύο ιδρυτές, αν και αναγκάστηκαν µε βαριά καρδιά να απολύσουν το µισό εργατικό δυναµικό, δεσµεύτηκαν να µην απολύσουν ξανά ούτε έναν υπάλληλό τους, µία υπόσχεση που φρόντισαν να τηρήσουν µέχρι την αποχώρησή τους από την εταιρεία.
Ο Γουίλιαµ Χιούλετ παρέµεινε από τους βασικούς εγκεφάλους της εταιρείας ως το θάνατο του το 2001. Ο Ντέιβιντ Πάκαρντ ήταν το δραστήριο όργανο λήψης αποφάσεων µέχρι λίγα χρόνια πριν το θάνατό του, το 1996. Και οι δύο τους ασχολήθηκαν µε φιλανθρωπίες, ενώ έζησαν αρκετά για να δουν το έργο τους να αναγνωρίζεται.
Λίγα χρόνια μετά, το 2015, εξαιτίας της νέας εταιρικής αναδιάρθρωσης της αμερικανικής εταιρείας, η οποία «σπάει» σε δύο κομμάτια, απολύθηκαν 25.000 άτομα, περίπου το 10% του εργατικού δυναμικού. Είχε προηγηθεί η απόλυση 55.000 εργαζομένων στο πλαίσιο μιας προηγούμενης αναδιάρθρωσης, που είχε εξαγγελθεί το 2012. Αλλοι καιροί, άλλα ήθη...
Πηγή: «Γνωστά Ονόματα, Άγνωστες Ιστορίες 3» (Εκδ. Σταμούλης)
Σχόλια