Όχι άλλους manager!

Το σκάφος μπάζει από παντού κι εσείς καμαρώνετε τους χάρτες! Δεν μπορείτε να προβλέψετε τίποτα! Δεν είδατε καμμία κρίση και τα εργαλεία σας καμμιά λύση δεν βρήκανε. Σε κάθε φουρτούνα τις ίδιες τρύπες βουλώνουμε. Τίποτα δεν αλλάζει ποτέ, καμμιά παλίρροια δεν καβαλήσαμε, σε κανένα ρεύμα δεν ηγηθήκαμε, καμμία σοφία δεν μας έντυσε, το ίδιο σαπιοκάραβο καμαρώνετε επειδή ακόμα πλέει. Όσο κι αν τα πλάνα σας πιέζουν ποτέ δεν γίνεται ισιάδι το καρδιογράφημα της αγοράς. Αυτό που βλέπεις για στατικό κύριε manager -και του πέρασες καπίστρι- είναι απλώς μικρά μονοπάτια ανάμεσα σε τεράστια βουνά και χαράδρες. Η Κίρκη είναι, όχι η Ιθάκη. Κι εσύ είσαι ένας Αντίνοος που έδιωξε τον Οδυσσέα και τριγυρνάει την Πηνελόπη με ROI και KPI’s.

Φτάνει πια το μανατζεριλίκι που διαχειρίζεται την ασφάλεια του status quo. Δεν παράγουμε τίποτα καινούριο, απλώς κλωθογυρνάμε τα ίδια και τα ίδια. Δεν δημιουργούμε υψηλή προστιθέμενη αξία, δεν φτιάχνουμε συγκριτικό πλεονέκτημα, δεν δίνουμε νέα αξία και νέα ζήτηση, δεν σοκάρουμε τον πελάτη, δεν ανανεώνουμε την αγορά. Τους λίγους που επιχειρούν αυθεντικά τους δείχνουμε σαν εξαιρέσεις αντί να τους βάζουμε μπροστάρηδες. Απόγονοι εμπόρων και καπεταναίων, κυνηγάμε χαμηλά και ούτε καν εκμεταλλευόμαστε τον πολύ-ευλογημένο τόπο μας, δεν εξάγουμε branded βιοποικιλότητα αλλά ξεπουλάμε σε commoditized παζάρια. Όλοι ξέρουν ακριβώς τι κάνουμε εδώ και 40-50-60 χρόνια. Κανένας δεν ξαφνιάζεται από την Ελλάδα, η διαπραγματευτική μας δύναμη είναι close to zero. Όποιος κάτσει στο τραπέζι μαζί μας, μας έχει για πλάκα. Εμείς με τις καλύτερες πρώτες ύλες στον πλανήτη και παρακαλάμε τον Φριτζ και την Ίνγκα να αγοράσουν κοψοχρονιά τα rooms to let! Εκπτώσεις όλο το χρόνο, περάστε κόσμε. Σε κάθε φουρτούνα «κλαψ-λυγμ, μα εμείς δεν φταίξαμε, έλα κράτος να μας σώσεις». Και μετά πάλι μια από τα ίδια! Και δως του να καμαρώνουμε βραβεία και διαλέξεις και σεμινάρια και «manager of the year».

«The introduction of a new good... a new quality... a new method... a new commercial way... a new market... a new source of supply... a new organization of any industry...» - Joseph Schumpeter , Theory of economic development (1911).

Ο COVID θα περάσει. Και η ύφεση που θα ακολουθήσει θα περάσει κι αυτή. Εκείνο όμως που ανοίγεται μπροστά μας είναι μια τεράστια ευκαιρία να δώσουμε μια και να αλλάξει η ροή της αγοράς μας. Να μάθουμε να καλωσορίζουμε την αλλαγή κάθε μέρα ώστε να μην μας τρομάζει όποτε έρχεται από μόνη της! Να φτιάξουμε νέα πράγματα, νέα μέθοδο, νέες δομές. Να δώσουμε έναυσμα και πρότυπο στους μικρούς και όλοι μαζί να σπρώξουμε για την κορυφή! Αυτό που συνέβη με την πανδημία είναι μια βίαιη μετακίνηση στην ιεραρχία αναγκών (από το user experience στο user safety) που θα ακολουθηθεί από μια έντονη κινητικότητα αξιών. Και κάθε τέτοιο ταρακούνημα στην αγορά είναι ευκαιρία για καινοτομία, νέο προϊόν, νέο κοινό, νέες εμπορικές αξίες και νέα ζήτηση! Ένα stop στην παγκόσμια αγορά το οποίο θα σακατέψει τους μεγάλους και θα τους κοστίσει σε market power, ο «μικρός» πρέπει να το δει σαν ευκαιρία να βελτιώσει την θέση του στο τραπέζι, να δει που θα ανοίξει χαραμάδα και τι νέα ζήτηση εμφανίστηκε. Δεν χρειάζεται να περιμένει συσκέψεις και λεπτομερή σχέδια. ΟΧΙ!

«If somebody offers you an amazing opportunity, say YES - then learn how to do it later.» – Richard Branson

ΤΩΡΑ πρέπει να αντιδράσει! Τώρα πρέπει να στρίψει το τιμόνι προς τον νέο άνεμο κι ας μην φαίνεται ακόμα ο νέος προορισμός! Ο μικρομεσαίος αυτά τα παίζει στα δάχτυλα. Ξέρει πότε εμφανίζεται η ευκαιρία και πόσο μικρό παράθυρο αντίδρασης έχει. Ξέρει να τσαμπουκαλεύεται όταν ο αντίπαλος είναι εκτεθειμένος και να κερδίζει ζωτικό χώρο γιατί αλλιώς μαύρο φίδι που τον έφαγε. Οι μεγαλο-manager όμως, με δυο χιλιόμετρα ακαδημαϊκούς τίτλους, είναι πιο αργοί από τον ύπνο. Περιμένουν να τους δώσουν απαντήσεις τα meetings, τα projections και οι αποσβέσεις! Όταν θα ωριμάσουν τα πλάνα σας κύριοι θα είναι πολύ αργά. Οι μεγάλοι θα χουν ανακτήσει τις δυνάμεις τους και θα χουν επιστρέψει with a vengeance.

Δεν μπορούν managers να τα κάνουν αυτά. Οι δυνάμεις και ικανότητες που χρειάζεται ο διαχειριστής είναι διαφορετικές από του επιχειρηματία-δημιουργού. Δεν μπορεί ο λογιστής να βάλει μπροστά την μπίζνα, δεν μπορεί να πουλήσει, δεν μπορεί να δει την αγορά. Ο άνθρωπος που κάθισε στο αμπάρι να μετράει τις προμήθειες ούτε τον ορίζοντα βλέπει, ούτε να κυβερνάει ξέρει, ούτε τρώγεται για νέες εξερευνήσεις. Ο κόσμος του είναι το αμπάρι του και αυτό θέλει να σώσει.

Όλες οι επιχειρηματικές μας δομές, οργανισμοί, πανεπιστήμια, προφέσορες, εδώ και χρόνια διδάσκουν διαχείριση. Administration! Πώς να συνεχίζει αυτό που ήδη υπάρχει! Αυτά είναι τα οικονομικά της βελτιστοποίησης. Της «ισορροπίας». Του τροφοσυλλέκτη που μαζεύει ό,τι βρει. Αυτή η εποχή όμως χρειάζεται επειγόντως κυνηγούς! Να απομακρύνονται από την σπηλιά, να μπαίνουν βαθιά στο δάσος και να επιστρέφουν με το θήραμα.. Φέρτε πίσω τον επιχειρηματία! Φέρτε πίσω εκείνον που παράγει νέα αξία. Τον τρελό που καίει τις γέφυρες για να φτιάχνει καινούριες, που όταν οι άλλοι λένε «γιατί;» αυτός λέει «γιατί όχι;». Που βγαίνει από τον δρόμο για να μπει στα χωράφια και τους χωματόδρομους. Που έχει θάρρος , που δεν τρέμει μην χάσει την φήμη του και τον μισθό του, που κοιμάται και ξυπνάει και σκέφτεται κορυφές. Που πετάει την σκούφια του για «ξύλο» και δένεται στα κατάρτια για να βλέπει κατάματα τις σειρήνες που λυγίζουνε όλους τους υπόλοιπους. Όχι άλλους manager. Φέρτε πίσω τον Οδυσσέα.

“The entrepreneur always searches for change, responds to it and exploits it as an opportunity.” – Peter Drucker