Λογιών λογιών πολύχρωμα αμπαζούρ κατακλύζουν, εδώ και 15 χρόνια, τη βιτρίνα του καταστήματος Αμπαζούρ που βρίσκεται στην οδό Ευριπίδου 1 στο κέντρο της Αθήνας.
Εκεί, συναντήσαμε την ιδιοκτήτρια Ολυμπία Περβολαράκη που μαζί με τον αδελφό της Γιώργο ανέλαβαν την επιχείρηση από τον πατέρα τους και μας μίλησε για την τέχνη του αμπαζούρ, τις δυσκολίες της δουλειάς, τη σχέση τους με τα μεγάλα αθηναϊκά τζάκια, τα εμπόδια που αντιμετωπίζουν, αλλά και για τα επιχειρηματικά τους σχέδια.
Πώς όμως ξεκίνησε η επιχείρηση της οικογένειας Περβολαράκη; "Τα αμπαζούρ υπήρχαν στην Ελλάδα, όπως υπήρχαν και στην Γαλλία. Ο παππούς μου, που ήταν καλλιτεχνική φύση, ξεκίνησε δειλά δειλά να δημιουργεί με σύρμα τον σκελετό για τα αμπαζούρ. Τα παιδιά του τον παρακολουθούσαν και με τον τρόπο αυτό έμαθαν την τέχνη".
Η Ολυμπία Περβολαράκη και ο αδελφός της Γιώργος έμαθαν την τόσο ιδιαίτερη τέχνη του αμπαζούρ από τον πατέρα τους, χρησιμοποιώντας πάντα τα καλύτερα υλικά. "Μέχρι και σήμερα εξακολουθούμε να κατασκευάζουμε τα αμπαζούρ με τον ίδιο ακριβώς τρόπο", τόνισε η Ολυμπία. Και συνέχισε λέγοντας "Παίρνουμε το σύρμα και στη συνέχεια με αυτό δημιουργούμε τη φόρμα πάνω στην οποία γίνεται το αμπαζούρ".
Η ποιότητα τόσο στην κατασκευή των αμπαζούρ όσο και στην επιλογή των υλικών τους είναι αδιαμφισβήτητη. "Τα υλικά που χρησιμοποιούμε είναι ολομέταξα υφάσματα, ζωικό μετάξι, κρεπ ντε σιν και πολλά άλλα... Δίνουμε πολύ μεγάλη σημασία στην ποιότητα. Δεν αρκεί να φτιάξεις ένα αμπαζούρ και να δείχνει το ύφασμα πάνω σαν τεντόπανο. Το αμπαζούρ είναι υψηλή ραπτική."
Όλα αυτά τα υφάσματα είναι ειδικά για αμπαζούρ και μέχρι πρότινος εισάγονταν κυρίως από τη Γαλλία και την Ιταλία. Μετά τα capital controls η διαδικασία εισαγωγής τους άλλαξε. Όπως μας δήλωσε η Ολυμπία "Τώρα όμως, που έχουμε πρόβλημα με τις εισαγωγές, αναγκάζεται ο αδελφός μου και ταξιδεύει στο εξωτερικό προκειμένου να τα φέρει".
Για την κατασκευή των αμπαζούρ δεν απαιτούνται μόνο τα πρώτης ποιότητας υλικά, καθώς πρόκειται για μία τέχνη που συνδυάζει πολλά. "Η συγκεκριμένη δουλειά δεν μαθαίνεται εύκολα, γιατί απαιτείται μεγάλη αυτοσυγκέντρωση. Επιπλέον, θα πρέπει να ξέρει κάποιος να βγάζει σχέδιο, να γνωρίζει από χρωματικούς συνδυασμούς και να ελίσσεται. Σκεφτείτε, ότι το ύφασμα σε ένα αναμμένο αμπαζούρ φαίνεται τελείως διαφορετικό από όταν είναι σβηστό", μας επισήμανε η Ολυμπία. "Το αμπαζούρ είναι συλλογική δουλειά. Δεν είναι δουλειά ενός ατόμου. Όλο γίνεται στο χέρι. Πολλές φορές το κατασκευάζεις το χαλάς και το ξανακάνεις, επειδή κάτι δεν σου βγαίνει όπως το περίμενες. Για να το φτιάξει κανείς, πρέπει να είναι ήρεμος. Βέβαια, το βασικότερο όλων είναι ότι πρέπει να διαθέτει όρεξη για δουλειά και να μην είναι έχει τη νοοτροπία της μαζικής παραγωγής".
Μέχρι πριν από 3 χρόνια στην επιχείρηση Περβολαράκη εργάζονταν 34 άτομα. Τώρα, έχουν μείνει μόνο 15, καθώς τα νέα παιδιά δεν επιθυμούν να μάθουν την τέχνη εξαιτίας της μεγάλης δυσκολίας της.
Οι ώρες που απαιτούνται για τη δημιουργία ενός αμπαζούρ είναι πολλές. Όπως μας δήλωσε η Ολυμπία "Υπάρχει καπέλο αμπαζούρ που για να βγει μόνο η φόρμα του (συρμάτινος σκελετός) μπορεί να χρειάζονται δύο μέρες και υπάρχει καπέλο που μπορεί να χρειαστεί και μια ολόκληρη βδομάδα. Όπως αντιλαμβάνεστε αυτό δεν το κάνει κανείς άλλος σε ολόκληρη την Ελλάδα, γιατί αφενός δεν κάθεται να ασχοληθεί τόσο επιστάμενα και αφετέρου θα καταστραφεί οικονομικά, καθώς όλες αυτές οι ώρες δουλειάς δεν πληρώνονται".
Η αγάπη για την τέχνη αυτή και ο σεβασμός αποτελούν τα βασικά συστατικά για τη διατήρηση της επιχείρηση Αμπαζούρ. "Είμαστε τελειομανείς. Αυτό το γνωρίζουν όλοι όσοι αγοράζουν αμπαζούρ από εμάς. Για αυτό και είμαστε στην αγορά εδώ και 65 χρόνια. Τα αμπαζούρ μας υπάρχουν σε σπίτια εφοπλιστών, διασήμων... Κατασκευάζουμε αμπαζούρ για το ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετάνια, για το King George και για πολλά ακόμα. Επίσης, και για το VIP εστιατόριο του μουσείου Μπενάκη. Σκεφτείτε ότι έρχονται πελάτες μας για διακοπές από τις Βρυξέλλες, μας παραγγέλνουν αυτό που θέλουν, τους το φτιάχνουμε και το παίρνουν στη χώρα τους. Αρκετοί είναι και οι ξένοι που αγοράζουν σπίτια στα ελληνικά νησιά και έρχονται και αγοράζουν αμπαζούρ από εμάς".
Ωστόσο, οι εξαγωγές για την επιχείρηση Αμπαζούρ δεν ήταν εφικτές. "Εμείς θέλαμε να κάνουμε εξαγωγές, αλλά δεν μας βοηθούσαν οι εντός χώρας. Δεν βοηθηθήκαμε ούτε από το βιοτεχνικό επιμελητήριο, αλλά ούτε και από το εμπορικό επιμελητήριο, γιατί προφανώς τους συνέφερε να έρχονται ξένες εταιρείες και να κάνουν εισαγωγές".
Οι τιμές των χειροποίητων αμπαζούρ της επιχείρησης Περβολαράκη, διαμορφώνονται σύμφωνα με τον βαθμό δυσκολίας και την ποιότητα. "Η τιμή ξεκινάει από 10 ευρώ και μπορεί να φτάσει ακόμα και τα 300-400 ευρώ. Τα υλικά είναι όλα δικά μας. Δεν φέρνει τίποτα ο πελάτης. Εμείς επιδοτούμε τη δουλειά", μας επισήμανε η Ολυμπία.
Η συνταγή επιτυχίας για την Ολυμπία είναι ο σεβασμός που δείχνουν όλα αυτά τα χρόνια προς το αντικείμενο και την κατασκευή του. "Ο κόσμος αναγνωρίζει την αξία μας και εμείς το διαπιστώνουμε όταν βλέπουμε να έρχονται και να αγοράζουν από εμάς τα παιδιά των πελατών μας, ακόμα και τα εγγόνια τους".
Η Ολυμπία δεν έχει βοηθηθεί ποτέ από το κράτος. Ενώ, οι δυσκολίες που έχει κλιθεί να αντιμετωπίσει όλα αυτά τα χρόνια είναι πολλές. "Καταρχήν δυσκολευτήκαμε πολύ μέχρι να καταλάβει ο κόσμος τι είναι αυτό που κάνουμε και πόση δουλειά απαιτείται. Βλέπετε, οι Έλληνες θέλουμε να αγοράζουμε το χειροποίητο, αλλά δεν θέλουμε να το πληρώνουμε. Είμαστε της ετικέτας και αυτό μας κατέστρεψε. Επιπρόσθετα, καλούμαστε συνεχώς να πληρώνουμε όλο και περισσότερους φόρους. Όσοι ασχολούμαστε με την ελληνική επιχειρηματικότητα, αντιμετωπιζόμαστε σαν πολίτες τρίτης κατηγορίας. Ακόμα και στις εκθέσεις που λαμβάναμε μέρος όλα τα χρήματα τα βάζαμε από την τσέπη μας".
Κλείνοντας, η Ολυμπία μας μίλησε και για τα μελλοντικά σχέδια της επιχείρησης Αμπαζούρ. "Στόχος μας είναι η ανάπτυξη. Θέλουμε να παράγουμε συνεχώς όλο και περισσότερα σχέδια. Να κατασκευάζουμε καινούργια φωτιστικά δαπέδου, γιατί η δημιουργία είναι αυτό που μας δίνει ζωή".
Σχόλια