Φυσικά και θαυμάζω και ευγνωμονώ τους ήρωες του υγειονομικού συστήματος που δίνουν ότι έχουν (και ότι ανακάλυψαν ότι έχουν σε ψυχικό σθένος και ίσως δεν το γνώριζαν) καθημερινά. Και χωρίς φυσικά να αμείβονται ανάλογα για όλο αυτό που κάνουν. Σήμερα όμως θέλω να μιλήσω και να ευχαριστήσω μία άλλη ομάδα αφανών ηρώων αυτής της περίεργης περιόδου που ζούμε. Τους λογιστές.
Ναι καλά διαβάζεις, τους λογιστές. Πριν αρκετά χρόνια, με αφορμή την ανάπτυξη ενός παγκόσμιου επιχειρηματικού project, βρέθηκα στην Αθήνα και ένας βασικός μου συνεργάτης είναι ο Νίκος, λογιστής στο Ελληνικό. Από τότε βέβαια μας συνδέουν πολλά παραπάνω από αυτό το κοινό project που συνεχίζει δυναμικά. Μέσα από αυτόν οδηγήθηκα σε δύο από τους βασικότερους τομείς ευτυχίας και επιτυχίας σήμερα στη ζωή μου. Τη γυναίκα μου τη Λεωνή και τον κορυφαίο φορέα προσωπικής ανάπτυξης στην Ελλάδα, το ΑποφασίΖΩ.
Λόγω της σχέσης μας λοιπόν, τα απογεύματα έχω ένα χώρο στο λογιστικό του γραφείο όπου κάνω τις δικές μου δραστηριότητες. Ζω από μέσα, θα έλεγε κανείς, το τι κάνουν οι λογιστές αυτή την περίοδο της καραντίνας σε καθημερινή βάση.
Προσπαθούν αυτές τις εβδομάδες να ασκήσουν με συνέπεια το επάγγελμά τους κάτω από προκλητικές συνθήκες. Χαμένοι μέσα σε χιλιάδες σελίδες νόμων, αποφάσεων και ασαφών εγκυκλίων, που αλλάζουν καθημερινά. Με αποκορύφωμα τα περίφημα «εκπαιδευτικά σεμινάρια» των ελεύθερων επαγγελματιών για να πάρουν το 600αρι και πολλά ακόμα. Είναι σαν να κάνουν κάποιοι στα υπουργεία Α/Β testing (μία τεχνική που χρησιμοποιείται στη διαφήμιση για να δούμε ποια καμπάνια λειτουργεί καλύτερα) και οι λογιστές να τους την τρέχουν. Δωρεάν φυσικά.
Είναι άνθρωποι που δεν φοβούνται τη δουλειά, άλλωστε τα τελευταία χρόνια έχουν συνηθίσει αυτό το κρατικό χάος και τις συνεχόμενες αλλαγές αποφάσεων. Όντας και «συνυπεύθυνοι» με πρόστιμα που απειλούν καθημερινά την ύπαρξη τους. Αυτή την περίοδο έχουν να υπομείνουν και την έπαρση των ιθυνόντων που αντί να ζητούν έστω ένα συγγνώμη βγαίνουν κι από πάνω.
Χωρίς αυτούς, πόσες επιχειρήσεις άραγε αυτή την περίοδο θα κατάφερναν να κάνουν έστω τα στοιχειώδη; Άνθρωποι που επαφίονται σε αυτούς για να βγουν σε αναστολή έγκαιρα και σωστά. Για να εισπράξουν τα 800αρια τους. Επιχειρήσεις που επαφίονται σε αυτούς για να γίνουν έγκαιρα και σωστά όλες οι διαδικασίες, είτε αναστολής, είτε ειδικής λειτουργίας, είτε για να τους ενημερώνουν καθημερινά για όλα αυτά που απλά... αλλάζουν καθημερινά. Και πολλές φορές (είμαι αυτήκοος μάρτυρας) τα ακούν και από πάνω. Από δικαίως αγανακτισμένους πολίτες ή επιχειρηματίες. Που επιλέγουν να ξεσπάσουν εκεί που τους είναι ευκολότερο εκείνη τη στιγμή, σε αυτόν που έχουν στην τηλεφωνική γραμμή και τους μεταφέρει τα νέα.
Οι άνθρωποι αυτοί στέκονται δίπλα στον επιχειρηματία, αλλά και στον εργαζόμενο και εν μέσω της πανδημίας. Εργάζονται ακόμη και τις αργίες για να τα βγάλουν πέρα, στερώντας από τον εαυτό τους και από την οικογένειά τους λίγες στιγμές χαλάρωσης και ηρεμίας.
Και φυσικά όλα αυτά δεν πληρώνονται. Γιατί, οι περισσότεροι σίγουρα, είναι πάνω από όλα άνθρωποι. Που ασκούν ένα λειτούργημα ιδιαίτερα υποεκτιμημένο στη χώρα μας. Και συνήθως κακοπληρωμένο. Αλλά οι άνθρωποι αυτοί έχουν φιλότιμο. Και ξέρουν να αναλαμβάνουν την ευθύνη.
Αν μετράει έστω και λίγο, ένα τεράστιο μπράβο από εμένα, ως επιχειρηματία και άνθρωπο, για όλα αυτά που προσφέρετε και ας μην το αναγνωρίζει η πλειοψηφία της κοινωνίας. Μαγκιά σας!
Σχόλια