Ξενοδοχεία νοσοκομεία λόγω κορονοϊού ή αλλαγή κουλτούρας;

Για το λόγο αυτό, αρκετοί φορείς ή εταιρίες καταθέτουν προτάσεις, ιδέες, δημιουργούν ακόμα και μακέτες για το πως θα πρέπει να διαμορφωθούν οι επαγγελματικοί αυτοί χώροι για να δεχθούν τους επισκέπτες τους, διατηρώντας την κοινωνική απόσταση και τους κανόνες υγιεινής.

Όλα καλά μέχρι εδώ. Όμως, ξεχνούν τον παράγοντα άνθρωπο και κυρίως ξεχνούν το πρόβλημα στελέχωσης του κλάδου του τουρισμού με κατάλληλα στελέχη, όπως έχει αναφερθεί και σε προηγούμενο άρθρο όπου αναφέρονται οι παράγοντες που λείπουν ή υπολείπονται. Αυτό το κάτι ξεκινά από το εργασιακό περιβάλλον.

Ένα εργασιακό περιβάλλον που χαρακτηρίζεται όμως πλέον από νέα στοιχεία λόγω CoViD-19. Βασικό συστατικό είναι η ύπαρξη σχεδίου αντιμετώπισης της απειλής CoViD-19. Το σχέδιο αυτό απαιτεί την κινητοποίηση του προσωπικού, την παρακολούθηση και αξιολόγησή του (σχεδίου), την καταγραφή όλων των δράσεων, την επικοινωνία μεταξύ των εμπλεκομένων, την εκπαίδευση και την πλήρη πληροφόρηση όλων - εργαζομένων, πελατών και επισκεπτών. Είναι εμφανές ότι όλα αυτά είναι αδύνατο να εφαρμοσθούν - τηρηθούν από επιχειρήσεις που δεν θα επενδύσουν στο μεγαλύτερο κεφάλαιο που διαθέτουν, τον παράγοντα που λέγεται εργαζόμενος-η.

Αρχικά, πρέπει να αλλάξει η κουλτούρα της επιχείρησης σε σχέση με την οπτική προς τον εργαζόμενο-η. Ο εργαζόμενος-η θα πρέπει να νιώθει την άνεση να επικοινωνήσει το πρόβλημα π.χ τυχόν συμπτώματα του/της ίδιου-ιας ή με την απαραίτητη διακριτικότητα εφόσον αφορά τον πελάτη- επισκέπτη. Να μπορεί να ενημερώσει τηλεφωνικά για την εμφάνιση συμπτωμάτων (πυρετό, βήχα, γρήγορη αναπνοή, δυσκολία στην αναπνοή, κούραση, κρυάδες, ρίγος, μυαλγίες, κεφαλαλγία, πονόλαιμο, ξαφνική απώλεια ή διαταραχή της γεύσης ή της όσφρησης) και να αποφύγει την προσέλευση για εργασία, χωρίς να θεωρηθεί «κοπανατζής» ή ότι «στριμώχνει» άλλο-η συνάδελφο. Να υπάρχει η δυνατότητα αντιμετώπισης ύπαρξης κρούσματος στον εργασιακό χώρο χωρίς στιγματισμό και να διασφαλίζεται η υγεία των υπολοίπων. Δηλαδή, την διαμόρφωση κουλτούρας όπου ο/η εργαζόμενος-η θα νιώθει μέλος μιας οικογένειας και όχι κάτι αναλώσιμο.

Όπως διαφαίνεται, οι απαιτήσεις είναι πολλές, οι πολιτικοί παράγοντες μεταβαλλόμενοι, η χρήση νέων τεχνολογιών γίνεται επιτακτική, οι νέοι κοινωνικοί παράγοντες προωθούν διαφορετικούς κανόνες προσαρμογής, η οικονομική δυσκολία πιέζει ασφυκτικά και όλα αυτά σε ένα αβέβαιο διεθνές περιβάλλον με διαφορετικές πολιτικές. Το σύστημα αυτό δημιουργεί προβληματισμούς στον ξενοδοχειακό κλάδο ενισχύοντας την απόφαση μερικών ξενοδόχων να κρατήσουν τα ξενοδοχεία τους κλειστά. Τι είναι όμως σίγουρο; Σίγουρο είναι ότι η κατάσταση δεν θα παραμείνει έτσι και το προσωπικό θα χρειαστεί.

Για την όποια νέα κατάσταση δεν υπάρχουν πολλές δυνατότητες επιρροής. Για το προσωπικό όμως υπάρχουν πολλές. Η επένδυση σε αυτό είναι η μόνη σταθερά. Άλλωστε, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι: δεν επιβιώνει το πιο δυνατό ή το πιο έξυπνο είδος αλλά, αυτό που προσαρμόζεται. Η κρίση δημιουργεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για προσαρμογή στη νέα κουλτούρα. Όσα ξενοδοχεία δεν επενδύσουν στο προσωπικό θα διακινδυνεύσουν να γίνουν νοσοκομεία, οπότε καλύτερα να μείνουν κλειστά. Όσα έχουν ήδη αυτή την κουλτούρα του εργαζόμενου-ης παίκτη ή την αλλάξουν προς αυτή την κατεύθυνση, τότε θα γίνουν τα φωτεινά μονοπάτια που θα κάνουν την κρίση ευκαιρία.