Ο νεαρός Ono έπεσε κάτω λαχανιασμένος, το πρόσωπό του ματωμένο, οι καρποί του μελανιασμένοι από τα χτυπήματα, το ξύλινο ξίφος σπασμένο δίπλα στα πόδια του και τα χέρια του σηκωμένα σε μια τελευταία απελπισμένη κίνηση να σταματήσει το ξίφος του sensei που κατέβαινε μανιασμένα προς το κεφάλι του. Αυτό εδώ δεν ήταν πια ένα ματς προπόνησης. Έγινε κανονική μάχη όταν σε μια στιγμή τα μάτια του δασκάλου του κενώθηκαν, λες και δεν ζούσε κανένας εκεί μέσα, και ένιωθε λες και του επιτίθονταν ένας δαίμονας. Με το ξίφος να απέχει χιλιοστά από τον λαιμό του, ένιωσε για πρώτη φορά τον φόβο του τέλους.
- Φτάνει!!!...φώναξε. Δάσκαλε όχι άλλο, σε παρακαλώ...
Ο Toda sensei, κρατώντας το ξίφος στραμμένο πάνω στον πεσμένο μαθητή του, πήρε μια βαθιά ανάσα και επέτρεψε στο φως να επιστρέψει στα μάτια του ξανακάνοντάς τον να μοιάζει ανθρώπινος.
- Ono-san... για έναν πολεμιστή η προπόνηση πρέπει να εξομοιώνει τον θάνατο. Όσο κοντινότερα γίνεται. Πρέπει να το υποστείς αλλιώς δεν έχει νόημα. Διαφορετικά θα είσαι άλλος ένας από τους πολλούς ανόητους που νομίζουν ότι το να παίζουν με σπαθιά τους κάνει samurai. Εσύ ζήτησες να μάθεις τον δρόμο του πολεμιστή. Αυτός είναι ο δρόμος λοιπόν: η απελπισία! Μπορείς να επιβιώσεις; Μπορείς να ζήσεις όταν όλα έχουν χαθεί; Μπορείς να αφήσεις το ένστικτο της επιβίωσης να βγει από μέσα σου; Ή θα είσαι για πάντα κάποιος που διαμαρτύρεται για ό,τι δεν μπορεί να ελέγξει;
Δεν έχουμε πολύ χρόνο. Πρέπει να κινηθείς γρήγορα γιατί όλο αυτό που περνάμε θα τελειώσει σύντομα και θα καταγραφεί ως άλλο ένα σημείο στην ιστορία όπου κάτι επιτέθηκε στον άνθρωπο και του πήρε λίγο καιρό μέχρι να προσαρμοστεί. Και θα ξαναγυρίσουμε στην ομαλή ροή προγράμματος όπου όλοι είμαστε παιχταράδες γεμάτοι σοφία, σιγουριά και ικανότητα κι ένας Θεός ξέρει πότε θα ξανάχουμε την ευκαιρία να συμμαζευτούν οι εγωισμοί μας από ένα τέτοιο φόβο. Τώρα είναι η ευκαιρία σου! Τώρα είναι η ώρα να νιώσεις έστω και λίγο αβοήθητος. Μόνος, φοβισμένος. Μικρός! Να τρομάξεις, να σκεφτείς πόσο εύθραυστος είσαι και πόσο εκτεθειμένος όταν η πραγματικότητα σου δίνει μια στα μούτρα και σε προσγειώνει απότομα. Τώρα που ένα αόρατο λιπίδιο πρωτεΐνης μπορεί να συντρίψει την αναπνοή σου είναι η ώρα να θυμηθείς την ιστορία του Δαμοκλή. Μπορείς να αντέξεις το ξίφος πάνω από το κεφάλι σου; Μπορείς να επιβιώσεις; Μπορείς να αντέξεις δυο σκαλοπάτια χαμηλότερα στην τροφική αλυσίδα; Μπορείς να δουλεύεις στο project σου ενώ ταυτόχρονα δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει; Μπορείς να σχεδιάζεις λίγο αύριο ενώ το σήμερα μυρίζει αντισηπτικό, φοράει γάντια και φοβάται να αναπνεύσει δυο μέτρα μακριά από άλλο άνθρωπο; Αν όλο αυτό κρατήσει κάνα χρόνο τι θα κάνεις; Που θα βρεις φάρμακα, σαπούνια και μάσκες; Τι θα φας; Πως θα διαπραγματευτείς; Τι θα κάνεις αν φωνάζεις «αισχροκέρδεια!» και δεν υπάρχει κανένας να σε ακούσει;
Εσύ που κράζεις τα γιατροσόφια των γέρων για πες μας, πόσο γρήγορα θα πασαλειβόσουν τσίπουρο και κρεμμυδοζούμι αν στέγνωνε η αγορά από προμήθειες; Ξέρεις να καθαρίσεις μια πληγή, να δέσεις ένα τραύμα, να απολυμάνεις το νερό, να κατεβάσεις έναν πυρετό, χωρίς το φαρμακείο της γειτονιάς σου; Αν όλο το υποστηρικτικό σύστημα κατέρρεε θα άντεχες έστω ένα μήνα; Με τι ψυχικά αποθέματα; Που τα βρήκες; Ποια απελπισία άφησες να σε διδάξει που δεν την απόδιωξε ο καλοπερασάκιας νάρκισσος μέσα σου; Στην εποχή του μπόλικου ποια στέρηση επέτρεψες να σε γυμνάσει για το καθόλου; Εσύ όποτε ζοριζόσουνα φώναζες «Φτάνει»! Έλα κράτος να με σώσεις. Έλα να με προσλάβεις, να με επιδοτήσεις, να νομοθετήσεις, να περιορίσεις όλους τους άλλους για να την περνάω καλά εγώ. Έλα, δεν μπορώ μόνος μου. Με ενοχλούνε όλοι. Μου κλέβουν τους πελάτες «μου». Με χρεώνουνε πολλά. Μου ζητάνε περισσότερα. Έλα να με σώσεις. Τι θα γίνει λοιπόν αν, όπως στους παιδικούς σου εφιάλτες, φωνάζεις αλλά φωνή δεν βγαίνει και το τέρας έρχεται κατά πάνω σου;
Τον γείτονα που απαιτείς να σε ανέχεται, να σου δίνει αυτό που θες όταν το θες όσο το θες, τον σκέφτηκες ποτέ; Εσύ να βγαίνεις να βολτάρεις στην παραλία σαν να μην τρέχει τίποτα αλλά ο μπακάλης της γειτονιάς να σου πουλάει το οινόπνευμα σαν να του περισσεύει, ε; Αυτή την θυσία που ζητάς από τον άλλον εσύ την πρόσφερες ποτέ; Έκανες ποτέ εσύ κάτι άξιο να σκύψει ο πλησίον το κεφάλι του τιμώντας τις ανάγκες σου; Μια ζωή είσαι το πρόβλημα και ποτέ η λύση. Εσύ ο άνετος, ο χωρατατζής, ο άπλας! Που μέχρι προχτές δεν ήξερες καν πως τον λένε τον γείτονά σου τώρα ξαφνικά στην καραντίνα θες να τον «στηρίξεις», βγαίνεις στα μπαλκόνια και τραγουδάς, κάνεις τον dj στην αυλή σου επειδή –τάχα μου- καταπιέζεσαι, κι ούτε δεκάρα τσακιστή δεν δίνεις για το αν ενοχλείς, αν ο δίπλα θέλει την ησυχία του, αν του λείπει η μάνα του, αν τρέμει για τον πατέρα του, αν προσπαθεί να βρει άκρη μέσα σε όλο αυτό, αν δουλεύει ενώ εσύ αράζεις, αν κοιμάται επειδή δούλευε για να σε υπηρετήσει. Όταν είσαι από πάνω μια χαρά ξέρεις να αφεντεύεις τους πάντες. Δάσκαλος ξέρεις να είσαι μια χαρά. Μαθητής πότε θα γίνεις, εάν όχι τώρα;
Μάθε τώρα! Κόντυνε λίγο! Φάε λίγο bullying! Ταΐσου λίγη αβοηθησιά τώρα και μην προσπαθείς όλα να τα γελάσεις. Άσε τα ανέκδοτα και τους παντογνώστες καθησυχαστές στο facebook. Άσε και τον γείτονα στην ησυχία του να γίνει κι αυτός λίγο παραπάνω άνθρωπος. Σκάσε και άκου λίγο τον φόβο και τα μαθήματά του. Άστον να σε διαπεράσει αλλά να μην σε γονατίσει. Να μην σε παγώσει. Άσκηση είναι. Simulation. Μάθε τώρα που το ματς είναι ακόμα προπόνηση. Θα σου χρειαστεί αν ποτέ το σενάριο γίνει “worst case” και το ξίφος γίνει μάχη που έρχεται κατευθείαν στο λαιμό σου. Και δεν υπήρχε κανένας να το σταματήσει εκτός από σένα.
Σχόλια