Στο ταξίδι που λέγεται ζωή είναι ανθρώπινο να προσπαθήσουμενα μην αφήσουμε κανέναν πίσω. Από την άλλη, η φύση μας ωθεί να πάρουμε την καλύτερη δυνατή απόφαση για την επιβίωση του είδους, ακόμα κι αν αυτό μεταφράζεται σε απώλεια μονάδων. Όσο κι αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε, το σύμπαν έχει ένα σχέδιο κι εμείς απλά επιτελούμε το σκοπό μας δίχως να το αντιλαμβανόμαστε.
Στο μικροεπίπεδο ίσως να μπορούμε να προσαρμόσουμε την ύπαρξή μας στα θέλω και τις ανάγκες μας, όσο μας επιτρέπει η προβληματική κι ακόμα αμφίβολη συνειδητότητά μας. Στο μακροεπίπεδο όμως, ας μην βαυκαλιζόμαστε, υπηρετούμε το συμπαντικό πλάνο. Το δίλημμα εξελίσσεται όμως σε ηθικό, πρέπει να αποφασίσουμε με βάση τις απώλειες και τις επιπτώσεις που θα έχει κάθε εναλλακτική προσέγγιση.
Η φύση μας είναι πολύ δυνατή και θα απαιτούσε ολική μεταμόρφωση για να την υπερβούμε και τώρα ξαφνικά πιστεύουμε ότι τα καταφέραμε. Δεν έχουμε αντιληφθεί τι μπορεί να επακολουθήσει. Με την αιτιολογία ότι θα καταρρεύσει το σύστημα υγείας, κινδυνεύουμε να χάσουμε την παγκόσμια οικονομία που έτσι κι αλλιώς είναι ένα σαθρό ανθρώπινο οικοδόμημα, στηριγμένο σε συμβάσεις αυταπάτης. Ακόμα η κατάσταση είναι ελεγχόμενη, έχουμε αποθέματα, έχουμε διαδίκτυο. Τι θα γίνει όμως αν μείνει ένα κουτί γάλα στο ράφι; Θα το αφήσουμε για τον συνάνθρωπό μας, εκείνον για τον οποίο ισχυριζόμαστε ότι υπομένουμε τα μέτρα ή θα παλέψουμε για να μην αφήσουμε το παιδί μας νηστικό; Μήπως τότε καταλάβουμε ότι δίνουμε προτεραιότητα στην ατομική επιβίωση και όχι στη συλλογική; Η ανάδυση μιας υπερβατικής ύπαρξης απαιτεί ακόμα πιο βαθιά πίστη από μια επίφαση αλληλεγγύης. Απέχουμε πολύ ακόμα και πρέπει να κάνουμε πολλά περισσότερα για να έχουμε το δικαίωμα να χρησιμοποιούμε τον όρο ανθρωπιά.
Συνεχίζοντας, και για να μην παρεξηγηθώ, επειδή ακριβώς ακόμα τα δεδομένα είναι ανεπαρκή, όσο κι αν επιμένουν να μας τα παρουσιάζουν μεροληπτικά, είναι μάλλον λογικό να προνοήσουμε. Επίσης, κι ακόμα πιο σημαντικό, το εκλαμβάνω ως ηθικό κι ανθρώπινο να τηρήσουμε τα μέτρα και τις οδηγίες των κυβερνώντων, πρέπει να μάθουμε να συντονιζόμαστε ως κοινωνία και σίγουρα μας προετοιμάζει και για έναν ακόμα πιο επικίνδυνο εχθρό. Είναι μια καλή άσκηση ετοιμότητας, αλλά ας μην κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας για τους υποκείμενους λόγους. Κι επειδή ουδέν κακόν αμιγές καλού, είναι μια καλή ευκαιρία να αλλάξουμε συνήθειες, και τι καλύτερο από μια κρίση για να προωθήσει την αλλαγή με τους κατάλληλους change agents (εκπροσώπους της αλλαγής), ή θα μπορούσαμε να τους πούμε και influencers, για να πετύχει.
Ομολογώ πως τα νούμερα με κρατούν ακόμα σκεπτικό για την κρισιμότητα της κατάστασης (δίχως να συμπεραίνω). Είναι πολύ νωρίς ακόμα και καλά θα κάνουν να σιγάσουν οι διαδικτυακοί υποστηρικτές, με την αναπαραγωγή μπακαλο-στατιστικών που δεν έχουν ιδέα πώς να ερμηνεύσουν, ενώ αγνοούν ή αδιαφορούν για τις πιθανές συνέπειες. Από τη στιγμή όμως που ακόμα δεν γνωρίζουμε τι αντιμετωπίζουμε και διακυβεύονται ανθρώπινες ζωές, η λογική και η ανθρώπινη υπέρβαση επιτάσσει να συμμορφωθούμε. Καλύτερα να προλάβουμε παρά να τρέχουμε να συμμαζέψουμε! Απλά να μην δημιουργούμε ανυπόστατες εντυπώσεις και να συνυπολογίζουμε το ρίσκο!
Αυτό που με τρομάζει περισσότερο από έναν επικίνδυνο ιό είναι αυτό που μπορεί να ακολουθήσει, καθώς και η έλλειψη εμπιστοσύνης στο συνάνθρωπο. Με φοβίζει αυτό που μπορεί να αναγκάσει ο ένας τον άλλον να γίνουμε. Ήδη τα στρατόπεδα αρχίζουν να διακρίνονται, με τις απόψεις να είναι απόλυτες και σε απευθείας αντιπαράθεση. Ας σιγάσουν οι σάλπιγγες κι ας σταματήσει η αναπαραγωγή απόψεων που δεν έχουν καμιά λογική ή επιστημονική βάση. Να μη μείνει στην ιστορία ως η νόσος των (social) media. Μονάχα να κρατήσουμε συντροφιά ο ένας στον άλλον, μπας και αντέξουμε, και να μην εθελοτυφλούμε στο κόστος που θα έχουν τα μέτρα και η πιθανότητα να είναι πιο καταστροφικά για την ανθρωπότητα, οικονομικά και κοινωνικά. Κι αν επιλέγουμε τη συμμόρφωση να το κάνουμε με πλήρη συνείδηση των συνεπειών.
Κι όταν με το καλό τελειώσει όλο αυτό ας μην ξεχυθούμε στους δρόμους να πανηγυρίσουμε, σε μια άλλη έκρηξη αχαλίνωτου συναισθηματισμού. Ας διατηρήσουμε τη μνήμη μας όσο περισσότερο μπορούμε και με σύνεση να προετοιμαζόμαστε για την επόμενη φορά. Ελπίζω μόνο εκτός από υποχόνδριοι να μην έχουμε γίνει μέχρι τότε και «υπερχόνδριοι», να μην τιναζόμαστε σπασμωδικά και πλενόμαστε ψυχαναγκαστικά για να βγάλουμε από πάνω μας την ανθρωπίλα, κάθε φορά που θα τολμούμε να πλησιάσουμε ο ένας τον άλλον σε απόσταση λιγότερη των δύο μέτρων.
Κλείνοντας, να τονίσω πως κι εγώ φοβάμαι, περισσότερο για τους δικούς μου ανθρώπους. Άλλο όμως ο φόβος κι άλλο η φοβία. Κι εξάλλου, η ζωή, όπως επιτάσσει η φύση, είναι ένα ρίσκο το οποίο πρέπει να πάρουμε για να συνεχίσει η ζωή να υφίσταται, έτσι όπως την αντιλαμβανόμαστε. Και δεν πιστεύω πως ήρθε ο καιρός ή είμαστε ακόμα έτοιμοι για να περάσουμε σε μια άλλη υπερβατική ύπαρξη, με διαφορετικά δεδομένα και αρχές. Μια καραντίνα δεν αρκεί για να αλλάξει τη φύση μας. Το σίγουρο είναι ότι γράφεται ιστορία. Ελπίζω μονάχα να γίνουμε θετικοί (όχι στον ιό) πρωταγωνιστές και να μην μετεξελιχθούμε σε ανθρωποϊοί.
Σχόλια