«Τι κάναμε σήμερα;» Πληθυντικός ευγενείας. Οι απαντήσεις είναι η αποθέωση της επανάληψης. «Είδαμε δύο πελάτες, πήραμε ένα project, χάλασε μια συμφωνία επειδή... κλπ.» Και λοιπόν; Ποιο είναι το φοβερό σε όλα αυτά;
Πριν λίγες ημέρες, μιλούσα με έναν ιδιοκτήτη μεσαίου μεγέθους επιχείρησης, ο οποίος μου έλεγε ότι είχε θέσει ημερήσιο στόχο πωλήσεων και ότι στο τέλος της κάθε ημέρας, αξιολογεί και κρίνει τον εαυτό του, τους συνεργάτες του, τη κυβέρνηση, τα παιδιά του, τη γυναίκα του, την ίδια του την ζωή και την ύπαρξη, με βάση το αν έχει «πιάσει» αυτό τον στόχο. Την επόμενη ημέρα, το ίδιο από την αρχή. Ποια είναι η έκπληξη, που βρίσκεται η αλλαγή σε αυτή τη βαρετή και μίζερη ετεροπροδιορισμένη καθημερινότητα;
Ενώ μιλάμε και γνωρίζουμε πώς να δίνουμε προστιθέμενη αξία στα προϊόντα και στις υπηρεσίες μας, ποια είναι η προστιθεμένη αξία που θα έπρεπε εμείς να προσφέρουμε - όχι οι άλλοι - στους εαυτούς μας; Πόσες φορές έχουμε αισθανθεί αυτό το περίεργο σκίρτημα στη ψυχή μας για κάτι πολύ σημαντικό, ξεχωριστό και αξιοθαύμαστο που έχουμε κάνει και που πραγματικά άξιζε τον κόπο;
«Το μερίδιο αγοράς μας ανέβηκε κατά δύο ποσοστιαίες μονάδες το τελευταίο δίμηνο». Πόσο συναρπαστικό μπορεί να είναι κάτι τέτοιο από μόνο του; Αρκεί αυτό; Αν για σαράντα χρόνια παλεύουμε για την ευημερία όλων των δεικτών, φοβάμαι ότι δεν θα έχουμε και πολλά να πούμε στους απογόνους μας. Και είναι βέβαιο ότι δεν θα ενδιαφερθούν καν να να μας ακούσουν. Αναφερόμαστε σε WOW Experience προς τους πελάτες μας αλλά εμείς σηματοδοτούμε την πορεία μας με κορυφαίες εμπειρίες; Το δικό μας Satisfaction Index το μετράμε; (αν δεν έχει επινοηθεί τότε ας το επινοήσει ο καθένας για τον εαυτό του... επειγόντως!)
Που βρίσκεται η έκπληξη, το μεγάλο και το σημαντικό, αυτό για το οποίο αξίζει το κόπο να μιλάμε, να γελάμε, αυτό που θα μας κάνει να χαιρόμαστε και θα δίνει νόημα σε όλο το ταξίδι; Το θέμα αφορά τον καθένα από εμάς προσωπικά και όχι τους άλλους.
Αν πρέπει να καταπλήξουμε κάποιους, αυτοί είναι οι ίδιοι μας οι εαυτοί!
Σχόλια