Ο Andrew Carnegie, ο μεγαλύτερος βιομήχανος στην Αμερική του 19ου αιώνα, ήταν ένα φτωχόπαιδο που ξεκίνησε δουλεύοντας στα εργοστάσια και τον τηλέγραφο. Ο Luis B. Meyer, ο ιδρυτής μιας από τις μεγαλύτερες κινηματογραφικές εταιρίες στο Hollywood ήταν ο γιος ενός φτωχού ανειδίκευτου μετανάστη που παράτησε το σχολείο στα 12. Ο Henry Ford ήταν ένα αγροτόπαιδο.
Ο Ole Kirk Christiansen (Lego) ήταν ένας ξυλουργός που μετά βίας τέλειωσε το σχολείο, το 10ο παιδί μιας πάμφτωχης οικογένειας που έχασε το σπίτι, το εργαστήριο και την γυναίκα του πριν τον χτυπήσει και το κραχ του '29-'30. Ο Ingvar Kamprad (IKEA) άρχισε την επιχειρηματική του καριέρα πουλώντας σπίρτα, μολύβια, χριστουγεννιάτικα στολίδια και ρέπλικες από έπιπλα. Η Coco Chanel ήταν μια φτωχή μοδίστρα που προσπαθούσε να γίνει τραγουδίστρια στα γαλλικά καμπαρέ της αρχής του 20ου αιώνα. Ένας 40ρης άνεργος με τρία παιδιά, ο Frank Seiberling, ξεκίνησε την Goodyear με δανεικά από τον γαμπρό του. Ο Sam Walton ξεκίνησε την Walmart με λεφτά που κέρδισε όταν υπηρετούσε στον στρατό και με δανεικά από τον πεθερό του. Ο Jeff Bezos ξεκίνησε την Amazon με δανεικά από τους γονείς του. Ο Nick Woodman ξεκίνησε την GoPro με λεφτά που κέρδισε πουλώντας χαϊμαλιά με το φορτηγάκι του και με δανεικά του πατέρα του.
Ποια λεφτά; Ποιο ΕΣΠΑ; Ποιες επιδοτήσεις; Τα ταπεινά ξεκινήματα δεν είναι αρκετά πλέον για τους νέους επιχειρηματίες; Ποιοι επενδυτές και business angels και θερμοκοιτίδες κι ένα κάρο πράγματα που έχουν κατακλύσει την επιχειρηματική αφήγηση και κάνουν τον επιχειρηματία να μοιάζει με έναν αγαθιάρη μπούλη που περιμένει την νταντά να τον ταΐσει στο στόμα και ζητάει και βραβεία από πάνω; Αυτό είναι επιχειρείν; Αυτό είναι δημιουργία; Αυτό είναι αυτόνομη προσπάθεια και παραγωγή πλούτου; Αυτός εδώ θα μπει στον ίδιο πίνακα με τους γίγαντες του επιχειρηματικού πάνθεου; Τι άλλο μας περιμένει μετά; Να πούμε το κράτος να μας κάνει ένα ΣΔΙΤ, έναν ΟΑΕΔ για επιχειρηματίες να διοριστούν οι σύμβουλοι και business angels, να μας παίρνουν από το χεράκι, να μας λένε που θα επιχειρήσουμε, πότε, πως, με τι περιθώρια κέρδους;
Γιατί τόση φασαρία για το που θα βρούμε λεφτά (ΕΣΠΑ, τράπεζες, επενδυτές); Ο Adi Dassler ξεκίνησε την Adidas μέσα στα ερείπια του Α’ ΠΠ. Η Panasonic αναγεννήθηκε μέσα στα γκρεμίσματα του Β’ ΠΠ. Η Harley Davidson γεννήθηκε μέσα σε ένα σταύλο, η Samsung ξεκίνησε σαν έμπορος τροφίμων, η Nokia σαν μύλος χαρτιού, η Levi’s ήταν ένα ραφτάδικο... Δεν έχεις λεφτά να το κάνεις όπως θέλεις; Τότε κόψ’ το και κάν’ το όπως μπορείς!
Που είναι η ευρηματικότητά σου; Που είναι η επιχειρηματική ικανότητα να υπερπηδάς εμπόδια και να βρίσκεις λύσεις; Μήπως οι νέες επιχειρήσεις δεν είστε επιχειρηματίες αλλά χομπίστες; Μήπως είστε απλοί μαγαζάτορες; Μήπως κατά λάθος βρεθήκατε να επιχειρείτε; Μήπως θα ήσασταν καλύτερα να πάτε να δουλέψετε για κάποιον άλλον ή να κάνετε τα χαρτιά σας για το δημόσιο; Για ποιον λόγο επιχειρηματικοί άνθρωποι φέρονται σαν εξαρτημένοι από επενδυτές και επιδοτούμενοι από το κράτος για να τους δώσει έναυσμα; Κι αν το κράτος δεν δίνει χαρτζιλικάκι και οι τράπεζες κλείσανε τις κάνουλες, τι θα κάνετε;
Που είναι ο μικρομεσαίος επιχειρηματίας ο οποίος σήκωσε στις πλάτες του όλο τον δυτικό κόσμο τον τελευταίο αιώνα; Γιατί τόσα παραδείγματα επιχειρηματικής ιστορίας δεν είναι αρκετά να σπρώξουν κάποιον στην προσπάθεια; Μήπως θα πρεπε να διαβάζετε περισσότερη ιστορία και λιγότερα startup stories; Γιατί μια φτωχική αρχή δεν είναι ικανή συνθήκη για ξεκίνημα; Γιατί ψάχνετε την αλήθεια στα σχέδια, τα business plans, το marketing, το digital, τα sales projections; Δεν ξέρετε ότι αυτά είναι απλώς εργαλεία; Από πότε ένα εργαλείο ορίζει την ανθρώπινη προσπάθεια; Δεν ξέρετε ότι το εργαλείο πρέπει να ταιριάζει στο σκοπό και όχι το αντίστροφο; Δεν ξέρετε ότι ο άνθρωπος ορίζει το περιβάλλον του και όχι το αντίστροφο; Δεν ξέρετε ότι η επιχειρηματικότητα είναι παρέμβαση σε πόρους και διαδικασίες ώστε να παραχθεί αξία στην αγορά;
Το επιχειρηματικό ξεκίνημα, η νέα/μικρή επιχείρηση, είναι μια οργανική οντότητα που χρειάζεται μόνο την προσωπική ικανότητα του ιδρυτή και την τρέλα του να πάει στην αγορά. Βασίζεται στην επιθυμία του για αυτόνομη δράση, χωρίς εξαρτήσεις από όρους, στάνταρ και επιθυμίες τρίτων (εργοδότες, σύμβουλοι, επενδυτές). Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια όσο κι αν η εποχή της υπερ-πληροφόρησης προσπαθεί να την μασκάρει για να πουλήσει business plans, startups, θερμοκοιτίδες, επιταχυντές, επενδυτές, ειδικούς συμβούλους και μέντορες. Όλη αυτή η πραμάτεια καθιστά τον μικρό επιχειρηματία εξαρτώμενο, κάνοντάς τον να χάσει όλη την οργανικότητα της προσπάθειάς του. Όλο το οργανικό χώμα λίγο-λίγο αντικαθίσταται από ένα τεχνητό θερμοκήπιο «υποστήριξης», η συντήρηση βαφτίζεται «φρονιμάδα» και αντικαθιστά την φυσική ορμή, ο επιχειρηματίας γίνεται υπάλληλος που περιμένει το ΟΚ από τον επενδυτή και τον μέντορα για να επιχειρήσει.
Το επιχειρηματικό ξεκίνημα δεν χρειάζεται απολύτως τίποτε άλλο παρά μόνο μια άσβεστη δίψα για επιτυχία, επίτευγμα και κίνητρο για υπεροχή! Αυτό ακριβώς κάνει την διαφορά ανάμεσα στον πετυχημένο και τον αποτυχημένο, τον high performer και τον κατά φαντασία startuper. Όλα τα άλλα είναι δευτερεύοντα ή ασήμαντα ή παρασέρνουν κάποιον στο να πιστεύει ότι είναι άτρωτος. Γι αυτό ο Steve Jobs προειδοποιούσε «Stay Hungry» και ο Jeff Bezos φωνάζει ότι είναι «Always Day One» στην Amazon.
Σχόλια