Η συζήτηση για την επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα έχει φουντώσει για τα καλά. Οι παρέες επιχειρηματικότητας ξεπηδούν η μια μετά την άλλη (Open Coffee, StartUpWeekend,...). Οι ευκαιρίες χρηματοδότησης νέων δυναμικών ιδεών δεν ανήκουν πια στην επιστημονική φαντασία (Openfund,...). Τα πανεπιστήμια μπαίνουν γρήγορα και αυτά στο χορό με αξιόλογα γραφεία καινοτομίας (ΕΜΠ, ΟΠΑ,...), οι φοιτητές αυτοοργανώνονται και δημιουργούν τα κύτταρα της ανάπτυξης ιδεών (Biz.Eng, ...). Ποιο είναι όμως το οικοσύστημα των φερέλπιδων νέων και καινοτόμων επιχειρηματιών; Είναι όλοι το ίδιο καλοί; Ξεκινούν από την ίδια αφετηρία; Έχουν άραγε τουλάχιστον όλοι ελπίδα;
Η πιο συνηθισμένη μάλλον μορφή επιχειρηματικότητας είναι αυτή που αποκαλώ «πλούσιος μπαμπάς». Είναι γνωστό ότι ανεξαρτήτως ικανοτήτων και γνώσεων, ο γιός ενός πλούσιου είναι πιθανότερο να πεθάνει πλουσιότερος από το γιο ενός φτωχού. Έτσι λοιπόν, αυτοί που έχουν την τύχη να γεννιούνται εύποροι μπορούν με σχετική ευκολία να «επιχειρούν». Χωρίζονται όμως σε δύο κατηγορίες: τους φραγκάτους που κάνουν τα 10€ που βρήκαν 100€ και τους... μπεμπέδες που λόγω της δύναμης του κεφαλαίου να πολλαπλασιάζεται βλέπουν τα 10€ να γίνονται 12€... από μόνα τους. Επικροτώ τους πρώτους και σίγουρα δεν εντυπωσιάζομαι από τους δεύτερους.
Η δεύτερη κατηγορία είναι οι «Business as usual». Σε αυτούς ανήκει η μεγάλη μερίδα των εμπόρων. Φτιάχνεις άλλον ένα φούρνο, άλλο ένα βιβλιοπωλείο άλλο ένα... Κι εδώ όμως υπάρχουν δύο υποκατηγορίες: οι βαρετοί που είναι αυτοί που προσπαθούν να κάνουν ότι και ο διπλανός τους, συνήθως αποτυγχάνουν και σταματούν και από την άλλη πλευρά οι τολμηροί που δεν απογοητεύονται και τολμούν να προσπαθήσουν ξανά και ξανά μέχρι να βρουν τρόπο να αλλάξουν κατηγορία και από το Business as usual να πηδήξουν στην κατηγορία «Πιάνω το σφυγμό». Κατά κάποιους οι τολμηροί είναι εκείνοι που αντιλαμβάνονται την ουσία της επιχειρηματικότητας και τους αγαπώ ιδιαίτερα.
Η κατηγορία «Πιάνω το σφυγμό» αγκαλιάζει τα σπίρτα, αυτούς δηλαδή που έχουν μια καταπληκτική ιδέα, κάτι πραγματικά καινοτόμο που καλύπτει μια ανάγκη της αγοράς και τα ζιζάνια, που δεν είναι άλλοι από αυτούς που κάνουν κάτι που υπάρχει αλλά βρίσκουν τον τρόπο να δώσουν σε αυτό μια σημαντικά ανώτερη ποιότητα. Λατρεύω και τους δύο.
Τέλος, στην τέταρτη κατηγορία ανήκουν οι «Κατά λάθος» επιχειρηματίες. Αυτοί πάλι χωρίζονται σε δύο υποκατηγορίες: οι άσχετοι (ως προς το επιχειρείν) που είναι κατ' όνομα επιχειρηματίες μιας και η μόνη τους επιχειρηματικότητα εξαντλείται στο ότι λόγω κάποιας νομοθεσίας αναγκάζονται να διατηρούν λογιστικά βιβλία και οι τυχεροί. Οι τελευταίοι, ξεκινούν με μια δραστηριότητα ευχαρίστησης (hobby) που ποτέ δε σκέφτηκαν ότι θα τους δώσει πίσω χρήματα – μάλλον το αντίθετο – και κάποια στιγμή η δραστηριότητα αυτή εξελίσσεται σε επικερδή επιχειρηματική δραστηριότητα. Αυτοί είναι μάλλον και οι πιο τυχεροί.
Την επόμενη φορά λοιπόν που κάποιος θα σας πει ότι είναι επιχειρηματίας, προσπαθήστε να τον κατατάξετε σε μια από τις παραπάνω κατηγορίες. Αν μη τι άλλο, θα σας βοηθήσει στο να τον βαθμολογήσετε τόσο όσο του αναλογεί! Αν είστε ιδιαίτερα τολμηροί, προσπαθήστε να αξιολογήσετε σε ποια κατηγορία βρίσκεστε εσείς οι ίδιοι και αν δε σας αρέσει... κάντε κάτι για αυτό.
Η συζήτηση για την επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα έχει πράγματι ανοίξει. Θετικά βήματα γίνονται πράγματι. Το δύσκολο μέρος του δρόμου ωστόσο είναι μπροστά. Εκτός από το να συζητάμε για την επιχειρηματικότητα πρέπει να φτιάξουμε και τις επιχειρήσεις! Και επίσης, να μην ξεχνάμε ότι δεν είναι λογικό να περάσουμε στο άλλο άκρο θεωρώντας ότι οτιδήποτε εκτός του να δημιουργήσουμε τη δική μας επιχείρηση είναι ντροπή. Εξ άλλου, κάποιοι πρέπει να εργάζονται και ως στελέχη στις επιχειρήσεις που θα φτιαχτούν...
Σχόλια