Μικρά και μεγάλα βήματα στρώνουν τον δρόμο της επιτυχίας

Το καλοκαίρι αυτό που περνούσα τα ψυχολογικά μου και ένιωθα ανήσυχη για το μέλλον της Grekaddict.com, πέρασα πάρα πολύ χρόνο κάνοντας αναζήτηση στο ίντερνετ για τα travel trends, τους travel media leaders, και άλλα τέτοια. Έγινα μέλος σε πολλά γκρουπ στο Facebook και ξεκίνησα να αλληλεπιδρώ με ανθρώπους που ήταν ενεργοί στο παγκόσμιο travel start up οικοσύστημα. Έτσι γνώρισα τον Valentin.

Τον ακολουθούσα στο FB για καιρό, έμαθα πολύ καλά ποιος είναι, ποιους ξέρει και με τι ασχολείται. Διάβαζα ανελλιπώς τα άρθρα του καθώς όλα ήταν σούπερ ουαου valuable και δειλά δειλά ξεκίνησα να τα σχολιάζω. Κάποια στιγμή του έστειλα μήνυμα και του ζήτησα μία ώρα από τον χρόνο του για να με βοηθήσει να ξεμπλοκάρω από το σημείο που βρισκόμουν.

Τι ελπίδες είχα να μου απαντήσει; Μάλλον 1%. Και όμως, μου απάντησε. Και όμως, μου έκλεισε skype call. Και όμως, με άκουσε. Και όχι απλά με άκουσε, αλλά μίλησε για μένα σε φίλους του ceo όπως της Bocun και FareHarbor. Δεν προέκυψε συνεργασία, αλλά είμαι ευγνώμων ακόμα και για το ότι αυτοί οι άνθρωποι σήμερα ξέρουν ότι κάπου στην Ελλάδα υπάρχει μια κοπέλα που την λένε Σουζάνα Θεοδωρίδου και τρέχει μια startup, την Grekaddict, με φοβερό execution και ίσως έχει νόημα να μιλήσουμε (κάπως έτσι με παρουσίαζε).

Ο Valentin δεν σταμάτησε εκεί. Μου ζήτησε να του στείλω το pitch deck για να το προωθήσει και σε πιθανούς επενδυτές. Ποτέ δεν το έκανα. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως δεν πίστεψα ότι αυτό θα βγάλει κάπου, ίσως φοβήθηκα και κάπου τα παράτησα. Χαθήκαμε.

Και πως τα φέρνει η ζωή, μετά από 5 μήνες, μια μέρα με καλούν μέσα από το LinkedIn σε ένα μεγάλο travel event της Κων/πολης να συμμετάσχω σαν panel speaker. Δέχομαι χωρίς να το σκεφτώ πολύ, τι είχα να χάσω; Λίγο καιρό μετά μας ανακοινώνουν και τα υπόλοιπα μέλη του πάνελ και ο συντονιστής θα ήταν ο Valentin. Δεν ξέρω αν χάρηκα ή αγχώθηκα πιο πολύ που θα ήταν αυτός. Δεν τόλμησα να του στείλω μήνυμα. Ούτε αυτός έστειλε.

Φτάνει η ημέρα του event, το Uzak Rota Istanbul Travel Summit, ένα αρκετά αξιόλογο event τελικά. Τον αναγνωρίζω να κάθεται στην καφετέρια μόνος, δίπλα του ήταν η μοναδική ελεύθερη καρέκλα στην καφετέρια. Ήξερα ότι έπρεπε να πάω να του μιλήσω, να συστηθώ και να απολογηθώ πριν βρεθούμε πάνω στη σκηνή του event.

Μιλήσαμε μια ώρα. Τον άκουσα και με άκουσε. Στο τέλος μου έσφιξε το χέρι λέγοντας πως πιστεύει πάρα πολύ σε εμένα και ότι αν θέλω θα χαρεί να είμαι καλεσμένη του ως ομιλήτρια στα event της Miit. Δεν τον πίστεψα, λέω με δουλεύει. Λίγες μέρες μετά ήρθε και η επίσημη πρόσκληση.

Κάποτε αυτό θα ήταν άπιαστο όνειρο. Σήμερα ήρθε απλόχερα. Μιλήσαμε στο Skype. Το θέμα μου θα είναι «How to use affiliate marketing to boost your sales: the showcase of Grekaddict.com». Πως αισθάνομαι; Ήρεμα χαρούμενη. Ήρεμα, γιατί ξέρω πως αυτό είναι απλά η αρχή.

Ακριβώς πριν ένα χρόνο (ακριβώς όμως) απέρριψα μια δουλειά με καλό μισθό στην Θεσσαλονίκη και τους είπα ότι δεν με ενδιαφέρει να κατακτήσω τη Θεσσαλονίκη - εγώ κοιτάω τον κόσμο όλο. Πρέπει να με θεώρησαν πολύ ψώνιο. Ίσως και να είμαι λίγο. Αλλά γιατί ένας άνθρωπος με μεγάλα όνειρα να θεωρείται ψώνιο; Γιατί να πρέπει να μένω εκεί που άλλοι θεωρούν ότι είναι καλά, αλλά η δική μου ψυχή διψάει για πολλά πολλά παραπάνω;

Τα γράφω όλα αυτά για να τα διαβάζει ο εαυτός μου, αλλά και ο κάθε εαυτός, και να θυμάται ότι ακόμα και το πιο μικρό βήμα μπορεί να σε οδηγήσει πολύ μακριά. Και δεν είναι αμπελοφιλοσοφίες.

Το να διαβάζω τα άρθρα του συγκεκριμένου ανθρώπου ήταν ένα αμελητέο ίσως βήμα και για πολλούς πιθανόν χάσιμο χρόνου. Το να στείλω μήνυμα σε αυτόν τον άνθρωπο ίσως ήταν ένα πιο γενναίο βήμα. Το να μου απαντήσει ήταν θέμα μάλλον και λίγο καλής τύχης. Το να τον συναντήσω ξανά στην Κων/πολη και να με συμπαθεί ακόμα ήταν σημάδι ότι δεν πρέπει να τα παρατάμε ποτέ.

Μικρά και μεγάλα βήματα στρώνουν τον δρόμο της επιτυχίας. Είναι μια αλυσίδα. Όσο κάνεις πράγματα και κουμπώνεις νέα κομμάτια στην αλυσίδα, τόσο αυτή θα μεγαλώνει και θα σε φέρνει πιο κοντά στο «λιμάνι» που ποθείς να «δεθείς».