Στο διάλειμμα μου σήμερα, άνοιξα το κινητό μου να δω φωτογραφίες. Όπως τις ξεφύλλιζα, έπεσα πάνω σε μια φωτογραφία με ένα τοίχο γεμάτο εφημερίδες των δεκαετιών ‘60 και ’70, με εικόνες από το Woodstock, τους διάσημους Dylan, Morrison και Lennon, ιστορίες που ενέπνευσαν εκείνη την εποχή και ένα πηχαίο τίτλο: «το όνειρο που έγινε μπίζνες».
Αν και δεν είχα την τύχη να ζήσω αυτές τις δεκαετίες σαν ‘Baby Boomer’, έχουν καταφέρει τελευταία να αποσπάσουν την προσοχή μου - σαν ένα μέλος της ‘Γενιάς X’.
Τι ονειρεύτηκαν αυτές τις δεκαετίες και πώς έγιναν τα όνειρα τους επιχειρηματική πράξη;
Περισσότερο από το μισό του παγκόσμιου πληθυσμού ήρθε κοντά αυτή τη χρονική περίοδο με ένα όνειρο που είχε στόχο την ειρήνη, την ειλικρίνεια και τον πολιτισμό – ενώ ήθελε να αποδείξει πως μια γενιά θα μπορούσε να ακουστεί. Επιδίωξή της ήταν να λάβει κοινωνικές, περιβαλλοντικές και ανθρωπιστικές πρωτοβουλίες. Έτσι, γύρω από αυτές οργανώθηκαν κοινότητες, αναπτύχθηκαν λύσεις, και ενθαρρύνθηκε η δημιουργική έκφραση.
Σας θυμίζει κάτι;
Από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όπου σήμερα οργανώνονται κοινότητες με κοινά ενδιαφέροντα, τις mobile εφαρμογές που καλύπτουν επικοινωνιακές ανάγκες, ως τις επιχειρήσεις που ενθαρρύνουν τη δημιουργικότητα των εργαζομένων ώστε να αναπτύξουν πράσινες υπηρεσίες, κανείς δε θα μπορούσε να αρνηθεί ότι οι πρακτικές αυτές είναι το αποτέλεσμα του ονείρου του '60 και '70 - των Baby Boomers. Είναι οι γονείς μας, οι καθηγητές μας, οι εργοδότες μας… οι τότε movers, shakers και rockers!
Λοιπόν, πώς το έκαναν; Ρωτήστε τους!
Όχι από τη μια μέρα στην άλλη, όχι περιμένοντας μόνο μια μεγάλη χρηματοδότηση, όχι με την υπερπροστασία ενός ονείρου (‘my precious!’). Αλλά επικοινωνώντας ιδέες, σκέψεις, και ανοίγοντας τους εαυτούς τους σε συμβουλές και συνεργασίες. Μαζί με άλλους (όχι ενάντια), και κάτω από ένα κοινό ήθος, το όνειρο εξελίχθηκε σε επιχειρηματικότητα και επικεντρώθηκε σε ορισμένες ευθύνες - ανθρώπινα δικαιώματα, επιχειρηματική ηθική, ελεύθερο εμπόριο, περιβαλλοντική προστασία, διαφορετικότητα, ειρηνική αλλαγή.
Και έτσι, το όνειρο έγινε «μπίζνες» στα πλαίσια ενός κοινού ήθους και υπεύθυνης επιχειρηματικότητας.
Και φτάσαμε στο σήμερα... σε ένα σταυροδρόμι. Μετά από σχεδόν τρείς δεκαετίες διαδόχων, η επιχειρηματική κοινότητα του σήμερα, έχει μερικές ξεκούρδιστες χορδές, αμυδρό φωτισμό και κάποια χαλασμένα ηχεία. Οι Γενιές X, Y και η παρατηρήτρια ακόμα Z, αγωνίζονται να βρουν ένα κοινό ήθος κάπου ενδιάμεσα στο θόρυβο - των κινήσεων (moves), των ταρακουνημάτων (shakes), και των πετρών (rocks).
Παρά τα «ενδιάμεσα του θορύβου» θα έρθουμε ξανά μαζί για να εντοπίσουμε, εκ νέου, κοινωνικές, περιβαλλοντικές και ανθρωπιστικές πρωτοβουλίες για την "ανάπτυξη", "ενθάρρυνση" και "επικέντρωση" υπεύθυνης επιχειρηματικότητας;
Είναι αυτός ο δρόμος που θα πάρουμε ώστε να γίνουν τα όνειρά μας, επιχειρηματική πράξη;
Ποιό θα είναι το κοινό ήθος που θα διαμορφώσουμε και θα μεταφέρουμε στις επόμενες τρεις δεκαετίες; Πώς θα το επικοινωνήσουμε στα παιδιά μας, στους μαθητές μας, στο ανθρωπινό δυναμικό μας (η τώρα παρατηρήτρια Γενιά Ζ), καθώς θα γίνονται μέρος ενός ονείρου που μέχρι τότε θα έχει γίνει «μπίζνες»;
Αφήνω αυτές τις ερωτήσεις ανοιχτές, ώστε να έχετε την ευκαιρία να βρείτε τη δική σας απάντηση ...
Η μόνη απάντησή που έχω είναι – θα ήμουν τυχερή εάν μπορούσα να είχα ζήσει στο Woodstock, όταν ήμασταν ακόμα movers, shakers και rockers - «when we were made of dreams….where we were born in time» (Bob Dylan, Born in Time, 1990).
Σχόλια