Μέχρι σήμερα, κάθε χωριουδάκι στην Ελλάδα είχε το success story κάποιου συγχωριανού, που "κατάφερε" κάτι από τα παρακάτω:
- τον βάλανε σε μια καλή θέση στο Δημόσιο, στη ΔΕΗ ή σε τράπεζα
- άνοιξε καφετέρια, δεν έκοβε ποτέ αποδείξεις και έγινε πλούσιος πουλώντας καφέδες
- ήταν γιατρός ή φαρμακοποιός και συμμετείχε στη "ληστεία" των ασφαλιστικών ταμείων, μέσω υπερσυνταγράφησης
- ήταν αγρότης ενεργός στα "κοινά" και παρ΄ όλο που χρεοκόπησε συνεταιρισμούς, γεωργικές ασφαλίσεις και ό,τι άλλο έπιασε, αυτός την καβάτζα του την έκανε.
Τα παραπάνω παραδείγματα τρόπων πλουτισμού έχουν ένα κοινό (μεταξύ πολλών άλλων): ΤΕΛΕΙΩΣΑΝΕ.
Αλήθεια, πόσο δυνατή είναι μια επιχείρηση; Την ερώτηση αυτή την έχω κάνει σε πολλούς και οι απαντήσεις έχουν πάντα ενδιαφέρον. Προσωπικά θα έλεγα πως είναι τόσο δυνατή, όσο δυνατοί είναι και οι πελάτες της.
Αυτές δε, που είχαν ως μοναδικούς πελάτες το ελληνικό κράτος ή την πρώην ελληνική μεσαία τάξη, ΤΕΛΕΙΩΣΑΝΕ.
Όσο κι αν μερικοί δε λένε να το καταλάβουν ακόμη, η Ελλάδα είναι στο δρόμο που θα ανταμείβει όσους πάρουν πραγματικό ρίσκο πια, είτε εισφέροντας κεφάλαιο σε μια νέα ή υπάρχουσα επιχείρηση, είτε σπουδάζοντας και δουλεύοντας σε κάποια που θα στοχεύει στην κατάκτηση της παγκόσμιας αγοράς.
Εταιρίες όπως ο Κορρές, η Folli Follie, τα mastiha shop και πολλές ακόμη μικρομεσαίες ελληνικές, δίνουν το παράδειγμα για την παραγωγή πλούτου την επόμενη δεκαετία.
Απλά πραγματάκια χρειάζονται:
- born global. Γεννιέσαι ως παγκόσμιος παίκτης. Ξεκινάς ίσως από την Ελλάδα αλλά ο στόχος σου είναι να παίζεις παγκόσμια. Αναπτύσσεις τεχνογνωσία ή εταιρική εικόνα που είναι εμπορεύσιμη παντού.
- Μακροπρόθεσμη επενδυτική λογική: Η εταιρία σαν μορφή οργάνωσης, δε γεννήθηκε για να τη διοικεί ο άρχοντας και να πλουτίσει σε δυο χρόνια. Γεννήθηκε για να συμμετάσχουν πολλοί, είτε με κεφάλαιο είτε με εργασία, και να επανεπενδύουν μέρος των κερδών τους συνεχώς ώστε, ει δυνατόν, να έρθουν κι άλλες δραστηριότητες, κι άλλες αγορές κλπ.
- Νομική μορφή που προσφέρει επενδυτική προστασία: Οι εταιρείες που καταφέρνουν να προστατευτούν σε συνθήκες κρίσης είναι μόνο οι ΕΠΕ, ΙΚΕ ή ΑΕ, απευθυνόμενες σε επαγγελματίες επενδυτές για αυξήσεις κεφαλαίων ή εξαγορές. Μαγαζάκια τύπου ΟΕ, ΕΕ με ένα βιβλιαράκι εσόδων-εξόδων δεν αγοράζει κανείς.
Κατά πόσο μπορεί να τα κάνει αυτά ένα άτομο μόνο του; Πολύ δύσκολα. Νοοτροπίες τύπου εγώ είμαι το αφεντικό του εαυτού μου και δε θα συνεργαστώ με κανέναν, ευτυχώς, ΤΕΛΕΙΩΣΑΝΕ κι αυτές.
Αυτό που τώρα ΑΡΧΙΖΕΙ, είναι ένα τρέξιμο για το ποιός θα πάρει τις καλές θέσεις στην ελληνική οικονομία, είτε σε ακίνητα που ξεπουλιούνται ως "φιλέτα", είτε σε συνεργασίες με ελληνικά πανεπιστήμια που βγάζουν καλή έρευνα διεθνώς εμπορεύσιμη, είτε σε αγροτική γη που θα χρησιμοποιηθεί για παραγωγή προϊόντων που θα κάνουν παγκόσμιο όνομα.
Ο νέος πατριωτισμός, λοιπόν, είναι ο εξής: Αν θες να πλουτίσεις την επόμενη δεκαετία, αν θες να αφήσεις περιουσία στα παιδιά σου, αν δε θες να έρθουν οι ξένοι να γίνουν οι κεφαλαιοκράτες στον τόπο σου κι εσύ ο υπηρέτης, άσε τα εξοχικά και τα τζιπ και ξεκίνα να συμμετέχεις στο στήσιμο επενδυτικών κεφαλαίων από επαγγελματίες διαχειριστές, στους οποίους θα εμπιστευτείς τα όποια λεφτά διαθέτεις, και οι οποίοι θα αναλάβουν να τα μαζέψουν και να τα επενδύσουν σε νέους επιχειρηματίες που θα κινούνται στην παραπάνω λογική, με την προοπτική σε δέκα χρόνια να σου τα επιστρέψουν εις πολλαπλούν.
Ο Ολλανδός πχ μπορεί να μην έχει μεγάλη ιστορία, αλλά τον ένωνε μετά τον Β' Παγκόσμιο η καταστροφή από τους Γερμανούς και η δίψα για μια καλύτερη ζωή.
Γι' αυτό δούλεψε και συνεισέφερε κεφάλαια να κάνει τη Shell, τη Unilever, την ING, τη Philips και τόσες ακόμη, παγκόσμιους ηγέτες που φέρνουν άφθονα κεφάλαια στο κράτος του.
Φανταστείτε να είχε από πίσω του και την ελληνική ιστορία, της οποίας κάποια στιγμή ίσως πρέπει να γίνουμε άξιοι συνεχιστές και όχι απλοί παρελθοντολάγνοι..
Διαβάστε εδώ το άρθρο του Δημήτρη Τσάκου στο capital.gr
Σχόλια