Η μέτρηση της απόδοσης και η αξιολόγηση του τρόπου λειτουργίας ενός οργανισμού αποτελεί κορωνίδα κάθε προσπάθειας αποτελεσματικής διοίκησης και αλλαγής με σκοπό την επίτευξη επιθυμητών αποτελεσμάτων.
Ο λόγος για τον οποίο πρέπει να μετρήσουμε τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η επιχείρησή είναι o προσδιορισμός των περιοχών ανάληψης δράσης. Aναμφίβολα, οι οικονομικοί δείκτες αποτελούσαν το κυρίαρχο στοιχείο των μετρήσεων της απόδοσης της επιχείρησης μέχρι το πρόσφατο παρελθόν. Η κερδοφορία, η ρευστότητα κ.α. ήταν οι βασικοί, ντετερμινιστικά προσδιορισμένοι, δείκτες. Η μέτρηση δίνει την ευκαιρία χειρισμού απαιτητικών καταστάσεων και ουσιαστικής υποστήριξης της διαδικασίας λήψης αποφάσεων.
Βέβαια, η αποκλειστική χρήση χρηματοοικονομικών μέτρων καθιστά την εταιρεία σε ρίσκο μακροπρόθεσμης ανάπτυξης, προκειμένου να επιτύχει βραχυπρόθεσμους οικονομικούς στόχους. Και αυτή η αναγνώριση οδήγησε στην ανάγκη μίας ολιστικής διαδικασίας μέτρησης.
Για τη λειτουργική και μηχανιστική θεώρηση, κάθε πτυχή μίας επιχείρησης είναι ένα διαφοροποιημένο μέλος που μπορεί να μετρηθεί και να αξιολογηθεί. Το ίδιο και κάθε εισροή και εκροή. Όμως, με αυτή τη θεώρηση κινδυνεύουμε να χάσουμε την έννοια της ολότητας, των δυναμικών που αναπτύσσονται σε ένα σύστημα όπως η επιχείρηση.
Κάθε επιχείρηση είναι μία μοναδική οντότητα που το μυστικό της είναι πως δύσκολα μπορεί να κατατμηθεί σε αθροιστικά κύτταρα που την αποτελούν και που μπορούν να μετρηθούν. Αποτελεί ένα μόρφωμα αμέριστο. Είναι δύσκολο η πληροφορία που θέλουμε να μετρήσουμε να βρίσκεται σε κάθε κομμάτι του συνόλου. Η αναλυτική αποδόμηση των στοιχείων μίας επιχειρησιακής οντότητας με σκοπό τη μέτρηση είναι δύσκολη.
Η απαίτηση για μια συνολική θεώρηση κάθε επιχείρησης, ως αδιαίρετης οντότητας, που συνεπάγεται συστημική σκέψη και επιμονή στη μεγάλη εικόνα, μεταστρέφει τα πρότυπα σκέψης και το status quo των διαδικασιών μέτρησης της επιχειρησιακής απόδοσης και της αποδοχής ότι, κάποιες φορές, οι εκροές δεν γίνεται να είναι εκφρασμένες σε αυστηρά ποσοτικοποιημένα μεγέθη.
Εύγλωττο παράδειγμα του παραπάνω συλλογισμού, οι Kaplan και Norton στις αρχές της δεκαετίας του 1990, με την παρουσίαση μιας νέας προσέγγισης στα συστήματα αξιολόγησης των επιχειρήσεων, την οποία ονόμασαν Balanced Scorecard (BSC) και αποτελεί ένα από τα πιο γνωστά εργαλεία συνολικής αποτίμησης της επιχειρησιακής απόδοσης.
Εν κατακλείδι, κάθε επιχείρηση είναι ένα σύστημα και λειτουργεί σε ένα περιβάλλον με το οποίο αλληλεπιδρά δυναμικά. Οι εκφάνσεις κάθε διεργασίας και εισροών-εκροών σε ένα σύστημα νοηματοδοτούνται από τη συμμέτοχη τους σε αυτό. Αυτόνομα, ίσως να μη μπορούσαν να προσφέρουν κάτι. Η δυναμική όμως που αναπτύσσουν όταν «κουμπώνουν» με άλλα κομμάτια οδηγεί σε φαινόμενα συνέργειας, σε ευρύτερα οφέλη με μακροχρόνιο ορίζοντα, τόσο για την επιχείρηση όσο και για το εξωτερικό περιβάλλον.
Σχόλια