Έχετε αναρωτηθεί ποτέ, πόσους διαφορετικούς ήχους ακούμε κατά τη διάρκεια της ημέρας; χιλιάδες.
Ορισμένοι από αυτούς, μας εκνευρίζουν, όπως ο ήχος που κάνει η εξάτμιση μιας μοτοσυκλέτας ή ενός αυτοκινήτου ή οι φωνές ενός ζευγαριού που τσακώνεται. Άλλοι μας κάνουν και λυπόμαστε, όπως το απελπισμένο γάβγισμα ενός εγκαταλελειμμένου σκύλου, που απορεί και δεν καταλαβαίνει, πως από τη μια στιγμή στην άλλη, βρέθηκε, από τη ζεστή αγκαλιά του ασυνείδητου πρώην ιδιοκτήτη του, στο δρόμο.
Άλλοι μας ανησυχούν, όπως η σειρήνα ενός πυροσβεστικού, ασθενοφόρου ή ο συνεχής και επίμονος ήχος ενός συναγερμού. Και άλλοι μας κυριεύουν με συναισθήματα χαράς, όπως το κλάμα ενός μωρού που μόλις ήρθε στον κόσμο. Αλλά και χαλάρωσης, όπως ο ήχος της μουσικής που βγαίνει από το πιάνο του μάγου της Τζαζ Bill Evans ή τη βελούδινη φωνή της Billie Holiday (φυσικά, οι καλλιτέχνες αυτοί, αναφέρονται στην προσωπική μου χαλάρωση).
Αλλά υπάρχουν, και πολλοί άλλοι ήχοι που ακούμε συχνά, οι οποίοι ενδεχομένως να μη μας απασχολούν σε συναισθηματικό επίπεδο. Είναι οι ήχοι που βγαίνουν από διάφορα εργαλεία της δουλειάς μας αλλά και από οικιακά σκεύη, προσωπικά αξεσουάρ και gadgets. Και πίσω από αυτούς, υπάρχει ένας τεράστιος κόσμος τεχνολογικών επιχειρηματικών κολοσσών, με χιλιάδες εργαζόμενους οι οποίοι τους παράγουν. Μια ολόκληρη βιομηχανία με τεράστιο κύκλο εργασιών, δισεκατομμυρίων ευρώ. Ο τζίρος πολλών εξ αυτών, ξεπερνά τον ετήσιο κρατικό προϋπολογισμό της χώρας μας.
Είναι οι επιχειρήσεις τηλεπικοινωνιών, λογισμικού, ηλεκτρονικών - ψηφιακών συσκευών, εργαλείων ηλεκτρονικών και ψηφιακών εφαρμογών, τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών δικτύων και δικτύων online, gadgets κλπ. και άλλες που παράγουν καταναλωτικά προϊόντα, όπως τα αναψυκτικά - ποτά.
Δύο ίσως από τους πιο αναγνωρίσιμους ήχους, από εκατομμύρια χρήστες σε όλο τον κόσμο, τους οποίους ακούμε στην εργασία μας και όχι μόνο, είναι αυτοί που βγάζουν τα computers όταν τα ενεργοποιούμε, και που στο σύνολο τους, παράγουν τον χαρακτηριστικό ήχο της Intel-Microsoft, και o ήχος των κινητών τηλεφώνων, με πλέον αναγνωρίσιμο αυτόν της NOKIA.
Η αναγνωρισιμότητα του σήματος που ακούγεται από ένα ραδιοτηλεοπτικό σταθμό, όπως αυτό της παλιάς ΕΡΤ - που για πάρα πολλά χρόνια ήταν ο ίδιος ήχος - είναι τέτοια ώστε να μη χρειάζεται να κοιτάμε στην οθόνη, για να βεβαιωθούμε ότι είμαστε συντονισμένοι με αυτόν.
Όσον αφορά, την αναγνωρισιμότητα ενός καταναλωτικού προϊόντος, δεν μπορώ να σκεφτώ καλύτερο παράδειγμα, από το άνοιγμα μιας Coca – Cola. Βέβαια, στην περίπτωση της Coca – Cola, αναγνωρίζουμε τον ήχο όλων των αναψυκτικών με ανθρακικό.
Η συνταγή αναγνωρισιμότητας ενός μουσικού branded ήχου, είτε αναφέρεται στο σήμα ενός ραδιοτηλεοπτικού σταθμού ή στο jingle ενός προϊόντος, είτε αναφέρεται σε κάποιον ύμνο, που χαρακτηρίζει την ταυτότητα μιας χώρας ή ενός θεσμού, οφείλεται σε δύο συντελεστές. Πρώτον, στο συντελεστή σύνθεσης του ήχου, που προσφέρει τη δυνατότητα σε αυτόν που τον ακούει, να αναζητήσει την ονομασία του, όταν τον ακούσει ξανά. Και δεύτερον, στο συντελεστή κειμένου, αν συνοδεύεται από κάποιο. Για παράδειγμα, όταν ακούμε τον εθνικό ύμνο, ξέρουμε ότι ο βασικός συντελεστής του ήταν ο Διονύσιος Σολομός. Γεγονός, που προσθέτει τη δική του αξία στον ύμνο. Όπως και στο μουσικό σήμα της UEFA, για το Champions League, «Ωδή στη Χαρά», από την ενάτη συμφωνία του Beethoven.
Μπορείτε να διαβάσετε το κείμενο του Πάνου Τσαγκαράκη εδώ.
Σχόλια