Δημιουργικότητα: Μια ποιητική αρετή στη σημερινή επιχειρηματικότητα

Η προσαρμοστικότητα δεν είναι κάτι καινούργιο και πρωτάκουστο στις επιχειρήσεις. Το φίλτρο που τροφοδοτεί την έννοια της προσαρμογής είναι η αρετή της υπομονής. Όμως, η επιμονή της υπομονής είναι επίσης μια πολύ δύσκολη αλλά ξεχωριστή και ιδιαίτερα σημαντική ικανότητα. Στην περίπτωση της στρατηγικής επικοινωνίας - και γιατί όχι και της ευρύτερης εταιρικής στρατηγικής - το «καμπανάκι» της χαράς ονομάζεται Δημιουργικότητα.

Η δημιουργικότητα είναι το σύνολο μιας μοναδικά εσωστρεφούς ήρεμης δύναμης - με την έννοια της παραγωγικής αυτοσυγκέντρωσης - που ξετυλίγει προοδευτικά τα ταλέντα έκφρασης και αποτύπωσης πάνω στο ύφος εργασίας που καλούμαστε να προσφέρουμε υπηρεσίες ως στελέχη της ψηφιακής οικονομίας και της τέταρτης βιομηχανικής επανάστασης. Είναι το αντίδοτο στο χάος και την αρνητική ενέργεια. Είναι η πρόφαση για συνέχεια και όχι ασυνέχεια. Κάτι που χρειάζεται ο σύγχρονος ψηφιακός ρόλος του ανθρώπου που εργάζεται στη δημιουργική βιομηχανία. Και όχι μόνο.

Στοιχεία δημιουργικότητας έχουμε όλοι, αρκεί να διαγνωστούν ή να εκπαιδευτούν «βγάζοντας» και προσφέροντας τα προς τα έξω. Εδώ έρχεται και συνεπάρει η περίφημη γοητεία του συμπεριφορικού πλαισίου του Coaching. Οι τάσεις και τα σημεία των καιρών είναι πιο ώριμα από ποτέ ώστε να σχηματίσουν ένα ολοένα και πιο ανθρωπιστικό μοντέλο διεκπεραίωσης δημιουργικότητας. Πρωταρχικός και ακούραστος σκοπός του Coaching είναι η ανάπτυξη ατομικών δεξιοτήτων ενός ατόμου που με τη σειρά τους μετατρέπονται σε ισχυρές ικανότητες. Αποκλειστικός σκοπός από τον καθοδηγητή Coach είναι η σύνθεση αξιοποίησης χειρισμού και «μέτρησης» προσωπικών αξιών που έχουν ως κεντρικό συντελεστή τον άνθρωπο – εργαζόμενο. Απόρροια της αποτελεσματικής ανάδρασης (feedback) που θα διαμορφωθεί από τον Coach, είναι η ανάδειξη και απελευθέρωση δυνατοτήτων που διέπουν και χαρακτηρίζουν τα «κρυφά» ή φανερά εργασιακά ταλέντα ενός ανθρώπου.

Συνεπώς, η μετάδοση της δημιουργικότητας είναι ένας... αέναος χορός αλλαγών που μετατρέπεται σε απτή εξωστρέφεια, ανακαλύπτοντας συνέχεια το συναίσθημα καθοδήγησης του εργασιακού εαυτού μας. Καμία κατάσταση δεν μπορεί να είναι τελική ή ακόμα και φανερή. Τα πάντα εναλλάσσονται. Χαρά και λύπη, άγχος και ηρεμία, σιγουριά με αβεβαιότητα, επιτυχία και αποτυχία. Το μυστικό είναι η υπομονή και η πίστη ότι προχωρώντας με καθαρό και δημιουργικό μυαλό θα βγούμε από τη δυσκολία που αντιμετωπίζουμε στη δουλειά, αργά ή γρήγορα.

Είναι στο χέρι μας να κάνουμε το σήμερα την ωραιότερη παραγωγική μέρα της ζωής μας. Όχι γιατί είναι απαραίτητα γεμάτη χαρά και ξεγνοιασιά, αλλά γιατί αποφασίσαμε πως ακόμα και η δυσκολία ή ο πόνος που νιώθουμε είναι όλα πέτρες του ίδιου σπιτιού, του εαυτού μας, κι όλα μαζί χτίζουν εμάς. Όσο περισσότερο εκτιμάμε το σήμερα και πιστεύουμε στις ατομικές δημιουργικές μας δεξιότητες με τις οποίες μπορούμε να αντιμετωπίσουμε ακόμα και τις πιο συγκλονιστικές καταστάσεις, η ανησυχία με έναν «μαγικό» τρόπο εξαφανίζεται κι εμείς ανακαλύπτουμε μια νέα πορεία στον κόσμο της δουλειάς μ’ εκείνη της κρυμμένης δύναμης που έχουμε για σύμμαχο.

Ναι, μπορεί η δημιουργικότητα να έχει να κάνει κυρίως με το πως μπορώ να δω τη δουλειά μου διαφορετικά ώστε να μη βαλτώσω αλλά και να ξαναγεννηθώ μέσα στη ρουτίνα. Μπορεί όμως να διαμορφωθεί η δημιουργική αναλογική σκέψη χωρίς στοιχεία συνοχής που συμβαδίζουν με σημαντικά χαρακτηριστικά στο σύγχρονο επιχειρηματικό περιβάλλον, όπως είναι η απλότητα, η αυθεντικότητα, η συνείδηση της κοινωνικής αλλαγής αλλά και η μη πολυπλοκότητα;

Μάλλον ο καθημερινός ποιητής που γράφει την αφήγηση της ζωής – και δεν είναι άλλος από τον ίδιο μας τον εαυτό – χρειάζεται να βλέπει κάτι πολύ πιο θεμελιώδες που προηγείται της δημιουργικότητας και την προσαρμοστικότητας. Ποιο; Μα φυσικά την ανάγκη κατανόησης για μια ευρύτερη επαγγελματική κοινωνικότητα που καταλήγει στον πολιτισμό της επιχειρηματικής ανθρωπιάς. Ένα εξαιρετικά αμφιλεγόμενο ζήτημα που θα έβαζε τον Rainer Maria Rilke σε έξτρα δόσεις σκεπτικισμού...