Από μικρά παιδιά έχουμε θεμελιώδη ανάγκη να εκφράσουμε τη δημιουργικότητά μας. Αυτό βέβαια δεν είναι συνήθως συμβατό - μικροζημιές, σπασίματα, μουτζούρες, λερώματα - με τους κανόνες και τις προσδοκίες της οικογένειας και του εν γένει περιβάλλοντος, οπότε δεχόμαστε τις πρώτες ισχυρές πιέσεις για να «σοβαρευτούμε» και να γίνουμε «καλά και υπάκουα» παιδιά. Με νουθεσίες τύπου «πες ευχαριστώ στον θείο για το δώρο» και «πρόσεχε να μην ξαναλερώσεις το τραπέζι’ αρχίζει η καταστροφική επήρεια των αγαπημένων μας γονέων σε σχέση με την αυθεντικότητά μας και την αυτοέκφραση.
Η πλειονότητα των παιδιών υφίσταται αυτήν την βίαιη «εκλογίκευση» και έναν άκρατο «σωφρονισμό» προκειμένου να «εκπαιδευθεί» για να ενταχθεί στις αρχές και απαιτήσεις της κοινωνίας. Κάπου εκεί, αρχίζουμε ως παιδιά να χάνουμε τον αυθορμητισμό και την εκφραστικότητά μας μέσω του δεξιού, κυρίως, ημισφαιρίου του εγκεφάλου. Αρχίζουμε να αμφισβητούμε την φαντασία και την ονειρική ανάγνωση της ζωής, τα παραμύθια και τους «αφηρημένους» μας προσωπικούς κανόνες αντιληπτικότητας και κατανόησης.
Βγαίνοντας αργότερα στον στίβο της ζωής - με την προϋπόθεση ότι δεν έχουμε στραφεί σε καλλιτεχνική κατεύθυνση - έχουμε εγκαταλείψει την αγνή φαντασία και δημιουργικότητα για να ταιριάξουμε στο σκληρό και απαιτητικό σύστημα της παραγωγικής αγοράς. Με αυτόν τον τρόπο, έχουμε εγκαταλείψει ένα ψυχικό κομμάτι του εαυτού μας, το οποίο αργότερα, κάποιοι από μας, καλούμαστε να αναζητήσουμε στη διαδρομή προς την ολοκλήρωσή μας. Όσοι βιώσουμε ότι δεν υπάρχει πληρότητα και εσωτερική γαλήνη στην συμβατική ζωή μας, πασχίζουμε να συνδεθούμε με την εσωτερική πηγή έμπνευσης και δημιουργίας προκειμένου να προχωρήσουμε στο επόμενο επίπεδο κατανόησης και πραγμάτωσης της ζωής μας.
Η ψυχική ισορροπία αποτελεί την προϋπόθεση για την έκφραση της αυθεντικής μας δημιουργικότητας και «τούμπαλιν». Η πρόκληση, συνήθως, είναι να ξεπεράσουμε τις κοινωνικές πιέσεις κάθε επιπέδου προς τη συμβατική σκέψη, συμπεριφορά και έκφραση και να επαναστατήσουμε για χάρη του αυθεντικού μας δικαιώματος της ψυχικής έκφρασης, της δημιουργικότητας, του οραματισμού και της φαντασίας. Είναι χρήσιμο να θυμηθούμε ότι η δημιουργικότητα δεν περιορίζεται στις τέχνες και την καλλιτεχνία, αλλά άπτεται γενικότερα της φαντασίας, της αυθεντικότητας, των αποφάσεων και επιλογών, της επικοινωνίας και αυτοέκφρασης, της συνεργασίας και έμπνευσης, της δράσης και της κινητοποίησης.
Η αναγκαία εμπιστοσύνη και αυτοπεποίθηση στο μονοπάτι της εκ νέου ανακάλυψης του πραγματικού εαυτού μας αποτελούν τις βάσεις για την απελευθέρωση της δημιουργικότητας μας σε όλα τα επίπεδα, πέρα από κριτικές και εμπόδια του περιβάλλοντος.
Η δημιουργικότητα αποτελεί την πρωταρχική αιτία της γέννησής μας, την τροφή και την εξοικείωση με την ζωή στα πρώτα μας χρόνια, το μονοπάτι μέσα από το οποίο καλούμαστε να βαδίσουμε στην εξέλιξή μας αλλά και τον προορισμό ώστε να βιώσουμε την αυτοπραγμάτωση.
Σχόλια