Πριν λίγες μέρες, συζητώντας μ’ έναν φίλο μουσικό, του ανέφερα ότι απ’ όλες τις ομάδες/γκρουπ στα οποία συμμετέχει, σε ένα δεν μου ταιριάζει, δεν μου «κολλάει» δεν είναι «αυτός». Προσπάθησε να με πείσει ή καλύτερα να πείσει τον εαυτό του ότι καλώς κάνει και είναι μέρος αυτού, γιατί το συγκεκριμένο γκρουπ χρειάζεται τις γνώσεις του, την ενέργειά του και τις ικανότητές του σε πολλαπλά επίπεδα. Δεν αμφισβήτησα ότι ό,τι κάνει το κάνει συνειδητά, ότι όντως μπορεί να προσφέρει και μάλιστα χωρίς να πληρώνεται. Όμως το να κάνουμε κάτι συνειδητά δεν είναι πάντα ικανό να μας «προστατεύσει».
Και τι εννοώ;
Η ίδια η ζωή μας αποδεικνύει (κι αυτό το έμαθα the hard way) ότι όταν λειτουργούμε σ’ ένα περιβάλλον το οποίο δεν μας αντιπροσωπεύει και δεν μας επιτρέπει να εκφραστούμε πλήρως και σε βάθος, και μάλιστα και χωρίς αμοιβή, όση ικανοποίηση κι αν παίρνουμε νιώθοντας ότι βοηθάμε, δεν φτάνει για να εξισορροπηθεί η ενέργεια που βάζουμε. Δεν είναι fair play για μας!
Όταν συμμετέχουμε σε ομάδες δίνοντας κομμάτια του εαυτού μας, χωρίς να υπάρχει στη βάση της συνεργασίας το ίδιο «why», τότε αυτό που βγαίνει προς τα έξω δεν είναι αρμονικό. Και όπου δεν υπάρχει αρμονία δεν μπορεί να υπάρχει ροή. Και όταν δεν υπάρχει ροή, υπάρχει ένα είδος προδοσίας του εαυτού μας. Και κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, ο εαυτός μας με κάποιον τρόπο θα αντιδράσει, θα επαναστατήσει.
Όσο συνειδητά κι αν επιλέγουμε να γινόμαστε μέρος ενός project, αν ο σκοπός του δεν ταιριάζει με το δικό μας σκοπό, αν η ομάδα έργου απέχει απ’ αυτό που είμαστε εμείς, απ’ αυτό που πρεσβεύουμε με τις πράξεις μας, με τα λόγια μας, με την εξωτερική μας εικόνα κι αν οι στόχοι του project δεν έχουν προκύψει και από εμάς, τότε η αξία που προσφέρουμε πάει χαμένη και για το project αλλά και για εμάς τους ίδιους.
Επίσης, υπάρχει κίνδυνος να στείλουμε λανθασμένα μηνύματα στον έξω κόσμο σχετικά με το ποιοι είμαστε αληθινά κι αυτό να μας κοστίσει σε επίπεδο δημιουργίας συνεργασιών με ανθρώπους σαν εμάς, που θα μας «απογειώσουν».
Όσο καλές δικαιολογίες κι αν βρίσκουμε, όσο κι αν μας χρειάζονται, όσο καλοί κι αν είμαστε σε κάτι και όντως μπορούμε να υλοποιήσουμε επιτυχώς τα tasks που μας ανατίθενται, η αλήθεια είναι μία: Όταν δεν υπάρχει ισόρροπη ανταλλαγή ενέργειας, τότε είμαστε χαμένοι. Και η φύση όταν «χάνει» αντιδρά και μάλιστα πολλές φορές βίαια!
Όταν προδίδουμε τον εαυτό μας ουσιαστικά δεν του αναγνωρίζουμε την αξία του. Μας «μικραίνουμε». Δεν εκφραζόμαστε αληθινά και δεν διευρυνόμαστε.
Η μόνη περίπτωση που αποδέχομαι προτάσεις και μάλιστα μόνο για σύντομης διάρκειας projects σε περιβάλλοντα που δεν συμφωνούν με ό,τι είμαι, είναι όταν υπάρχει challenge και ευκαιρία να κάνω trigger το status quo. Και γνωρίζω πολύ καλά τις συνέπειες. Γι’ αυτό και το κάνω σπάνια.
Ας προσέχουμε τις συνεργασίες μας και το περιβάλλον στο οποίο λειτουργούμε και υπάρχουμε. Ας σεβόμαστε τα θέλω μας, τις ανάγκες μας, τον εαυτό μας γιατί πραγματικά το αξίζει!
Σχόλια