QR codes: Τι είναι αυτό στην κάρτα μου και γιατί δεν με νοιάζει - και μάλλον ούτε και σένα

Θα μπορούσε πολύ εύκολα, λόγω κάποιου σφάλματος ή φάρσας, να οδηγεί οπουδήποτε και όχι εκεί που υποτίθεται πως πρέπει να οδηγήσει. Θα μπορούσε αυτός που το έφτιαξε να το έχει διαφοροποιήσει και για κάθε 1 στις 100 κάρτες μέσα στο πακέτο που έχω να υπάρχει και μια με QR code που οδηγεί... στο οτιδήποτε.

Γιατί όμως δεν το έχω σκανάρει ποτέ για να δω που πάει; Γιατί, πολύ απλά, δεν βλέπω τον λόγο, αδιαφορώ για την ύπαρξη του. Όχι μόνο για την δική μου κάρτα (που ξέρω τα στοιχεία) αλλά και για οποιαδήποτε άλλη έχω πιάσει στα χέρια μου. Κατά τη γνώμη μου, τα QR codes είναι πολύ καλά ως ιδέα, με πολλές θεωρητικές εφαρμογές. Εντούτοις, νομίζω πως κανείς δεν τα χρησιμοποιεί συχνά στον πραγματικό κόσμο, ακόμη και εάν οι διαφημιστές προσπαθούν να τα εντάξουν στο περιεχόμενο τους.

Για παράδειγμα, ένα σημείο που τα βλέπω συχνά είναι οι διαφημίσεις εντός των συρμών του μετρό. Οι διαφημιστές τοποθετούν ένα QR code, ελπίζοντας πως η διαφήμιση θα συνδυαστεί με μια εύκολη επίσκεψη σε μια ιστοσελίδα ή ακόμη και με κάποια αγορά. Το QR code στα καλύτερα του: ο επιβάτης μπαίνει για λίγο στο μετρό, δεν μπορεί να σημειώσει ή να αφιερώσει πολύ χρόνο, βγάζει το κινητό του, σκανάρει, επισκέπτεται (το ότι δεν υπάρχει internet εκεί είναι άλλο θέμα, ας μην το πιάσουμε τώρα).

Πες μου όμως, πότε ήταν η τελευταία φορά που είδες κάποιον να σκανάρει ένα QR code σε διαφήμιση του μετρό; Για την ακρίβεια, πότε ήταν η τελευταία φορά που είδες κάποιον να σκανάρει με το κινητό του ένα QR code, οπουδήποτε; Πάω στοίχημα πως αν κάποιος σου έδινε 50 ευρώ για κάθε φορά που θα είχες δει κάποιον να βγάζει το κινητό του και να σκανάρει ένα τέτοιο (πέρα από την πρώτη, άντε μια μπορεί να έχεις δει), δεν θα κέρδιζες απολύτως τίποτα. Περισσότερες φορές θα έχει φωτογραφίσει κάποιος μια ολόκληρη διαφήμιση στην οποία υπάρχει και ένα QR code, παρά το QR code αυτό καθαυτό.

Κάπου εδώ, ας κάνουμε ένα σύντομο ταξίδι στο - όχι και τόσο μακρινό - παρελθόν. Τα QR codes (Quick Response code) οφείλουν την ύπαρξη τους στα barcodes και δημιουργήθηκαν όταν υπήρχε ζήτηση για μια γρηγορότερη δυνατότητα αποθήκευσης περισσότερου και πιο περίπλοκου περιεχομένου, καταλαμβάνοντας παράλληλα και λιγότερο χώρο. Δημιουργήθηκαν το 1994 από την ιαπωνική Denso Wave, μια εταιρεία της Toyota, με στόχο την χρήση τους στην παραγωγική διαδικασία, δηλαδή στην παρακολούθηση και καταγραφή οχημάτων και εξαρτημάτων. Εξειδικευμένη διαδικασία και εξαιρετικά στοχευμένη (όπως άλλωστε και του barcode).

Ας επιστρέψουμε στο σήμερα και στο παράδειγμα με το μετρό. Αυτό δεν είναι τυχαίο. Βρέθηκα πολύ πρόσφατα σε μια εκδήλωση στην οποία συμμετείχαν startuppers, δημοσιογράφοι και άλλοι, γενικώς ένα κοινό που έχει επαφή με το marketing και την τεχνολογία. Όταν έδωσα την κάρτα μου σε κάποια παρευρισκόμενη και την ρώτησα εάν έχει σκανάρει ποτέ της QR code, μου απάντησε θετικά. Για λίγο, έμεινα έκπληκτος. Σκεφτόμουν πως η εμπειρία της θα μπορούσε να γίνει βιβλίο ή ταινία. Καθώς ήμουν έκπληκτος, την ρώτησα πότε έγινε αυτό: πριν οκτώ χρόνια.

Συνοψίζοντας, η άποψη μου είναι πως τα QR codes είναι εξαιρετικά ως ιδέα. Συνδέουν με ευκολία τον φυσικό κόσμο με τον ψηφιακό, μεταφέροντας πληροφορίες από τον πρώτο στο δεύτερο. Παράλληλα, μπορούν να έχουν κάποιες εξαιρετικές εφαρμογές σε ορισμένες ιδιαίτερες συνθήκες. Εντούτοις, θεωρώ πως για τους περισσότερους, απλώς υπάρχουν. Οι περισσότεροι μάλλον δεν ξέρουν ούτε τι κάνουν, ούτε πως δημιουργούνται, ούτε γιατί υπάρχουν, ούτε τι είναι. Και ακόμα κι αν μάθουν, δεν νομίζω πως θα τους κάνουν αίσθηση.

Με λίγα λόγια, τα QR codes υπάρχουν απλώς για να υπάρχουν, περιμένοντας υπομονετικά κάποιον να τα σκανάρει. Για αυτό, την επόμενη φορά που θα δεις κάποιον να σκανάρει ένα QR code με το κινητό του, μίλησε του. Ίσως έχει μια ενδιαφέρουσα ιστορία να σου πει για την ζωή του.