9 τρόποι για να αποφύγουμε τη δυστυχία της μετριότητας

Σήμερα, θα δούμε έναν οδικό χάρτη που μπορεί να βοηθήσει όλους μας να μην πέσουμε στην παγίδα της έλλειψης σκοπού, της αυταπάτης, της βαρεμάρας, της υποτιθέμενης άνεσης, του εγωισμού, της επιφυλακτικότητας, του φόβου και, άρα, της μετριότητας.

Η παράδοση στη μετριότητα μπορεί να αποφευχθεί μόνο αν:

1. Βρούμε το παραγωγικό μας πάθος, αυτό που θα μας κάνει να αντέχουμε κάθε δυσκολία προκειμένου να αυτοπαρακινούμαστε ώστε να ζήσουμε με βάση το «γιατί» μας, ενώ παράλληλα, από τις πράξεις μας θα ωφελούνται και οι συνάνθρωποί μας. Για να μπορέσουμε όμως να υλοποιήσουμε τα projects εκείνα που θα μας επιτρέψουν να ακολουθήσουμε το πάθος μας, χρειαζόμαστε κι ένα σχέδιο δράσης. Μία καταγραφή όλων εκείνων των καθημερινών μικρών μαχών που πρέπει να δώσουμε για να μην επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να συμβιβαστούν ή/και να μην επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να σταματήσουν να είναι δημιουργικοί και μετα-καινοτόμοι.
2. Κατακτήσουμε την αυτογνωσία, μη αποδεχόμενοι το σύστημα που θέλει να ορίζουμε ποιοι είμαστε και να διαμορφώνουμε την εικόνα του εαυτού μας με βάση το πώς μας βλέπουν οι άλλοι. Η δίκαιη εκτίμηση του εαυτού μας με βάση το μέσο όρο των θετικών και αρνητικών μας είναι το πρώτο βήμα προς την αυτογνωσία. Η δημιουργία ενός δικού μας κώδικα ηθικής ο οποίος θα προκύψει αφού γκρεμίσουμε πεποιθήσεις, παγκόσμια αποδεκτές «ιστορίες» που μας κρατούν δέσμιους στο «παλιό» και γνώριμο είναι το επόμενο βήμα. Γνωρίζοντας ποιοι είμαστε και χτίζοντας πάνω σ’ αυτό μπορούμε να αξιοποιήσουμε όλο το δυναμικό μας αποτελεσματικά, χωρίς αυταπάτες.
3. Εφαρμόσουμε την «εφαρμοσμένη περιέργεια». Πώς; Καταγράφοντας όσες περισσότερες ερωτήσεις μας προκύπτουν σε καθημερινό επίπεδο για όποιο θέμα μας απασχολεί ή/και για όποιο αντικείμενο μας ενδιαφέρει. Όμως, θα πρέπει να αφιερώσουμε και χρόνο για να τις απαντήσουμε, ακολουθώντας την πρακτική της εφαρμοσμένης έρευνας. Κάνοντας μία λίστα με ό,τι καινούργιο θέλουμε να μάθουμε και βρίσκοντας κάθε μέρα χρόνο ώστε να ενδυναμώνουμε το νου και τη ψυχή μας με τη νέα αποκτημένη βιωματική γνώση είναι ακόμα ένας αποτελεσματικός τρόπο να ξεφύγουμε από τη βαρεμάρα που μας καταστρέφει. Και μην ξεχνάτε! Πολλές φορές η βαρεμάρα σημαίνει ότι πρέπει να αλλάξουμε κάτι στη ζωή μας. Σημαίνει δηλαδή δράση όμως με στρατηγική.
4. Αφήσουμε στην άκρη την προσωρινή σταθερότητα, μη θυσιάζοντας το μέλλον για χάρη της. Η σταθερότητα σημαίνει μη αλλαγή. Και μη αλλαγή σημαίνει θάνατος. Η έξοδος από τη ζώνη άνεσής μας είναι ο μόνος τρόπος για να μην βουλιάξουμε. Η αποδοχή των προκλήσεων, η ενασχόληση με νέα projects, η γνωριμία με πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους από τους οποίους έχουμε να μάθουμε και η ανάληψη της ευθύνης που μας αναλογεί είναι κάποιοι τρόποι που θα μας βοηθήσουν να μην ζούμε σε μια κατάσταση αναμονής μέσα στο γνώριμο. Θα μας βοηθήσουν να κάνουμε το βήμα και να αγκαλιάσουμε το μυστήριο, το καινούργιο, το διαφορετικό. Έτσι θα μάθουμε να αλλάζουμε, όσο δύσκολο κι αν είναι.
5. Σκάσουμε το μπαλόνι του εγωισμού και δεν υποτιμούμε αλλά ούτε και υπερτιμούμε τους εαυτούς μας και τους άλλους. Ούτε η θυματοποίηση αλλά ούτε και η υπερβολή οδηγεί πουθενά. Ξεκαθαρίζοντας τι περιμένουμε από τους εαυτούς μας και από τους ανθρώπους με τους οποίους συνυπάρχουμε, προσπαθώντας να μην τους βάζουμε τρικλοποδιές και μαθαίνοντας να λέμε «ευχαριστώ» και «μπράβο» ξεφεύγουμε από τον ατομισμό και το ναρκισσισμό και βαδίζουμε σε έναν δρόμο πιο «καθαρό», χωρίς να επιβάλλουμε ούτε στον εαυτό μας ούτε στους άλλους κανόνες ή πρότυπα που θα μας κάνουν να νιώθουμε πιο «ψηλοί».
6. Ανοιχτούμε στον κόσμο και πιστέψουμε στη βιολογία της συνεργασίας γιατί έτσι είμαστε φτιαγμένοι να υπάρχουμε. Το μοίρασμα των ιδεών μας, το να τολμούμε να συγκρουστούμε δημιουργικά και η θέλησή μας να αποδεχόμαστε το αρνητικό feedback μας βοηθούν να κατανοούμε ποιοι είμαστε, που μπορούμε να φτάσουμε, να δούμε πιο καθαρά τόσο τα δικά μας κίνητρα όσο και των άλλων. Έτσι, μπορούμε να συνδεθούμε πιο εύκολα μαζί με τους συνανθρώπους μας, να επικοινωνήσουμε αληθινά, να ενώσουμε τις δυνάμεις μας, να αλληλοϋποστηριχτούμε και να σχηματίσουμε ισχυρές ομάδες και δίκτυα που μπορούν να αλλάξουν το status-quo.
7. Δεν φοβόμαστε. Αν αγκαλιάσουμε το άγνωστο, αν υψώσουμε το ανάστημά μας, αν δεν ζούμε στη σκιά κάποιου άλλου γιατί πιστεύουμε ότι δεν μπορούμε να είμαστε σαν κι εκείνον γιατί δεν έχουμε αξία. Βρίσκοντας τη φωνή μας και παίρνοντας μικρά υπολογισμένα ρίσκα, έχοντας πάντα ένα Plan B είναι ένας τρόπος να αρχίσουμε να ξεπερνούμε κάποιους φόβους μας. Ο πειραματισμός, βάσει ενός Plan A, και η εμπιστοσύνη στη διαίσθησή μας, η οποία όμως πηγάζει κι από τη βιωματική μας γνώση, είναι ακόμα βήμα που μας απομακρύνει από το φόβο. Παρατηρώντας ό,τι συμβαίνει γύρω μας και τολμώντας, έστω κι αν σε πρώτη φάση μιμηθούμε κάτι που έκανε κάποιος άλλος, έχουμε διανύσει το μισό δρόμο. Το θέμα είναι να ξεκινήσουμε. Στη συνέχεια, σίγουρα θα βρούμε το βηματισμό μας ενώνοντας τα δικά μας dots.
8. Δεν τα παρατήσουμε όταν βιώνουμε το «lag». Το χρονικό εκείνο διάστημα μεταξύ προσπάθειας και πολυπόθητου αποτελέσματος. Το χρονικό εκείνο διάστημα που μπορούμε να το αξιοποιήσουμε για να σκεφτούμε, να κάνουμε αλλαγές, να εφαρμόσουμε το «creative cross training». Την πρακτική εκείνη που θα μας επιτρέψει να ενισχύσουμε τον εαυτό μας με πρακτικές άλλων, διαφορετικών πεδίων απ’ αυτό με το οποίο ασχολούμαστε και εστιάζουμε την προσοχή μας. Έτσι, θα γίνουμε και πιο δημιουργικοί αλλά και θα διευρύνουμε τις ιδέες μας, τα projects μας, τις δράσεις μας, τον εαυτό μας.
9. Αναπτύξουμε τη συναισθηματική, οικολογική και ψηφιακή νοημοσύνη μας ώστε να αναγνωρίζουμε, να αποδεχόμαστε και να αλλάζουμε τις συμπεριφορές εκείνες που μας οδηγούν στην απραξία, στην αδικία, στην έλλειψη αυτοεπίγνωσης αλλά και ενσυναίσθησης, τόσο για τους άλλους όσο και για τον πλανήτη Γη. Ζώντας και δρώντας αειφορικά σε όλα τα επίπεδα της ύπαρξής μας ωθούμαστε να πράττουμε παραγωγικά δημιουργικά. Εξελίσσουμε τους εαυτούς μας και τους ανθρώπους που βρίσκονται γύρω μας. Ζούμε ισορροπημένα και αρμονικά σε ένα φυσικό και ψηφιακό περιβάλλον που προάγει την ισότιμη και δίκαιη ανάπτυξη.

Μπορεί να είμαστε οι καλύτεροι, οι πιο ποιοτικοί «σπόροι», όμως χωρίς το κατάλληλο «έδαφος» και τις κατάλληλες «καλλιεργητικές τεχνικές» κανένας ποιοτικός «σπόρος» από μόνος του δεν αναπτύσσεται και δεν δίνει τελικά εύρωστα «φυτά». Το ζητούμενο πάντα θα πρέπει να είναι να «φωτοσυνθέτουμε» παράγοντας «οξυγόνο» τόσο για μας όσο και για τους άλλους. Και πάντα στο Τώρα.

Και θα το ξαναπώ: Η μετριότητα δεν είναι κληρονομική. Είναι επιλογή! Ας προσπαθούμε συνεχώς να είμαστε αυθεντικοί και μοναδικοί! Τότε μόνο θα ζούμε μία ζωή που αξίζει να τη ζούμε!