Η διαφορετικότητά μας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την αυθεντικότητά μας

Ένα καλοκαιρινό πρωινό, είχα φτάσει πολύ νωρίτερα από την προγραμματισμένη πτήση μου στο αεροδρόμιο της Αθήνας. Έπειτα από λίγη ώρα, καθισμένος και γράφοντας στον υπολογιστή μου, αποφάσισα να πάω να περιμένω στην πύλη αναχώρησης. Θα έφτανα σε λίγα λεπτά, μιας και η συγκεκριμένη πύλη ήταν στην άκρη του αεροδρομίου.

Εκείνη τη χρονική περίοδο το αεροδρόμιο ήταν σχεδόν γεμάτο με τουρίστες, που ταξίδευαν για τις διακοπές τους. Προχωρούσα, λοιπόν, προς την πύλη αναχώρησης, όπως όλοι οι βιαστικοί, με το σακίδιό μου, όταν ξαφνικά μπροστά μου πετάχτηκε ένα μωρό, ενός έτους περίπου, ίσα ίσα που περπατούσε, προσπαθώντας να ακολουθήσει τον πατέρα του.

Ήταν ένα μικρό, κοντό ανθρωπάκι μπροστά στα πόδια μου, κάνοντας μικρά μικρά βηματάκια, ντυμένο με ένα ριγέ μπλε κόκκινο μπλουζάκι και ένα μπλε τζιν. Ασυναίσθητα, χαμήλωσα τον ρυθμό μου και άρχισα να παρακολουθώ την προσπάθειά του να φτάσει τον μπαμπά του, με τα χέρια ψηλά, σαν να θέλει να τον πιάσει, πριν του φύγει μακριά. Ήταν μια δόση ευαισθησίας και χαράς μέσα σε όλο εκείνο το γεμάτο ενήλικο κόσμο αεροδρόμιο.

Αμέσως χαμογέλασα. Ήταν ένας «μικρός» αγώνας, για να πιάσει αυτό που τόσο πολύ ήθελε εκείνη τη στιγμή και το οποίο συμβόλιζε την ασφάλεια και την αγάπη του, τον μπαμπά του, χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς δισταγμό, με όλη του τη δύναμη. Ξαφνικά, έπεσε. Ήμουν σχεδόν από επάνω του και αμέσως χαμογελώντας έσκυψα να το βοηθήσω, ταυτόχρονα με τον πατέρα του. Το πήρε αγκαλιά και έφυγε. Απομακρυνόμενο από εμένα και στην ασφάλεια της αγκαλιάς του πατέρα του, με κοιτούσε. Ξανά χαμογέλασα και ασυνείδητα σκέφτηκα, πόσο αγώνα κάνει για να μεγαλώσει.

Τα μωρά δεν ανησυχούν εάν πέσουν, εάν κάνουν λάθη ή εάν θα κάνουν κάτι  με το οποίο θα ντραπούν. Απλώς περπατούν, πέφτουν και σηκώνονται ξανά. Πόσους φόβους θα ξεπεράσει και πόσους όχι; Τι εφόδια θα δεχθεί από την οικογένειά του, για να φτάσει στο σημείο να μπορεί να αντιμετωπίσει μόνος του τις διαφορετικές καταστάσεις της ζωής; Πόσα θα αντιμετώπιζε και πόσα θα τον νικούσαν; Πόσες χαρές και πόσες λύπες θα αισθανόταν, σε αυτό το ταξίδι του, στα επόμενα χρόνια της ζωής του; Πόσες καταστάσεις έχεις αντιμετωπίσει εσύ, αναπολώντας τα χρόνια πίσω; Περιστατικά που μπορείς να σκεφτείς και να αναφερθείς αμέσως, που σε σημάδεψαν από το βαθμό δυσκολίας τους και τώρα τα θυμάσαι σαν κάτι που πέρασε; Πόσο κουράγιο χρειάστηκε, πόσα ψυχικά αποθέματα ξόδεψες για να τα ξεπεράσεις; Δυσκολίες που μερικές φορές σε κάνουν να δακρύζεις, από την «ουλή» που άφησαν βαθιά μέσα σου. Διαφορετικοί χαρακτήρες, διαφορετικές καταστάσεις. Είμαστε όλοι διαφορετικοί.

Η διαφορετικότητά μας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την αυθεντικότητά μας ως ατόμων και ως χαρακτήρων. Είμαστε αυθεντικοί όταν συμπεριφερόμαστε ελεύθερα, είμαστε αυθεντικοί όταν χρησιμοποιούμε τα ταλέντα μας.

Εάν αισθανόμασταν ελεύθεροι, θα συμπεριφερόμασταν αντίστοιχα, έτσι, δηλαδή, όπως είμαστε φτιαγμένοι στην πραγματικότητα από την φύση μας. Σκέψου πώς λειτουργείς, πώς συμπεριφέρεσαι, όταν είσαι μόνος σου και κανένας δεν σε παρακολουθεί, κανένας δεν είναι μαζί σου στον ίδιο χώρο, κανένας δεν είναι μαζί σου στον χώρο δουλειάς. Σε αυτή την περίπτωση είσαι ο εαυτός σου. Είσαι ελεύθερος να κάνεις ό,τι θέλεις, να συμπεριφερθείς όπως θέλεις. Σκέψου, αντίθετα, να είσαι στον χώρο δουλειάς με τους υπόλοιπους συναδέλφους σου, τον προϊστάμενό σου ή ακόμα και τον διευθυντή σου˙ πώς είσαι, πώς συμπεριφέρεσαι, πώς λειτουργείς ως άτομο; Σε μια τέτοια περίπτωση οι περισσότεροι νοιώθουν πιεσμένοι, δεν είναι ελεύθεροι να λειτουργήσουν ή να συμπεριφερθούν όπως πραγματικά θα ήθελαν.

Στην διαφορετικότητά μας βασίζονται και οι αποφάσεις που λαμβάνουμε ως άτομα, καθώς και ο τρόπος που τις λαμβάνουμε. Υπάρχουν δύο ειδών αποφάσεις: οι αποφάσεις της στιγμής και οι αποφάσεις τις οποίες σκεφτόμαστε πρώτα πριν τις υλοποιήσουμε. Και οι δύο ειδών αποφάσεις, βασίζονται στο συνειδητό και το ασυνείδητο. Ένα παράδειγμα του συνειδητού είναι η σκέψη που κάνουμε πρώτα πριν αναπνεύσουμε, ενώ με το υποσυνείδητο απλά αναπνέουμε μηχανικά, χωρίς να το σκεφτούμε. Έτσι, λοιπόν, στο υποσυνείδητο εμπερικλείεται η απόφαση της στιγμής. Το ογδόντα τοις εκατό των αποφάσεων που παίρνει ένα άτομο ημερησίως είναι αποφάσεις της στιγμής. Προσέξτε, για παράδειγμα, τον εαυτό σας πόσο γρήγορα αποφασίζει να αλλάξει ταχύτητα στο αυτοκίνητο ή να φάει, ενώ ταυτόχρονα μιλάει με κάποιον φίλο ή συνεργάτη στο ίδιο τραπέζι, πόσο γρήγορα, από την άλλη, αγοράζει τον καφέ του και την ίδια στιγμή αποφασίζει να αγοράσει και ένα νερό μήπως διψάσει˙ γρήγορες αποφάσεις, χωρίς επεξεργασία, αυθόρμητες. 

Σε ήρεμες καταστάσεις, δεν χρειάζεται να λάβουμε απερίσκεπτες αποφάσεις, γιατί όταν το περιβάλλον είναι ήρεμο έχουμε τον χρόνο να σκεφτούμε. Όταν, όμως, βρισκόμαστε υπό πίεση και απαιτείται να λάβουμε γρήγορα αποφάσεις, τότε λειτουργεί ο υποσυνείδητος εαυτός μας. Τότε είναι που αναλαμβάνει εκείνος και έχουμε την ευκαιρία να κρίνουμε τις αποφάσεις του και να αντιληφθούμε πόσο τον έχουμε αναπτύξει τελικά.

Αφού κάνουμε την αυτοκριτική μας, λοιπόν, μπορούμε να αναπτύξουμε τα δυνατά μας σημεία, τα ταλέντα και τις δεξιότητές μας, ώστε να μπορούμε να λάβουμε σωστές αποφάσεις άμεσα και σε επείγουσες περιστάσεις. Υπό τέτοιες συνθήκες, δεν διερωτόμαστε τι να πράξουμε ή γιατί μας συμβαίνει αυτό, απλώς λειτουργούμε μηχανικά, αντιδρούμε άμεσα. Αντίθετα, υπό φυσιολογικές συνθήκες, όπου δεν κυριαρχεί το άγχος και η βιασύνη, αναρωτιόμαστε και συζητάμε και με άλλους ανθρώπους που εμπιστευόμαστε ποια είναι η καλύτερη απόφαση που θα μπορούσαμε να πάρουμε.

Είναι όμως δύο διαφορετικοί κόσμοι, δύο διαφορετικοί εαυτοί. Ο ένας, ο θεωρητικός, που σκέφτεται πριν κάνει κάτι, το συζητάει, το επαναξιολογεί, το ξανασκέφτεται, και ο δεύτερος ο οποίος λειτουργεί με αμεσότητα, με ταχύτητα, χωρίς δεύτερη σκέψη. Τότε βλέπεις τα αποτελέσματα των προσπαθειών σου στην ανταπόκριση που θα έχεις, αφού βασίζεται σε ό,τι έχεις κάνει για να τον αναπτύξεις μέχρι εκείνη την στιγμή.

Γι’ αυτό αναπτύσσουμε τα δυνατά μας σημεία, τα ταλέντα μας, έτσι ώστε να μπορούμε να λειτουργούμε άμεσα σε επείγουσες καταστάσεις, που απαιτείται να παρθούν πολύ γρήγορα αποφάσεις.

Μερικές φορές, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε για να διορθώσουμε το παρελθόν, είναι να κοιτάμε «μπροστά»! Να σχεδιάζουμε το αύριο και να ζούμε το σήμερα.

Απόσπασμα από το βιβλίο «ΕΥΠΙΤΥΧΙΑ» του Σταύρου Μπαρούτα