Υπάρχουν δύο τρόποι να αντιμετωπίσεις το μέλλον: Με φόβο ή με προσμονή

Ανεξάρτητα από το πόσο είμαστε επιτυχημένοι ή όχι, όταν κάτι μας καθηλώνει και δεν μας αφήνει να προχωρήσουμε μπροστά, είναι κάποιος φόβος που μας εμποδίζει να κάνουμε τις απαραίτητες ενέργειες για την επιτυχία μας.

Έχει ενδιαφέρον η άποψη ότι γεννιόμαστε μόνο με δύο φόβους. Το φόβο του δυνατού θορύβου (κρότου) και το φόβο της πτώσης. 

Τι γίνεται άραγε με τους υπόλοιπους φόβους μας; Της δημόσιας ομιλίας; Της αντιπαράθεσης; Του να είσαι τέλειος; Της αποτυχίας ή του ακόμα μεγαλύτερου, της επιτυχίας; Αν δεν γεννηθήκαμε μαζί τους, μήπως αυτό σημαίνει ότι τους έχουμε αποκτήσει κάποια στιγμή μεγαλώνοντας; 

Συχνά λέμε στα παιδιά μας να μην κάνουν κάτι για να μη χτυπήσουν ή πονέσουν. Μερικές φορές είναι καλό, όπως όταν λέμε στο παιδί να μην περνάει το δρόμο μόνο του. Μερικές φορές, ωστόσο, αν και έχουμε τις καλύτερες προθέσεις, γινόμαστε υπερπροστατευτικοί και μπορεί ακόμα και να καταπνίξουμε τη φυσιολογική περιέργεια του παιδιού. Όλοι μας εκπαιδευτήκαμε στα πρώτα χρόνια της ζωής μας σε όλα τα «δεν μπορείς» και «μη» και «είσαι μικρός».

Και καθώς μεγαλώνουμε και από παιδιά γινόμαστε ενήλικοι, κουβαλάμε μαζί μας τους φόβους μας που διαρκώς μεγαλώνουν και αυξάνονται. Και συνήθως εξελίσσονται στη συνήθεια να μη δοκιμάζουμε νέα πράγματα ή να μη ξεφεύγουμε καθόλου από την πεπατημένη. Η απροθυμία να δοκιμάζουμε νέα πράγματα όσο μεγαλώνουμε είναι στην πραγματικότητα ο φόβος της αποτυχίας.

Οι φόβοι που έχουμε προέρχονται είτε από την κουλτούρα της κοινωνίας που μεγαλώνουμε είτε από τις εξωτερικές μας επιρροές.

Σκέψου το. Υπάρχουν άνθρωποι σε διαφορετικούς πολιτισμούς, που έχουν διαφορετικούς φόβους από εμάς. Πάρε για παράδειγμα τους ανθρώπους στην Αφρική. Έχουν τελείως διαφορετικά πράγματα για να ανησυχούν από το να φοβούνται αν το μακιγιάζ τους δεν φαίνεται καλό ή αν η αγαπημένη ποδοσφαιρική τους ομάδα μπορεί να μην κερδίσει ή αν θα πέσει το χρηματιστήριο.

Από την άλλη, μεγαλώνουμε με εξωτερικές επιρροές, από άλλους ανθρώπους, όχι μόνο τους γονείς μας αλλά και τους συγγενείς, φίλους, δασκάλους μας. Μπορεί κάποιος να πει ότι δεν του έχουν δημιουργήσει κανένα φόβο οι άλλοι; Από αυτές τις επιρροές έχουν δημιουργηθεί οι περισσότεροι φόβοι που λένε ότι «δεν είμαι αρκετά καλός», «δεν είμαι αρκετά όμορφος», «δεν είναι αυτά για εμάς», «όποιος ακολουθεί το πάθος του θα καεί από αυτό», «όποιος ρισκάρει κινδυνεύει να τα χάσει όλα». Αυτοί είναι ουσιαστικά περιορισμοί που βάζουμε στον εαυτό μας και μας απομακρύνουν από την επιτυχία και την ευτυχία. 

Οι φόβοι όμως δεν είναι πραγματικοί, είναι ψευδαισθήσεις, δεν υπάρχουν. Γιατί είναι αποκρίσεις σε ιδέες που έχουμε δημιουργήσει από πράγματα που πιστεύαμε ότι ήταν αληθινά, αλλά στην πραγματικότητα δεν ήταν. Οι φόβοι στην ουσία είναι ο τρόπος του νου μας να μας βοηθήσει να βρούμε τους τομείς της ζωής μας που πραγματικά πρέπει να εργαστούμε. Και μπαίνοντας στη δράση για να τους αντιμετωπίσουμε, μπορούμε να κάνουμε λάθη αλλά πάντα θα μαθαίνουμε και θα εξελισσόμαστε.

Μπορείς να χειριστείς το φόβο αντί να τον αφήνεις να σε χειραγωγεί εκείνος; Ναι, μπορείς!

«Ο φόβος χτύπησε την πόρτα. Η πίστη πήγε να ανοίξει και... δεν ήταν κανένας εκεί!»

Ο καλύτερος τρόπος για να ξεπεράσω το φόβο είναι να αναπτύξω ισχυρή, ατράνταχτη πίστη. Η πίστη είναι η αίσθηση του να ξέρω, έστω και αν δε μπορώ ακόμα να δω τα αποτελέσματα, ότι όλα θα εξελιχθούν για το καλό μου. Η πίστη είναι η ενδόμυχη γνώση ότι θα πετύχω το επιθυμητό αποτέλεσμα σε ό,τι επιθυμώ. Αποκτώντας διαρκώς γνώσεις και μπαίνοντας στη δράση καθημερινά μπορώ να “θρέφω» την πίστη στον εαυτό μου, για να είναι πιο εύκολο στην πορεία της ζωής μου να αντιμετωπίζω την όποια συνθήκη, την όποια δυσκολία, το όποιο δίλημμα και να δημιουργώ ένα «ντόμινο» θετικών αποτελεσμάτων που θα με οδηγεί στις κορυφές που επιθυμώ!