Πρόσφατα επισκέφτηκα την έκθεση Philoxenia στην όμορφη Θεσσαλονίκη. Περπάτησα σε περίπτερα Δήμων, περιφερειών και ξενοδοχείων. Παρατήρησα πως ήταν στημένα τα περίπτερά τους, τα πρόσωπα τους, και γενικότερα την ατμόσφαιρα. Ένιωσα ότι κάτι μου έλειπε. Αλήθεια τι «πουλάμε» στους ξένους σκέφτηκα; Ειδυλλιακά νησιά, δαντελένιες ακτές, αετίσιες βουνοκορφές, νεραϊδίσιες λίμνες, αναζωογονητικές πηγές, γεύσεις μαγικές. Μια χώρα που μπορεί και τα χωράει όλα. Όμως αυτά τα βρίσκεις και σε άλλες χώρες. Ίσως όχι όλα μαζί, αλλά πόσοι είναι οι τουρίστες που ταξιδεύουν στην Ελλάδα και έχουν την ευκαιρία να τα γνωρίσουν από κοντά διαφορετικές πλευρές της χώρας μας; Η πιο σπουδαία όμως ερώτηση είναι τι είναι αυτό όμως που μπορεί να μας ξεχωρίσει;
Η απάντηση έρχεται από ένα υπέροχο βίντεο που είδα πριν από λίγα χρόνια και το οποίο προωθούσε την Κρήτη. Ένας Γερμανός περιφέρεται σε ένα μουσείο τέχνης στην χώρα του και κοντοστέκεται σε έναν πίνακα με ένα γυναικείο πορτραίτο και μια πορτοκαλιά. Απλώνει το χέρι του να πιάσει ένα πορτοκάλι και αυτόματα μας ταξιδεύει σε ένα μεσημεριάτικο σκηνικό στην Κρήτη που έκανε τις διακοπές του.
Άπλωνε το χέρι του και έκοβε πορτοκάλια, τα μύριζε λες και έκλεινε την μυρωδιά τους μέσα του. Ξαφνικά στο πλάνο εμφανίζεται ένας μελαχρινός, μαυροπουκαμισάς Κρητίκαρος (ας μου επιτραπεί η έκφραση) κουβαλώντας ένα καφάσι πορτοκάλια στον ώμο. Αγέλαστος, επιβλητικός, ανθρωποφάγος. Ο Γερμανός κάνει λίγα βήματα πίσω και απλώνει το χέρι του να δώσει πίσω το πορτοκάλι που μόλις είχε κόψει. Του δίνει και τα υπόλοιπα. Ο Κρητίκαρος τον πιάνει από το πουκάμισο (τον άμοιρο Γερμανό που ο φόβος ήταν ζωγραφισμένος στο πρόσωπό του) και τον οδηγεί μέσα από ένα λιοστάσι, σε ένα χωριατόσπιτο. Τα μάτια του Γερμανού ανοίγουν διάπλατα όταν βλέπει μπροστά του την οικογένεια του Κρητίκαρου να κάθεται στο τραπέζι του μεσημεριανού φαγητού. Ο Κρητίκαρος του χαμογελά και του λέει στα ελληνικά «πάμε»!
Η οικογένεια τον υποδέχεται θερμά και τον καλωσορίζει. Τον δέχεται στο μεσημεριανό τραπέζι ως μέλος της. Τρώνε και πίνουν Κρητικά. Επικοινωνούν κι ας μην μιλάνε την ίδια γλώσσα. Χαμογελούν και στο τέλος τον αποχαιρετούν με μια σακούλα γεμάτη πορτοκάλια. Αυτό το βίντεο δεν εξυμνούσε την ελληνική, φυσική ομορφιά αλλά την ομορφιά των Ελλήνων. Την ομορφιά της φιλοξενίας. Αλήθεια, συνεχίζουμε να είμαστε φιλόξενοι από τότε που ο Όμηρος εξυμνούσε στα έπη του την ελληνική φιλοξενία;
Νιώθω πως το έχουμε ξεχάσει! Αυτό λοιπόν μου έλειπε από την έκθεση. Η αίσθηση της φιλοξενίας. Η φιλοξενία που βγαίνει από μέσα μας και όχι γιατί πρέπει να το κάνουμε για να φέρουμε περισσότερους τουρίστες. Τη φιλοξενία που θα θέλαμε να δεχτούμε ως επισκέπτες σε μια χώρα ή ακόμα και στην ίδια μας την χώρα. Τη φιλοξενία που μπορεί να μας ταξιδέψει από στόμα σε στόμα και να κάνει τον γύρω του κόσμου αμέτρητες φορές. Αυτή τη φιλοξενία ας θυμηθούμε και ας αξιοποιήσουμε. Να βρούμε τρόπους να την ξαναθυμηθούμε, να την εξασκήσουμε και να την προσφέρουμε απλόχερα. Αυτή μπορεί να μας ξεχωρίσει! Γιατί όλα τα μηνύματα περνάνε από άνθρωπο σε άνθρωπο (h2h)!
Σχόλια