Η χάρη θέλει αντίχαρη: ο ηγέτης των Βρετανών Εργατικών Ed Miliband ήταν ο μόνος επίσημος ο οποίος δέχθηκε τον Φεβρουάριο να συναντηθεί με τον τότε υποψήφιο πρόεδρο της Γαλλίας Francois Hollande, όταν αυτός επισκεπτόταν το Λονδίνο. Έτσι, την Τρίτη ο Miliband έγινε ο πρώτος Βρετανός επίσημος ο οποίος πέρασε τις πύλες του Μεγάρου των Ηλυσίων στο Παρίσι.
Τόσο στην 35λεπτη συνάντησή του με τον Hollande, όσο και στην ομιλία του προς την κοινοβουλευτική ομάδα του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, ο ηγέτης των Εργατικών ανέδειξε ως κύριο θέμα την «κρίση της ανεργίας των νέων», η οποία έχει προσλάβει στην Ευρώπη οξύτατη μορφή και καταδεικνύει, κατά τη γνώμη του, την ανάγκη μιας πολιτικής πέρα από το μονόδρομο της λιτότητας που χάραξαν οι «Camercozy».
Την ίδια ώρα, στην 8η Ιβηροαμερικανική Σύνοδο για την Απασχόληση στη Μαδρίτη οι εκπρόσωποι της Ισπανίας, της Πορτογαλίας και των λατινοαμερικανικών κρατών έθεσαν στο επίκεντρο των εργασιών τους ακριβώς την ανεργία των νέων.
Από πολλές πλευρές, η δημόσια συζήτηση το τελευταίο διάστημα αναδεικνύει την ανεργία των νέων ως τον υπʼ αριθμόν ένα υπονομευτικό παράγοντα της ευρωπαϊκής και διεθνούς οικονομίας.
Σύμφωνα με την έκθεση Global Employment Trends που συντάσσει ο Διεθνής Οργανισμός Εργασίας, το 2011 74,8 εκατομμύρια νέοι ηλικίας 15 έως 24 ετών ήσαν άνεργοι σε όλο τον κόσμο, αριθμός αυξημένος κατά 4 εκατομμύρια σε σύγκριση με το 2007. Εξ αυτών 6,4 εκατομμύρια έχουν εγκαταλείψει την προσπάθεια εξεύρεσης εργασίας και έχουν αποσυρθεί από την αγορά εργασίας, ενώ συνολικά οι πιθανότητες ενός νέου να βρεθεί άνεργος είναι τρεις φορές μεγαλύτερες από αυτές ενός ενηλίκου.
Στην ευρωζώνη, το μέσο ποσοστό της ανεργίας των νέων έχει ξεπεράσει, για πρώτη φορά από τον Σεπτέμβριο του 1994, το 22%, ωστόσο το πιο εντυπωσιακό στοιχείο είναι ότι ο ρυθμός αύξησης της ανεργίας σημειώνει μεγάλες αποκλίσεις μεταξύ των κρατών-μελών: είναι μεγάλος σε χώρες που βιώνουν αποπληθωρισμό αξιών, όπως η Ισπανία, η Ιρλανδία, η Λετονία, και η Λιθουανία, αλλά παραμένει συγκριτικά χαμηλός σε χώρες όπως η Γερμανία, Αυστρία, η Ολλανδία και η Δανία.
Η κρίση στέρησε θέσεις εργασίας από νέους σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό απʼ ό,τι από εργαζόμενους μεγαλύτερης ηλικίας, όμως εξίσου εντυπωσιακό είναι το ότι και πριν το 2008 η ανεργία των νέων ήταν, ιδίως στη Νότια Ευρώπη, εξαιρετικά υψηλή για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Όσο και αν φαντάζει πολιτικά αδιανόητο, οι Ιταλοί έχουν ζήσει επί σαράντα χρόνια με ποσοστό ανεργίας των νέων άνω του 30%, ενώ στην Ισπανία ακόμη και στα χρόνια της οικονομικής ακμής το ποσοστό αυτό κυμαινόταν στο 28% (βρέθηκε κάτω από το 20% μόνο για τρία χρόνια, με καλύτερη επίδοση αυτήν του 2006: 18%).
Αποκλίσεις σημειώνονται και στο πόσο βαθιά «σημαδεύει» τους νέους εργαζόμενους η καθυστερημένη είσοδος στην εργασία: συνήθως η περιπόθητη εξεύρεση εργασίας έχει ως άμεσο τίμημα αποδοχές μειωμένες κατά 30%, οι οποίες ακόμη και μετά από 15 χρόνια μπορεί να υπολείπονται κατά 15%. Όμως στη Γαλλία, οι «άτυχοι» νέοι οι οποίοι βγάινουν στην αγορά εργασίας σε εποχή κρίσης τείνουν να έχουν εξομοιωθεί με τους υπόλοιπους εντός τριετίας.
Κατά το Business Week, η γενιά που σημαδεύθηκε από την ανεργία ενδέχεται να αποδειχθεί διπλά χαμένη, καθώς όταν έρθει η ώρα της ανάκαμψης οι εργοδότες είναι πολύ πιθανό να την προσπεράσουν για χάρη μιας πιο φρέσκιας γενιάς αποφοίτων.
Στην Ιρλανδία επιστρέφει η μετανάστευση: 76.400 άνθρωποι εγκατέλειψαν πέρσι τη χώρα, ανεβάζοντας στις 250.000 το συνολικό αριθμό αυτών που μετά το ξέσπασμα της κρίσης αναζήτησαν καλύτερη τύχη στο εξωτερικό. Από την Πορτογαλία εκτιμάται ότι έφυγαν πέρσι τουλάχιστον 120.000 εργαζόμενοι, επίδοση εφάμιλλη μόνο αυτών της δεκαετίας του ΄60, μόνο που τώρα πρόκειται για καταρτισμένους και όχι ανειδίκευτους νέους.
Διαβάστε εδώ το άρθρο του Κώστα Ράπτη στο capital.gr
Σχόλια